Είμαστε τόσο μακριά νυχτωμένοι. Υπάρχει μια κοινωνία. Μελετάει από την κοιλιά για τα παιδιά. Κάνει όνειρα. Χαϊδεύει το μωρό στην κοιλιά. Βάζει και μουσική διαβεβαιώνοντας ότι ακούει από μέσα. Καμαρώνει το κάθε βήμα ανάπτυξης. Λάμπουν, αστράφτουν γονεϊκά μάτια για κατορθώματα. Χαμογέλασε! Είπε μαμά! Είπε μπαμπά! Μίλησε! Στάθηκε στα ποδαράκια του… Μπράβο! Επεσε… Δεν πειράζει. Εκανε ποδήλατο! Μπράβο!!!
Γονείς εκπαιδεύονται σε νέες συμπεριφορές. Να χτυπήσεις το παιδί; Εγκλημα! Να το νουθετήσεις χαμηλώνοντας μάλιστα στο δικό του ύψος. Μάτι με μάτι. Να το τιμωρήσεις; Οχι. Οχι! Θα του δείξεις ένα σημείο να σταθεί ώστε να σκεφτεί τι έκανε. Ετσι πρέπει. Να συνεχίσω;
Υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι κοινωνίας. Πες, το σκοτεινό υπόγειό της. Δεν θα το νοιώσουμε ποτέ, δεν θα το καταλάβουμε. Μας είναι απολύτως ξένο. Συστατικά κυρίως η φτώχεια, ως ενισχυτικός παράγων. Κακοποιήσεις κάθε είδους. Αγριάδες, εθισμοί, παρενοχλήσεις. Δόσεις δόσεις αναξιοπρέπειας μέχρι να μην την νοιάζει η αξιοπρέπεια. Παράλληλα μια ζωώδης υπερ-ενεργητική σεξουαλικότητα, μπορεί και ως η πιο εύκολη, δωρεάν διέξοδος. Και σε όλο αυτό, κοιλιές αφιλόξενες να γραπώνουν σπόρο παιδιού στον αέρα. Και με τη μυρουδιά. Πείσμα! Τι περίεργο πράγμα αυτή η καρποφορία! Στα πιο χέρσα περιβάλλοντα! Πώς διάολο τρυπώνει παιδί;
Θυμάμαι εκείνες τις γυναίκες. Μάλλον πιο πολύ από αυτές θυμάμαι να βγαίνουν νούμερα από εκείνο το μηχάνημα και άνθρωποι να προσέρχονται με χαρτάκι- χαρτάκι στο χέρι. 421-422-423, όπως σε σούπερ μάρκετ. «Τι μετράει αυτό το νούμερο; Είναι μόνο για σήμερα;» ρώτησα αφελώς τον γιατρό. «Εννοείται ότι είναι μόνο για σήμερα. Οι γυναίκες, τα ζευγάρια που θα δούμε σήμερα». Ηταν για το επεισόδιο «Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή». Μπήκαμε και στα δωμάτια της διαδικασίας.
Δεν έχω δει περισσότερες εικονίτσες με πινέζα σε φελλό και επάνω στην κάθε μια ένα κομποσκοίνι. Κάποια γυναίκα το ξεκίνησε ως τάμα ψυχής. Αμέτρητα, αμέτρητα κομποσκοίνια σε εικονίτσες . «Ενα παιδί», «ένα δικό μας παιδάκι». Υπάρχει «δικό μου» για παιδί; Αν έτσι το μιλάει η καρδιά του ανθρώπου θα υπάρχει. Κι ας κλείνει ισολογισμό η Γη 8,062 δισεκατομμύρια πληθυσμό. Το κάθε κράτος θα μετράει τη δική του προσφορά στη γη. Και κάθε σώμα θα ποθεί το δικό του παιδί.
Την Ειρήνη Μουρτζούκου δεν την αγγίζω. Μένω ενεή. Αν την κρίνω θα έχει κλείσει η συνείδησή μου τα μάτια σε όσα την δημιούργησαν, την στέγνωσαν. Είναι ορόσημο. Μόνο για αληθινά ειδικούς, όχι για σκιτζήδες. Ωστόσο γνωρίζω πόσα παιδιά φιλοξενούνται σε δομές και έχουν διασχίσει λίγο ως πολύ τις ίδιες διαδρομές παγωνιάς…
Αυτά τα βαθιά ενήλικα, σχεδόν γέροντες και γριές από τη γέννησή τους. Και απέναντι σε αυτά στέκομαι ενεή και σκύβω το κεφάλι ως τη γη για κάθε άνθρωπο που προσπαθεί με κάθε τρόπο και από όποιο κοινωνικό «σημείο», συνανθρώπου ή κράτους, δομή, να τους σταθεί, να τα ενισχύσει, να αξιωθούν σημείο αναφοράς όντα χωρίς κανέναν προστάτη.
Πιο ψηλά από όλους στη γη έχω τους αναδόχους και όσους υιοθετούν. Αναφορικά με την Ειρήνη, ζηλεύω όσους φλυαρούν μέρες και μέρες, τουλάχιστον κάτι ξεσπούν από τα μέσα τους για αυτό το αποτρόπαιο, το αδιανόητο. Γαμώτο, δεν μου βγαίνει λέξη. Διατηρώ σπίθες λύπησης που τρέμω να τις εκθέσω γιατί αντιπαραβάλλονται προσωπάκια παιδιών, ανασούλες που αγωνίζονταν ανάσα.
Είναι τόσο μεγάλη η ανακατωσούρα συναισθημάτων που καταλήγει ναυτία. Το μόνο που στέκει κολλημένο, αυτό που σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι είναι η κοιλιά της Ειρήνης ή του Ρήνου (όπως ήθελε να την/τον αποκαλούν… Είχε να παλέψει και με αυτό)… Κόλλησα να σκέφτομαι την κοιλιά της. Πόσο εύκολα, πόσο γενναιόδωρα κάρπιζε σπόρο παιδιού. Πουλάκια μου… Σε ποιο καράβι αταξίδευτο χωνόσασταν για ζωής ταξίδι… Ενεή.