Τι συμβαίνει στην περίπτωση που το νερό είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ εκφοβίζει τη Γροιλανδία, τον Καναδά, ακόμη και το Μεξικό; Το ερώτημα ανήκει στην Corriere della Sera (Σάρα Γκαντόλφι). Η πρώτη «στάση» της έγινε στη Γροιλανδία, διότι «αυτή είναι και η πλέον επείγουσα επιθυμία του Τραμπ». Εκτός από τα σπάνια ορυκτά, εκτός από την ασφάλεια όσον αφορά την προειδοποίηση για τυχόν πυραυλικές απειλές και εκτός τις ναυτιλιακές οδούς, υπάρχει και ένας τέταρτος πιθανός στρατηγικός στόχος που ωθεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ να κατακτήσει ή τουλάχιστον να ελέγξει τη Γροιλανδία, έγραψε η συντάκτρια της Corriere.
Το λιώσιμο των πάγων θα μπορούσε να σβήσει τη δίψα των γεωργικών περιοχών και των πόλεων των ΗΠΑ. «Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γροιλανδία έχουν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν οικονομικά τον χείμαρρο καθαρού γλυκού νερού που ρέει στον Βόρειο Ατλαντικό και τον Αρκτικό Ωκεανό» έγραψε ο Κιθ Σνάιντερ, συνεργάτης των New York Times, σημείωσε η Γκαντόλφι. «Η περισυλλογή, έστω και σε μικρή ποσότητα, νερού από την τήξη των πάγων και η μεταφορά του σε περιοχές με λειψυδρία στις ΗΠΑ ή αλλού μετατρέπει την υπεραφθονία γλυκού νερού της Γροιλανδίας σε στρατηγικό πόρο με μεγάλη ζήτηση παγκοσμίως».
Η Γροιλανδία καλύπτεται από πάγο κατά 80%, δηλαδή σε έκταση τρεις φορές μεγαλύτερη από το Τέξας. Με την άνοδο της θερμοκρασίας περισσότερο νερό λιωμένων πάγων ρέει στη Γροιλανδία πια, παρά στα Ιμαλάια και στην Ανταρκτική. Από το 1992 έως το 2018, περίπου 3.541 κυβικά χιλιόμετρα νερού χύθηκαν από τη Γροιλανδία στους ωκεανούς. Το ισοδύναμο 12 ετών ροής του ποταμού Μισισιπή στον Κόλπο του Μεξικού. Και αυτό ενώ οι ΗΠΑ. σε έκταση από το Αϊντάχο έως την Καλιφόρνια, υποφέρουν από επίμονη ξηρασία που καταστρέφει λίμνες και ποτάμια και εξαντλεί τα αποθέματα των υπογείων υδάτων.
Η Corriere έγραψε ότι και το γροιλανδικό πολιτικό προσωπικό υποστηρίζει την προοπτική εξαγωγής πόσιμου νερού από τους λιωμένους πάγους. Και ότι η μεταφορά του νερού αυτού στις ΗΠΑ από το νοτιότερο λιμάνι της Γροιλανδίας δεν είναι αδύνατη. «Αλλωστε το εμφιαλωμένο νερό, η πιο πιθανή βραχυπρόθεσμη χρήση του γροιλανδικού νερού από πάγους, είναι αγαθό πολυτελείας, αλλά ήδη συμβαίνει με ανάλογες εξαγωγές από τα Φίτζι, από την Ισλανδία και από ευρωπαϊκές πηγές».
Και συμπλήρωσε η Ιταλίδα: «Ακόμα πιο κοντά στις ΗΠΑ βρίσκεται το καναδικό νερό, κάτι που έχει επισημάνει και ο καναδός πρωθυπουργός Μαρκ Κάρνεϊ λέγοντας ότι ‘‘ο Τραμπ θέλει να πάρει τους καναδικούς πόρους, το καναδικό νερό μας’’». Και, όντως, ο Καναδάς διαθέτει το 20% των παγκοσμίων αποθεμάτων πόσιμου νερού. Τον περασμένο Μάρτιο οι ΗΠΑ ανέστειλαν τις διαπραγματεύσεις για τη «Συνθήκη στον Διασυνοριακό Ποταμό Κολούμπια», απ’ όπου «εκατομμύρια γαλόνια νερού κατεβαίνουν σαν χιονοστιβάδα, σαν μια τεράστια βρύση» όπως είπε και ο ίδιος ο Τραμπ. Αυτή τη «βρύση» τη θέλει, όμως, με τρεχούμενο νερό για να ξεδιψούν οι αμερικανικές Πολιτείες.
Η προαναφερθείσα «Συνθήκη» υπεγράφη το 1961 και ετέθη σε ισχύ μερικά χρόνια μετά. Καθορίζει τη ροή ύδατος στις δύο χώρες, την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας χάρις σε τέσσερα μεγάλα φράγματα (τρία στον Καναδά και ένα στις ΗΠΑ), την πρόληψη των πλημμυρών και την προστασία του οικοσυστήματος. Το 2024, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τριντό κατέληξαν σε κατ’ αρχήν συμφωνία για την ανανέωση της συνθήκης, όμως προέκυψε ο Τραμπ και η αντιπαλότητα μεταξύ γειτόνων και συμμάχων. Οι ειδικοί λένε ότι, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ο Καναδάς συνεχίζει να παρέχει νερό στις ΗΠΑ, όμως θα μπορούσε να κλείσει τη βρύση του Κολούμπια ανά πάσα στιγμή.
Υπάρχει και άλλη συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, περί «Γειτονικών Υδάτων», η οποία από το 1909 ρυθμίζει την κοινή χρήση λεκανών κατά μήκος των συνόρων. Το 200, ο Καναδάς ψήφισε τροποποίηση της «Συνθήκης για τα Γειτονικά Υδατα», η οποία απαγορεύει μεγάλης κλίμακας άντληση από αυτά, ιδίως από τις Μεγάλες Λίμνες. Και η Οτάβα έχει παραμείνει σταθερή έκτοτε, αρνούμενη να συμπεριλάβει το νερό στις εμπορικές διαπραγματεύσεις για την τριμερή Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών της Βόρειας Αμερικής ή NAFTA. Τώρα, με τον Τραμπ, η κατάσταση ενδέχεται να αλλάξει, όπως ήδη άλλαξε στα νότια σύνορα των ΗΠΑ.
Τον περασμένο Απρίλιο η πρόεδρος του Μεξικού Κλάουντια Σάινμπαουμ υποχώρησε, συμφωνώντας σε άμεση μεταφορά νερού στον βόρειο γείτονά της, αυξάνοντας το μερίδιο των ΗΠΑ στη ροή έξι παραποτάμων του Ρίο Γκράντε. «Αυτά τα μέτρα θα βοηθήσουν τους αμερικανούς αγρότες, κτηνοτρόφους και τους δήμους στην κοιλάδα Ρίο Γκράντε στο Τέξας, ώστε να αποκτήσουν το απαραίτητο νερό και να μειώσουν τις ελλείψεις εφοδιασμού βάσει της Συνθήκης για το Νερό του 1944» ανέφερε σε ανακοίνωσή του το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ. «Οι ΗΠΑ και το Μεξικό έχουν δεσμευτεί να αναπτύξουν και ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για την αξιόπιστη εκπλήρωση των απαιτήσεων της συνθήκης, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τα εκκρεμή χρέη ύδρευσης, μεταξύ άλλων μέσω πρόσθετων μηνιαίων μεταφορών και τακτικών διαβουλεύσεων σχετικά με τα αποθέματα ύδατος που λαμβάνουν υπ’ όψιν τις ανάγκες των χρηστών του Τέξας».
Ο Τραμπ, εξήγησε η Corriere, κατηγόρησε το Μεξικό ότι «κλέβει νερό» από τους αγρότες του Τέξας. Σύμφωνα με την Επιτροπή Συνόρων και Υδάτων των δύο χωρών, το Μεξικό οφείλει στην πραγματικότητα στις ΗΠΑ περισσότερα από 1,55 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού. Το χρέος αυτό προκλήθηκε από επαναλαμβανόμενες ξηρασίες. «Αν δεν υπάρχει νερό, πώς μπορούμε να το παρέχουμε» αναρτήθηκε η Σάινμπαουμ. Ομως ο Τραμπ κατηγόρησε το Μεξικό ότι παραβιάζει μια συμφωνία του 1944, βάσει της οποίας οι ΗΠΑ μοιράζονται νερό από τον ποταμό Κολοράντο σε αντάλλαγμα για ροές από τον Ρίο Γκράντε, ο οποίος αποτελεί μέρος των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Στην πραγματικότητα, η στάθμη του νερού του ποταμού Κολοράντο έχει επίσης μειωθεί λόγω της ξηρασίας και της έντονης γεωργικής κατανάλωσης στις νοτιοδυτικές ΗΠΑ. Η Σάινμπαουμ τελικά συνθηκολόγησε στην απειλή περαιτέρω εμπορικών δασμών.