Αρχικά, πάρτε μπόλικο ποπκόρν. Αυτό το έργο, αν και η υπόθεσή του κλιμακώθηκε απότομα και ταχύτατα, είναι βέβαιον ότι θα διαρκέσει αρκετά και ίσως έχει κάποια απρόσμενα plot-twists. Ηδη, πάντως, ο σεναριογράφος αξίζει πολλά Οσκαρ: Ο Ελον Μασκ και ο Ντόναλντ Τραμπ τσακώνονται, ανταλλάσσοντας κατηγορίες καθένας από τη δική του πλατφόρμα στα σόσιαλ, ο Κάνιε Γουέστ προσπαθεί να τους τα φτιάξει, το φάντασμα του –καταδικασμένου για σεξουαλική εμπορία ανηλίκων– Τζέφρι Επστάιν κάνει guest star εμφάνιση και τα Tesla του κυρίου Μασκ εντάσσονται ξαφνικά στα απειλούμενα είδη του πλανήτη.
Είναι μια εξέλιξη που περίμεναν άπαντες. Κανείς δεν περίμενε, όμως, τον τρόπο με τον οποίο θα ερχόταν. Από την αρχή του Μεγάλου Ομορφου bromance, ανάμεσα στον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο και τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, υπήρξαν πολύ περισσότερα άρθρα για το πώς θα σκοτωθούν κάποια ημέρα, παρά για τα όσα τους ένωναν. Ισως επειδή όσα τους ένωναν δεν ήταν παρά τα προσωπικά συμφέροντα του καθενός, και τα προσωπικά συμφέροντα, όπως όλοι ξέρουμε, δεν έχουν συναισθήματα.
Το εντυπωσιακότερο με το ξεκατίνιασμα ανάμεσα στον Μασκ και τον Τραμπ, είναι ότι καταδεικνύει –ακόμη περισσότερο από τη σχέση που είχαν– το πόσο ξετσίπωτα αδίστακτοι είναι και οι δύο. Ο Μασκ, λιγότερο από 24 ώρες μετά την επίσημη έναρξη του καβγά, απείλησε να βγάλει στα μανταλάκια τον τέως κολλητό του, εμπλέκοντάς τον στην υπόθεση Επστάιν. Λίγο αργότερα, ο Τραμπ απάντησε απειλώντας ανοιχτά ότι θα χρησιμοποιήσει τη θέση του για να καταστρέψει τον επιχειρηματία. «Ο καλύτερος τρόπος να περικόψουμε τα δημόσια έξοδα, είναι να διακόψουμε τα συμβόλαια του Μασκ με το κράτος», έγραψε. Δεν είναι παράνομο να χρησιμοποιεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ τη θέση του για να διεξάγει τα προσωπικά του «μπιφ»; Φυσικά. Και ποιος νοιάζεται;
Και αν δεν είναι ακριβώς παράνομο, πάντως είναι ανήθικο και παραβιάζει κάθε κανόνα, γραπτό και άγραφο, που διέπει τη δημοκρατική λειτουργία μιας χώρας σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όμως, όπως και όλος ο κόσμος που τις παρακολουθεί ή και σχετίζεται με αυτές, φαίνεται ότι έχει παραδώσει τα όπλα εδώ και καιρό και έχει αφήσει την τύχη της Δημοκρατίας στον Θεό ή σε ό,τι πιστεύει καθένας.
Σε πρώτη ανάγνωση, φαίνεται ότι ο Τραμπ ξεγέλασε τον Μασκ, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ιδιοφυΐα.
Πρώτα, τον έβαλε να του δώσει περίπου 300 εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική εκστρατεία του, προφανώς έναντι υποσχέσεων. Μετά, χάιδεψε το κολοσσιαίο του Εγώ, δίνοντάς του μια ηλεκτρική καρέκλα στην κυβέρνηση, με αρμοδιότητα την «περικοπή δημόσιων δαπανών». Επρεπε να έχει ρωτήσει τους Ελληνες ο Μασκ, πριν δεχτεί, για να του εξηγήσουμε τι σημαίνει «περικόπτω δημόσιες δαπάνες» και τι κόστος έχει σε όποιον το επιχειρεί, ακόμη και ορθολογιστικά. Σαν να μην έφτανε, όμως, το γεγονός ότι ήδη αυτό κάνει «τζιζ», ο ίδιος αποφάσισε να το κάνει με αλυσοπρίονο. Κυριολεκτικά.
Μπήκε στο αμερικανικό Δημόσιο και άρχισε να αποκεφαλίζει ό,τι κινείται. Μερικά χρόνια νωρίτερα, το Wired είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τον τρόπο με τον οποίο ο Μασκ διοικούσε την Tesla. «Αν εργάζεσαι για αυτόν, προσπαθείς να μην τον τρακάρεις στους διαδρόμους», είχε πει ένας πρώην διευθυντής του. «Διότι, αν έχει ξυπνήσει καλά, ίσως σου δώσει αύξηση. Εάν έχει ξυπνήσει στραβά, θα σε διώξει. Και τα δύο χωρίς κανέναν λόγο». Το ίδιο έκανε και με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ καθόταν αναπαυτικά στο Οβάλ Γραφείο και παρακολουθούσε όσο ο Μασκ βύθιζε την Αμερική στο χάος. Ανθρωποι έμεναν στον δρόμο, κομβικές υπηρεσίες έκλειναν και άλλοι άνθρωποι, σε μακρινά μέρη, κυριολεκτικά καταδικάζονταν σε θάνατο, λόγω της διακοπής της αμερικανικής βοήθειας.
Ο κόσμος άρχισε να φρικάρει, αλλά ο Τραμπ δεν κινδύνευε. Ο Μασκ τα έκανε. Ο Τραμπ, έτσι κι αλλιώς δεν παίρνει ποτέ την ευθύνη για όσα πηγαίνουν στραβά, αλλά καρπώνεται τα εύσημα για όσα τυχαίνει να πάνε.
Ισως η παράξενη αυτή συμφωνία να είχε λειτουργήσει, αν ο Μασκ δεν έπαιρνε –πολύ σύντομα– χαμπάρι ότι το «φιλαράκι» του δεν σκόπευε να τηρήσει το δικό του μέρος της συμφωνίας και ο ίδιος χάνει περισσότερα από όσα κερδίζει. Για ορισμένους αναλυτές, το σημείο καμπής ήταν η συμφωνία του Τραμπ στη Μέση Ανατολή να αναλάβει η εταιρεία του Σαν Αλτμαν, Open AI, ένα τεράστιο έργο το οποίο περίμενε ότι θα πάρει ο Μασκ. Αυτό θα μπορούσε, ίσως, να ισοφαρίσει τις τεράστιες ζημιές που πάθαινε η Tesla, καθώς ο κόσμος της γυρνούσε την πλάτη.
Ο Μασκ διαμαρτυρήθηκε εντόνως, αλλά ο Τραμπ τον έγραψε στην πορτοκαλιά του κόμη. Κάπου εκεί ο επιχειρηματίας κατάλαβε ότι ή θα επέστρεφε στις μπίζνες του για να τις σώσει, ή θα καταστρεφόταν. Δήλωσε ότι αποχωρεί από την κυβέρνηση και ο Τραμπ, τον αποχαιρέτησε σε μια δακρύβρεχτη τελετή, δίνοντάς του το Χρυσό Κλειδί του Λευκού Οικου. Το κιτσαριό δεν έχει τέλος με αυτούς τους δύο.
Μετά, ο Μασκ τα έβαλε με το Μεγάλο, Ομορφο Νομοσχέδιο του Τραμπ για τις κρατικές δαπάνες, διότι ο ίδιος κόντεψε να καταστραφεί περικόπτοντας έξοδα και ο άλλος πάει και δίνει χρήμα με ουρά εκεί που θέλει. Το «εκεί που θέλει», δεν περιλαμβάνει τον Μασκ.
Ουσιαστικά, δηλαδή, τα χάλασαν στη ρεμούλα. Ο Τραμπ αποδείχθηκε πιο μάστορας, αλλά και πιο αδίστακτος, διότι πιστεύει (απομένει να αποδειχθεί αν έχει δίκιο) ότι εκείνος κρατάει τον Μασκ και όχι το αντίθετο. Η απόπειρα του Μασκ να εμπλέξει τον Τραμπ στο σκάνδαλο Επστάιν δείχνει μάλλον απελπισία. Και παρορμητικότητα, βέβαια, η οποία τον χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς.
Σε μια πιο ψύχραιμη –και πιο ουσιαστική– στιγμή, ο Μασκ απείλησε ότι θα χρηματοδοτήσει τους αντιπάλους των Ρεπουμπλικανών στις ενδιάμεσες εκλογές, του χρόνου, στερώντας από τον Τραμπ τον έλεγχο της Γερουσίας και του Κογκρέσου. «Εγώ τον έβγαλα πρόεδρο», έγραψε, «είναι αγνώμων». Ενας πλούσιος τύπος παραδέχεται ανοιχτά ότι ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις στις ΗΠΑ και δεν κουνιέται φύλλο. «Οταν γίνονται στον Τρίτο Κόσμο αυτά, όμως, οι ΗΠΑ στέλνουν τον στρατό για να αποκαταστήσει την τάξη», όπως έγραψε η Αρβα Μαντάουι, στον Guardian.
Οσο εμείς γελάμε με όλα αυτά, διότι είναι όντως γελοία, ελάχιστα αντιλαμβανόμαστε το έργο που πραγματικά παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Δύο πανίσχυροι και πάμπλουτοι, όσο και αδίστακτοι και ανήθικοι άνθρωποι, τσακώνονται για τον έλεγχο των ΗΠΑ και του πλανήτη.
Τσακώνονται χωρίς κανόνες, χωρίς να κρύβουν τις προθέσεις τους και καταπατώντας κάθε έννοια –έστω και κατ’ επίφαση– δημοκρατίας και τιμιότητας.
Δεν τσακώνεται ο Ελον Μασκ με τον Ντόναλντ Τραμπ εν προκειμένω: Διαγωνίζεται η διαφθορά με τον εαυτό της. Οποιος από τους δύο αποδειχθεί πιο φαύλος, θα κερδίσει.
Εκτός αν τα ξαναβρούν, κάτι καθόλου απίθανο· από τα συμφέροντα θα εξαρτηθεί και από τις συμφωνίες. Ανήκουν αμφότεροι στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν απολύτως καμία συνέπεια και συνέχεια σε όσα λένε και κάνουν. Που μετατρέπουν το παράλογο σε αυτονόητο, χωρίς να τρέχει τίποτε.
Κι εμείς θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τον εκφυλισμό όλων των εννοιών που μάθαμε να θεωρούμε δεδομένες. Μέχρι που έπαψαν να είναι.