Η μοίρα των σίκουελ είναι γεμάτη προσδοκίες, παγίδες και, δυστυχώς, πολύ συχνά, απογοητεύσεις. Σύμφωνα με όσους μελετούν την ιστορία του Χόλιγουντ, οι βασικοί λόγοι που αποτυγχάνουν οι συνέχειες των επιτυχημένων πρώτων φιλμ είναι η απουσία του παράγοντα της έκπληξης και η παρουσία του άγχους –ή ακόμα και της υστερίας– της εμπορικής επιτυχίας. Στις εξαιρέσεις περιλαμβάνονται το «Νονός ΙΙ» του 1974 και το «Εξολοθρευτής 2: Μέρα Κρίσης» (1991), τα καλύτερα ίσως sequel στην ιστορία του κινηματογράφου που βρίσκονται στην κορυφή μιας σύντομης λίστας ταινιών που έσπασαν τον κανόνα.
Ωστόσο η λίστα των σίκουελ που απογοήτευσαν είναι μακρά: «Τα Σαγόνια του Καρχαρία Νο 2» (1978), χωρίς τον Σπίλμπεργκ πίσω από την κάμερα, καθώς και η ταινία «Επιστροφή στη γαλάζια λίμνη», για να μπαίνουμε σιγά-σιγά και στο θέμα μας, που υπέπεσε σε ένα βασικό σφάλμα: ήταν ένα μετριότατο ριμέικ της αρχικής ταινίας…
Στην περίπτωση της σύναξης «Πολεμικό Μουσείο 2» που έγινε το βράδυ της Τρίτης, σχεδόν έναν χρόνο μετά το αρχικό «Πολεμικό Μουσείο» (1η Ιουλίου 2024), δεν αποφεύχθηκαν τα θεμελιώδη λάθη που συμβαίνουν στις αποτυχημένες συνέχειες πετυχημένων εκδηλώσεων: οι χαρακτήρες ήταν οι ίδιοι, όπως και το σενάριο, ενώ ώρες ώρες νόμιζες ότι και οι δευτεραγωνιστές δεν μπήκαν στον κόπο να αλλάξουν στολή εργασίας.
Η αφορμή ήταν, φυσικά η ίδια, η παρουσίαση ενός βιβλίου γνωστού δημοσιογράφου («Οι αθέατες πτυχές του πολέμου στην Ουκρανία», Σταύρος Λυγερός, εκδ. Πατάκη, 2015), ο Κώστας Αλ. Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς ήταν και πάλι στο πόντιουμ και η Βασιλική Θάνου στην πρώτη σειρά. Ακόμη και το άρρητο θέμα της εκδήλωσης, αυτό δηλαδή που κατάλαβαν όλοι ως θεματικό πυρήνα της, ήταν ίδιο: «Η Δίκη του Μητσοτάκη».
Παρότι η επίθεση από τον κ. Σαμαρά στον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν πιο έντονη εφέτος από ό,τι το 2024 στον ίδιο χώρο, και παρότι οι αιχμές που άφησε ο κ. Καραμανλής ήταν αντίστοιχα σαφείς (αναλυτικά εδώ στο ρεπορτάζ του Protagon για το 2025 και εδώ για την εκδήλωση του 2024) κάτι κρίσιμο έμοιαζε να λείπει. Η πρωτοτυπία. Και βεβαίως το timing, αυτή η λυδία λίθος για την πολιτική.
Το αίσθημα ελαφρότητας ενισχύθηκε μεν από την παρουσία του Νίκου Νικολόπουλου («γέροντα η ευχή») και τα «πούλμαν της Μεσσηνίας» έκαναν μετά από καιρό την εμφάνισή τους στην Αθήνα και θύμισαν άλλες εποχές, όμως το κλίμα στην αίθουσα ήταν υποτονικό, όπως και η υποδοχή των παρεμβάσεων των δύο πρώην από τα μέσα ενημέρωσης –κοινώς η παράσταση δεν έκοψε και τόσα εισιτήρια, όπως θα ήλπιζαν οι σκηνοθέτες.
Ο ενθουσιασμός ήταν μικρότερος. Οπως και το κοινό, πέραν των επισήμων. Και παρότι ο κ. Σαμαράς σήκωσε πιο ψηλά τους τόνους —«χθες ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για “αυτόκλητους συμβουλάτορες του καναπέ”. Τόση αλαζονεία. Πείτε να μην στενοχωριέται. Να μην ακούει κανέναν άλλον παρά μόνον τον Γεραπετρίτη, τον Ντόκο και όλο το ΕΛΙΑΜΕΠ» ανέφερε μεταξύ άλλων— το πολιτικό αποτέλεσμα ήταν μικρότερο.
Ο λόγος είναι απλός. Η συγκυρία είναι διαφορετική. Και όταν σε διαφορετική εποχή, η συνταγή παραμένει ίδια, σπάνια έχει επιτυχία.
Το 2024, η Νέα Δημοκρατία έβγαινε λαβωμένη από τις ευρωεκλογές, όπου είχε υποχωρήσει στο 28%. Και η σύμπηξη τότε ενός μετώπου από δύο πρώην Πρωθυπουργούς και δύο πρώην προέδρους της ΝΔ, συνιστούσε μια πολιτική εξέλιξη, μια έκπληξη, προκαλώντας εύλογη ανησυχία, αν όχι εκνευρισμό, στο Μέγαρο Μαξίμου. Χαρακτηριστικό ότι τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης είχε σπεύσει να απαντήσει στον κ. Σαμαρά για την εξωτερική πολιτική λέγοντας ότι «η κυβέρνηση είναι σταθερά στη σωστή πλευρά της ιστορίας» και ότι «θα συνεχίσουμε στην κατεύθυνση του υπεύθυνου πατριωτισμού». Εφέτος, όμως, η επιλογή του Μαξίμου ήταν η σιωπή αντί σχολίου.
Ισως γιατί το κρας τεστ Μητσοτάκη – Σαμαρά συνέβη μήνες πριν, τον περασμένο Νοέμβριο, όταν ο Πρωθυπουργός διέγραψε από τη ΝΔ τον κ. Σαμαρά μετά από εκείνη τη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» στην οποία είχε ζητήσει την αποπομπή του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη. Η διαγραφή Σαμαρά ενίσχυσε τότε την παράσταση ηγεσίας του κ. Μητσοτάκη και συνέβαλε στη δημοκοπική ανάκαμψη της ΝΔ μέχρι και τα μέσα Ιανουαρίου όταν θα άρχιζε η φθορά από τον «χειμώνα των Τεμπών».
Το 2024, το πρώτο Πολεμικό Μουσείο ήρθε μετά την ψυχρολουσία των ευρωεκλογών, ενώ εφέτος το «Πολεμικό Μουσείο 2» έρχεται μετά από τη δημοσκοπική ανάκαμψη της ΝΔ που τη φέρνει στην περιοχή πάνω του 30% και χωρίς αντίπαλο. Και ο κ. Σαμαράς είναι ένας 74χρονος ανεξάρτητος βουλευτής Μεσσηνίας, που μιλάει με τσιτάτα και για «Ελπίδα» και «Ευθύνη» (να προβάρει άραγε ονόματα για το νέο κόμμα;).
Στην πολιτική, πάντως, όπως και στον κινηματογράφο, δεν πρέπει κανείς να προτρέχει διότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου η τρίτη συνέχεια ανατρέπει τις αρνητικές εντυπώσεις από το Νο 2. Συνέβη στο Χόλιγουντ με τη σειρά ταινιών Transformers, όταν το Νο 2 που είχε τίτλο «Revenge of the Fallen» (ως «Εκδίκηση των Ηττημένων» το είδαμε στις αίθουσες το 2009) απέσπασε αρνητικές κριτικές για να έρθει όμως το «Transformers 3» το 2011 να αναζωογονήσει τη σειρά.