Αν υπάρχει κάτι πιο ελληνικό από την κληρονομιά της ελιάς, είναι η διαχρονική μας ικανότητα να διαλύουμε τα πάντα στο όνομα του «δίκιου» μας. Αυτή τη φορά, το δίκιο των αγροτών πέρασε κυριολεκτικά πάνω από τις ανάγκες είκοσι καρκινοπαθών στο Ηράκλειο. Και ενώ ο αγροτικός τομέας πράγματι υποφέρει και χρειάζεται συνολική αναμόρφωση, το να καταλαμβάνεις αεροδρόμιο, μπλοκάροντας τα ραδιοφάρμακα που ταξιδεύουν από την Αθήνα για εξετάσεις PET-SCAN, μοιάζει περισσότερο με αυτογκόλ παρά με μορφή πίεσης.
Οι άνθρωποι αυτοί είχαν κλείσει τα ραντεβού τους τρεις μήνες πριν και νομίζω δεν υπάρχει κανείς να μην καταλαβαίνει ότι στους ογκολογικούς ασθενείς, τρεις μήνες δεν είναι απλώς ημερολογιακή αναμονή. Είναι χρόνος ζωής, χρόνος αγωνίας, είναι χρόνος κρίσιμος για την εξέλιξη της θεραπείας τους. Επίσης, το PET-SCAN δεν είναι ένα απλό τσεκ-απ. Είναι κομμάτι της μάχης που δίνει κάποιος με τον καρκίνο. Κι αυτή η μάχη δεν μπαίνει σε παύση επειδή εμείς θεωρήσαμε ότι «πιέζουμε την Πολιτεία».
Τα ραδιοφάρμακα, που παράγονται αποκλειστικά στην Αθήνα, ταξιδεύουν αεροπορικώς στις μεγάλες πόλεις που διαθέτουν PET-SCAN. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Είναι φάρμακα με διάρκεια ζωής λίγων ωρών, που πρέπει να βρίσκονται εγκαίρως εκεί όπου τα χρειάζονται. Τόσο απλά. Τόσο αδιαπραγμάτευτα.
Ο καθηγητής Πνευμονολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Νίκος Τζανάκης, το είπε ωμά στην ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα: «Αυτή η τόσο μικρή ίσως για κάποιους λεπτομέρεια των επίχειρων της χθεσινής ημέρας με ανάγκασε σε έναν σκληρό αναστοχασμό… πώς γίνεται να καταστρέφουμε τόσο απερίσκεπτα τη ζωή ο ένας του άλλου;». Η κριτική του ήταν εύστοχη, όχι επειδή είναι ειδικός, αλλά επειδή περιέγραψε το αυτονόητο, αυτό που κάπου χάθηκε μέσα στην αναμπουμπούλα από τρακτέρ, ντουντούκες, συνθήματα και την ιεροτελεστία τού «κλείνω τον δρόμο για να μ’ ακούσουν».
Μια απεργία οφείλει να πιέζει. Αυτός είναι ο σκοπός της. Να δημιουργεί ενόχληση. Να εστιάζει την προσοχή. Αλλά πρέπει να ξέρει και πού σταματάει. Πρέπει να υπάρχει ένα όριο, μια ενσυναίσθηση προς την κοινωνία που θέλεις να πείσεις. Αν το δίκιο σου πατά πάνω στα δικαιώματα, την υγεία και τη ζωή άλλων, τότε παύει να είναι δίκιο. Γίνεται απλώς εγωισμός με τρακτέρ.
Οι αγρότες έχουν αιτήματα. Και καθόλου αβάσιμα. Ο ελληνικός αγροτικός τομέας είναι παραμελημένος, γερασμένος, θαμμένος κάτω από χαρτούρα, επιδοτήσεις ραμμένες στο περίπου και πολιτικές που αλλάζουν με την κάθε κυβέρνηση. Αν κάποιος έχει λόγο να φωνάζει, είναι αυτοί και η κοινωνία πρέπει να τους ακούσει.
Αλλά όταν φτάνουμε σε κατάληψη αεροδρομίων, μιλάμε πια για μετακινήσεις ανθρώπων που μπορεί να βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Για φάρμακα που λήγουν σε λίγες ώρες. Για υγειονομικό σύστημα που ήδη τρέχει λαχανιασμένο κι εμείς πάμε και του ρίχνουμε μια πέτρα στα πόδια.
Η κοινή γνώμη δεν είναι με το μέρος των αγροτών. Και δεν φταίει μόνο το αεροδρόμιο. Φταίνε οι κλειστοί δρόμοι, η καθημερινή ταλαιπωρία, η αίσθηση ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να ακουστεί. Διάβασα την ανάρτηση κάποιου που έμεινε κολλημένος τρεις ώρες σε επαρχιακό δρόμο με το ΚΤΕΛ. «Νιώθω μόνο μίσος», είπε. Σκληρό; Ναι. Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Η ταλαιπωρία είναι τοξική για τα νεύρα και το θυμικό.
Αλλά ας πούμε ότι το δικό μας μπλοκάρισμα θα περάσει, ας πούμε ότι τα νεύρα επίσης κάποια στιγμή θα ηρεμήσουν, στον καρκινοπαθή τι θα πεις; «Συγγνώμη, δεν έφτασε το ραδιοφάρμακο, ξανακλείσε για τον Ιούλιο»; Του βάζεις εμπόδιο στο μοναδικό μονοπάτι που έχει μπροστά του και περιμένεις να δείξει κατανόηση; Να καταλάβει ότι έτσι είναι η πάλη;
Κάθε κοινωνία χρειάζεται τον αγροτικό της κόσμο. Οχι μόνο για το φαγητό, αλλά γιατί αποτελεί κομμάτι της Ιστορίας και της οικονομικής ραχοκοκαλιάς της. Αλλά χρειάζεται και όρια. Χρειάζεται υπευθυνότητα. Χρειάζεται επίγνωση ότι η συλλογική πίεση δεν μπορεί να λύνει προβλήματα δημιουργώντας μεγαλύτερα.
Τα αιτήματα των αγροτών αξίζουν να ακουστούν. Αλλά ο τρόπος δεν μπορεί να είναι εις βάρος ανθρώπων που κινούνται μεταξύ ζωής και θανάτου. Ειδικά όχι σε μια χώρα όπου το ίδιο το σύστημα υγείας τούς ταλαιπωρεί αρκετά από μόνο του. Να πιέσουν, ναι. Να φωνάξουν, βεβαίως. Αλλά ας βάλουν κι ένα όριο εκεί όπου είναι αυτονόητο ότι πρέπει να μπει.