Απουσία κυβερνητικού σχεδίου, παραλείψεις, αδιαφορία για τον πρωτογενή τομέα και… γκάφες, όπως αυτή με την παρακράτηση των αγροτικών ενισχύσεων από τον ΕΛΓΑ, φαίνεται ότι απομακρύνουν την εκτόνωση της κρίσης μεταξύ κυβέρνησης και αγροτοσυνδικαλιστών.
Οι προσδοκίες για καταλλαγή και αποκλιμάκωση μπορεί να είναι πρόωρες και οι εξαγγελίες για διακομματική συνεννόηση στα θέματα του πρωτογενούς τομέα δεν φαίνονται ιδιαίτερα ρεαλιστική προοπτική.
Η αλήθεια είναι ότι ο αγροτικός κλάδος βρίσκεται σε σημείο καμπής. Είτε θα μεταρρυθμιστεί άμεσα, είτε θα οδηγηθεί σε ταχύρρυθμη εγκατάλειψη και παρακμή. Τι απαιτείται; Ειδικοί και μη τα λένε και τα ξαναλένε. Αναδασμοί, συνεταιριστική οργάνωση στην παραγωγή, την καλλιέργεια και τη διανομή, εγκατάλειψη ασύμφορων καλλιεργειών και αντικατάστασή τους με άλλες, πολύ πιο αποδοτικές, είναι μερικές μόνο από τις (επείγουσες) αλλαγές που προτείνονται.
Αλλης τάξεως και φύσεως ζητήματα είναι αυτά της κτηνοτροφίας, όπου πάντως η επιπρόσθετη παράμετρος της σφαγής εκατοντάδων χιλιάδων ζώων λόγω της ευλογιάς των αιγοπροβάτων, απειλεί με οριστική καταστροφή πολλούς παραγωγούς.
Αν δεν κινηθούν διαδικασίες προς την γενική αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό, ο αφανισμός της ελληνικής αγροτικής οικονομίας δεν απέχει πολύ.
Αυτά οφείλει να τα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, φαίνεται όμως ότι δεν είναι και άμεση προτεραιότητά της, αφού ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τα μετέθεσε για την επόμενη τετραετία, όπου πάντως θα είναι το κεντρικό ζήτημα, όπως ανέφερε σε podcast μέσα στην εβδομάδα.
Τι απομένει; Ο αποκλεισμός των δρόμων, η αδυναμία ελεύθερης μετακίνησης, είτε για εορταστική έξοδο, είτε για επαγγελματικούς λόγους και η διαφαινόμενη επιμονή των αγροτών στην ακραία αυτή μορφή αντίδρασης.
Από εδώ κι έπειτα το θέμα παίρνει όμως άλλες διαστάσεις.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να μοιράσει, καλώς ή κακώς, περισσότερα από 3,5 δισ. ευρώ τις επόμενες ημέρες. Οι αγρότες δυσπιστούν. Και επειδή δυσπιστούν, κρατούν μία ολόκληρη χώρα σε ομηρεία. Πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτό;
Υπάρχει μία προφανής ασυμμετρία, που γεννά όμως ένα τεράστιο πολιτικο-κοινωνικό ζήτημα. Στην ουσία η κυβέρνηση εκβιάζεται από μία επαγγελματική τάξη και τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι υπόλοιποι. Είτε επειδή δεν μπορούν να μετακινηθούν, είτε επειδή αν συνεχιστεί αυτό το τροπάρι, σε λίγο θα υπάρχουν ελλείψεις στην αγορά (και, φυσικά, νέες ανατιμήσεις), είτε και κυριολεκτικά, αφού κάπως θα πρέπει να πληρωθούν οι φοροαπαλλαγές που ζητούν οι αγρότες, αν πρόκειται τελικά να τους δοθούν.
Υπό αυτές τις συνθήκες και καθώς φαίνεται ότι δεν είναι τόσο απλή υπόθεση η λήξη αυτής της κρίσης, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μία διπλή απειλή: Και τους αγρότες να μην μπορεί να κατευνάσει και την υπόλοιπη κοινωνία να βρει απέναντί της, λόγω της ταλαιπωρίας από τους αποκλεισμούς.
Το σκηνικό έχει φυσικά επαναληφθεί δεκάδες φορές. Λεφτά έχουν τελικά δοθεί, οι εκβιασμοί έχουν πιάσει, οι δρόμοι έχουν ανοίξει και η ζωή έχει συνεχιστεί.
Αυτό το πνεύμα φαίνεται ότι κυριαρχεί στους κυβερνητικούς κύκλους, όμως αυτή τη φορά είναι μάλλον παράτολμη αυτή η προσέγγιση. Αν οι αποκλεισμοί συνεχιστούν και η κυβέρνηση συνεχίσει να αδρανεί εκβιαζόμενη, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα υποστεί φθορά και απαξίωση από το εκλογικό της ακροατήριο.
Μάλλον θα πρέπει σύντομα να επιλέξει ποιους θα στενοχωρήσει περισσότερο και ποιους λιγότερο.