Τι περίμενα πριν πάω στο Αγιον Ορος;
Μυσταγωγία, πνευματισμό, κατάνυξη, μοναχικότητα, φανταστική φύση, Ιστορία, και μια μαγική συνταγή για τις εσωτερικές αναζητήσεις.
Τι συνάντησα;
Πολυκοσμία στις εισόδους και εξόδους.
Ελάχιστους ελληνόφωνους προσκυνητές.
Αστικού τύπου μετακινήσεις με λεωφορεία, βανάκια, ταξί με κινητά τηλέφωνα.
Εργοτάξια παντού.
Ανακαινισμένες μονές, φρέσκες υποδομές.
Αντροπαρέες χαρούμενες και ήρεμες.
Λίγους περιπατητές που τους ξεχώριζες αμέσως, από τα παπούτσια, από τα παντελόνια και τα σακίδιά τους.
Η φύση μαγική, ελληνική.
Και μπαίνεις μέσα στη μονή.
Καθεμία με τον δικό της χαρακτήρα. Κουλτούρα το λένε στις εταιρείες. Είναι αυτό που μυρίζει στην ατμόσφαιρα, το άυλο αλλά ταυτόχρονα τόσο υλικό, διαμορφωμένο από τον ηγούμενο.
Αυτόν που επιλέγουν οι μοναχοί. Ισόβια. Η επιλογή είναι ουσιαστική, βαριά και ανέκκλητη.
Οι πόρτες σφαλίζουν στις 18:30.
Βρίσκεσαι μέσα σε ένα κάστρο, μέσα σε μια ταινία εποχής.
Ψάχνεις να βρεις μια επαφή με έναν μοναχό. Να καταλάβεις τι γίνεται. Δεν είναι εύκολο. Είναι σαν ίσκιοι, σαν φαντάσματα. Εξαφανίζονται.
Τα φώτα λιγοστά.
Μια αχτίδα, ένα φως, μια πόρτα ανοίγει. Ο ηγούμενος θα μας μιλήσει.
Ελάχιστοι τυχεροί θα καθίσουμε μαζί του. Και θα νιώσουμε πώς είναι, τι είναι, γιατί είναι.
Τα διαβάζεις, τα ακούς στα podcasts, τα βλέπεις στα YouTube. Καμία σχέση.
Απλώς σε προϊδεάζουν, σε προετοιμάζουν για το αυθεντικό. Το γνήσιο.
Που όταν το συναντάς, το αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή. Είσαι εκεί. Ολόκληρος. Μέσα σε έναν διαφορετικό, άχρονο κόσμο, που έχει μια μόνη προοπτική, το δόσιμο.
Ιστορίες μάς χαρίζονται. Οπως ο νεαρός που είχε επισκεφθεί το μοναστήρι με μια άγρια φυσιογνωμία, γεμάτη αντίδραση, κρίκους, τατουάζ και άρνηση. Γύρισε καθάριος και θετικός. Μίλησε στον ηγούμενο για τη μητέρα του που σκότωσε τον πατέρα του και μπήκε στο ψυχιατρείο. Για τα χρόνια που μεγάλωσε μόνος, εντεκάχρονος με τη μικρότερη αδελφή του.
Αποκλείστηκε και αρνήθηκε την κοινωνία, μέχρι που επισκέφθηκε τη μονή.
Βρήκε τη μητέρα του, που δεν την είχε ξαναδεί από τότε, επανήλθε στη ζωή και ήρθε στον ηγούμενο για να πει ευχαριστώ.
Κατάκλιση γεμάτη σκέψεις.
Ενας σεισμός ταράζει τον ήδη ταραγμένο ύπνο. Το καστρομοναστήρι μουγγρίζει αλλά αντέχει.
Ξυπνητήρι στις 02:30
Ορθρος. Ψάχνεις να βρεις τον δρόμο μέσα στο σκοτάδι.
Μπαίνω στην εκκλησία. Κάθομαι ανάμεσα στους μοναχούς. Ολοι μιλάνε για τη μυσταγωγία των καντηλιών.
Θα προσθέσω τη χορογραφία των μοναχών. Χωρισμένοι στις δύο άκρες της εκκλησίας, σηκώνονται, αλλάζουν θέσεις, παίρνουν τα ευαγγέλια από τα ράφια, τα ξαναβάζουν στη θέση τους. Πότε η μία πλευρά, πότε η άλλη, πότε ένας μοναχός μόνος, πότε σε ομάδες, πότε όλοι μαζί.
Τελετουργία. Εμπειρία. Οι νέες φωνές πιο καθαρές, δυναμικές, αρθρώνουν με ακρίβεια. Οι ώριμες πιο ήρεμες, λιγότερο μελωδικές, λίγο δυσνόητες αλλά με περίσσιο συναίσθημα και ηχόχρωμα.
Και όλα αυτά στην άκρη μιας χερσονήσου, μέσα στα τείχη μιας μονής με ιστορία χιλίων ετών, με τα μάρμαρα του πατώματος γουβωμένα από τα βήματα αιώνων.
Και μετά, η εξομολόγηση για πρώτη φορά. Η προετοιμασία για το τι θα πεις, με ποια σειρά, με ποια έμφαση.
Δυο λόγια από τον πνευματικό Αθανάσιο, δώρο παντοτινό.
«Κι αν ακόμη μου αποδείκνυαν ότι ο Χριστός είναι έξω από την αλήθεια… θα προτιμούσα να μείνω με τον Χριστό παρά με την αλήθεια»
Η επιστροφή, περιπετειώδης, με απαγορευτικό στη Δάφνη και αδυναμία αναχώρησης. Μετάβαση στο Βατοπαίδι· από εκεί έκτακτο δρομολόγιο προς Ιερισσό.
Ποιο είναι το μετά;
Διαφορετικό για τον καθένα από όσους συνάντησα. Διαφορετικό και για μένα.
ΥΓ: Οι υπερβολές και τα θηριώδη πολυτελή τζιπ του Βατοπαιδίου για τους αστέρες της ιεροσύνης μόνο προσβάλλουν και υποβαθμίζουν τη συνολική εμπειρία του προσκυνήματος στο Αγιον Ορος.