To ασίγαστο κύμα διαμαρτυρίας που πυροδοτήθηκε στις ΗΠΑ από τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ και μετά δεν έχει μόνο αντιρατσιστική χροιά. Σημαντική πτυχή του είναι και η ταξικότητα, αφού ο τεράστιος κοινωνικός αντίκτυπος που προκαλεί θα επηρεάσει τις εξελίξεις και σε πολιτικό επίπεδο.
Ετσι, στα γεγονότα των τελευταίων τριών εβδομάδων φανερώνεται κάτι μισοκρυμμένο: ότι ο αγώνας για τη φυλετική ισότητα στην Αμερική συνδυάζεται «αναγκαστικά» και με την ταξική πάλη.
Η ανάλυση της Ράνα Φόρουχαρ στους Financial Times είναι σαφής: «Στις ΗΠΑ η ράτσα συνδέεται αναπόφευκτα με την οικονομική τάξη». Και ο λόγος δεν είναι δυσνόητος: «Αιώνες καταπίεσης καταδίκασαν τους αφρικανικής καταγωγής Αμερικανούς σε μεγαλύτερη φτώχεια και ανεργία, αλλά και σε μεγαλύτερη εγκληματικότητα, η οποία είναι το προφανές αποτέλεσμα των διακρίσεων».
Στην παραπάνω εκτίμηση συνηγορούν και τα στατιστικά στοιχεία του Brookings Institution. Με αυτά αποδεικνύεται ότι το 2016 ο καθαρός πλούτος μιας μέσης οικογένειας λευκών Αμερικανών ήταν 10 φορές υψηλότερος από τον αντίστοιχο μίας οικογένειας μαύρων. Και ότι αυτή η κατάσταση είναι το αποτέλεσμα του κληρονομικού πλούτου, ο οποίος στους λευκούς διαιωνίζεται, ενώ στους μαύρους δεν δημιουργείται καν.
Μία οικογένεια μαύρων στις πέντε έχει μεγαλύτερο χρέος από πλούτο. Αν κατέχει κάτι, αυτό είναι ένα κατάλυμα. Δεν επενδύει στο χρηματιστήριο, σε αντίθεση με τις οικογένειες των λευκών, που σε ποσοστό 60% κατέχουν μετοχές. Η πρόσφατη πανδημία έχει κάνει την ταξική επιλογή της στις ΗΠΑ: έχει επηρεάσει περισσότερο τους μαύρους που εργάζονται στους παραγωγικούς τομείς και τις υπηρεσίες, παρά το γεγονός ότι οι πολλοί μαύροι εργάζονται στις δημόσιες μεταφορές.
Ποιο είναι το κλειδί για την καταπολέμηση αυτών των ανισοτήτων; Η αρθρογράφος λέει ότι είναι η εκπαίδευση, και ότι αυτό φαίνεται στις τωρινές κινητοποιήσεις των μαύρων, αφού βασικό αίτημά τους είναι η δωρεάν πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Το δείχνει και η στατιστική: όταν οι μαύροι καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το κολέγιο, δεν έχουν και πολύ διαφορετικό ποσοστό ανεργίας από τους λευκούς.
Καθώς η ύφεση στην Αμερική μπορεί να καταστρέψει οριστικά το 42% των θέσεων εργασίας που χάθηκαν στην εφετινή κορονοϊκή κρίση, η αρθρογράφος επικεντρώνει στο ότι οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων θέτουν επιτακτικά και τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, όπως αυτό της φτώχειας και της διευρυνόμενης ανισότητας.
Για αυτήν είναι απολύτως φυσικό οι διαδηλωτές να ζητούν ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, υψηλότερη φορολογία στις μεγάλες εταιρείες, μεγαλύτερη ελευθερία στα συνδικάτα. Και κάτι πιο άμεσο, πιο χειροπιαστό σαν στόχος, όπως παρατηρεί: «Αυτές οι διαμαρτυρίες για τη φυλετική ισότητα και δικαιοσύνη έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα νέο εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ».
Με τα εργατικά-πολιτικά-κοινωνικά αιτήματα των μαύρων συντάσσονται και οι λευκοί μειονοτικοί και οι λευκοί φτωχοί. Ολοι τους θέλουν αύξηση δαπανών για την εκπαίδευση και για την κοινωνική ασφάλιση. Είναι επειδή όλοι τους ζορίζονται από την τωρινή οικονομική ανασφάλεια που βιώνουν.
Η κατακλείδα του άρθρου της Φόρουχαρ δεν προκαλεί έκπληξη: η αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι το κρίσιμο σημείο στην παρούσα συγκυρία δεν είναι άλλο από τις προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου.