Μέρες θα ετοίμαζε την απαγγελία του ποιήματος στη Βουλή. Σαν παιδί για σχολικό σκετς. Και είχε και σκηνοθετική οδηγία, μια το κεφαλάκι δεξιά, μια το κεφαλάκι αριστερά και «Να μη βιάζεσαι! Να παίρνεις ανασούλες». Στα δικά μας χρόνια, για το ποίημα «Τι είναι η πατρίδα μας», έπρεπε πότε το ένα χεράκι έκταση χαμηλά, για το «Μην είναι οι θάλασσες», και πότε το άλλο χεράκι ψηλά, για «τα βουνά». Και υπόκλιση στο τέλος με τη φούστα να ανοίγει σαν ακορντεόν. Αχ! Ζωή. «Τι χρώμα έχει το δίκαιο; Τι μυρωδιά; Τι γεύση;»… Ποίηση Ζωής.
Τι είναι η πατρίδα μας; Ενα αιώνιο ακραίο εκκρεμές ψυχοσύνθεσης. Από το τσακ στο μπαμ. «Γιατί θα ψηφίσεις Ζωή;», «Γιατί τους τα χώνει!». Το λες και δανεικοί όρχεις. Και ενώ συνήθως αναφερόμαστε στον Ελληνα πάνω στα ντουζένια της φωνής του, για μένα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στη ράτσα μας είναι η αλλαγή των «μπάσων» του ηχητικού μας συστήματος στην αντιστροφή του.
Στη σιγή ιχθύος τής κάθε θλιβερής διάψευσής μας. Να σας το κάνω πιο καθαρό τι εννοώ; Από το «Go back, κυρία Μέρκελ» ενός πολιτικού πριαπισμού μας, στο κλείσιμο των τραπεζών. Τσακ μπαμ. Νοητά, ξαναφέρτε στη μνήμη τον ήχο μας! Ενας λαός που αναστατώνει το σύμπαν σε κόρνες, φωνές, «Μαλάκα!», αν αργήσει ο μπροστινός του να ξεκινήσει στο φανάρι, σε κείνες τις ουρές σιωπούσε όσο ποτέ. Με σκυμμένα κεφάλια, στωικότητα γριάς και μια «προσωπική» μοναξιά αδιεξόδου. Αγρια η σιωπή της διάψευσης. Αλλο παράδειγμα; «Γιατί ακούς Τράγκα;».
Κολοφώνας της καταγγελτικής δημοσιογραφίας. Τα θυμάστε όλα τα ταξί; Λες και άκουγαν μουσουλμάνοι τον μουεζίνη τους. «Γιατί μόνο αυτός τούς τα χώνει!». Και πέθανε ο Τράγκας και βαρεθήκαμε να μετράμε ακίνητα κληρονομιά στην τεθλιμμένη χήρα. Ακούσατε κουβέντα για Τράγκα; Σιωπή. Αγρια η σιωπή της διάψευσης. Να και η Ζωή. Ζέσταινε μηχανές μέχρι και για πρωθυπουργός. «Ετοιμάζομαι» είχε πει στον Σρόιτερ. Η Ζωή που απέκλεισε γυναίκες που νεροκουβάλησαν ψήφους προκειμένου να προωθήσει τον σύντροφό της.
Πού από όλον τον πληθυσμό της χώρας πρότεινε τον πατέρα της ως κατάλληλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Που καταγγέλλει προνομιούχους αλλά αποδέχτηκε μια χαρά για τον εαυτό της τα προνόμια που λαμβάνει κάθε Πρόεδρος της Βουλής διά βίου. Διά βίου, το τονίζω. Η Ζωή που έκλαψε τους νεκρούς της ΕΡΤ που δεν υπήρξαν και μάλιστα έστησε μέχρι και μνημείο.
Η Ζωή που μας μπόλιασε δηλητήριο για δολοφονία Καλογήρου και όχι μόνο. Η Ζωή ως μάτι Θεού της Κακίας που όλους τους κρίνει μοχθηρούς, κακούς, ύπουλους, δολοφόνους. Η Ζωή… Αχ η Ζωή… Οπως μας την υπενθύμισε και ο Γιώργος Φλωρίδης. Εξαιρετικά βοηθητική αναφορά για το κουσούρι της ρηχής μνήμης μας. Και έπεσε σιγή. Σιγή.
ΥΓ. Μας έχω για πιο σοβαρές διεκδικήσεις έπειτα από χρόνους και χρόνους διαψεύσεων. Η αναζήτηση ταγού που «να τα χώνει» είναι ευκολάκι. Γεμάτος ο κόσμος! Η υγιής αντιπολίτευση είναι το μεγάλο ζητούμενο. Μήπως και αποφύγουμε καμία ανατριχιαστική σιωπή που έπεται των κραυγών «Χώσ’ τα!».
ΥΓ 2 Μεταξύ του «Χώσ’ τα!» και της διάψευσης μας έλειπε αενάως το πολύτιμο στάδιο της άφοβης, έντιμης επεξεργασίας τού τι μας συνέβη. Για να μη μας ξανασυμβεί. Εχω την αίσθηση ότι μέρα την ημέρα, όλο και περισσότεροι, το καταφέρνουμε καλύτερα. Τουλάχιστον έτσι θέλω να το πιστεύω.