Ρίχνοντας μια ματιά στα όρια ταχύτητας που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες του κόσμου, μπορείς να περάσεις την ώρα σου σκρολάροντας και χαζεύοντας τα εξής ενδεικτικά: Στις πόλεις της Αλβανίας, που είναι και μερικά τσιγάρα δρόμος, 40 χλμ./ώ. Στην Αυστραλία, από 40 έως 60 χλμ./ώ. Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, τώρα βέβαια στην Αυστραλία ξέρετε τι «έπαιζε» ταυτόχρονα; Είχαν επιδοτηθεί ακόμα και οδηγοί καθημερινοί, σαν τον οποιοδήποτε δηλαδή, να καταδίδουν όποιον άλλον πολίτη-οδηγό έβλεπαν να υπερβαίνει το όριο, και να βγάζουν χρήματα. Αυτό είναι το επόμενο λέβελ…
Λοιπόν, συνεχίζουμε: στο Μπαγκλαντές όριο 40 χλμ. (σ.σ.: μωρέ μπράβο πολιτισμός στο Μπαγκλαντές), στο Βέλγιο από 20 έως 50 χλμ., στη Βραζιλία από 40 έως 70 χλμ., στην Κίνα από 30 έως 60 χλμ. και στη Γαλλία, που είναι γενικώς μοντέλο για όποιους λόγους, είναι 50 χλμ./ώ. Το ίδιο και στη Γερμανία, 50 χιλιόμετρα στις πόλεις. Βέβαια, ως γνωστόν, στην τελευταία υπάρχουν και τμήματα εθνικού δικτύου χωρίς κανένα όριο ταχύτητας, όπου απλώς η συνιστώμενη ταχύτητα είναι 130 χλμ./ώ. Αλλά, ναι, μπορείς να τρέχεις και με 200 κανονικότατα και να μην κινδυνεύεις να πας μέσα για μια ζωή.
Το ωραίο στην «αντιπαθητική» Γερμανία είναι ότι τα όρια είναι ευέλικτα, ανάλογα με τον καιρό, το φορτίο κίνησης στις autobahnen και ούτω καθεξής. Δηλαδή το ίδιο είναι να βρέχει παπάδες και να πηγαίνεις με 130 χιλιόμετρα στις στροφές για Κάστρο και το ίδιο να μη βλέπεις ψυχή ζώσα σε στεγνό; Τσου. Δεν είναι.
Η Γερμανία, βέβαια, είναι μια μεγάλη και, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, φωτεινή εξαίρεση στα δρώμενα. Θα έκλειναν πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες και θα χάνονταν δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις από δυνατά γερμανικά αυτοκίνητα αν δεν υπήρχαν και κάποια τμήματα στο εθνικό δίκτυο χωρίς όρια ταχύτητας.
Θα μου πεις, γιατί δηλαδή, στην Ιταλία που είναι μέχρι 130 χιλιόμετρα το όριο και φτιάχνουν τα Ferrari και όλα τα άλλα τα εξωτικά, εκεί πώς μαζεύεται ο κόσμος; Απάντηση: ο κόσμος μαζεύεται οδηγώντας έξυπνα και ο νοών νοείτο.
Αλλά επιτρέψτε μου να συνεχίζω να πιστεύω πως ειδικά σε πόλεις σαν την Αθήνα, όπου σε ένα λεκανοπέδιο και πέριξ αυτού έχουν μαζευτεί κάποια 5 εκατομμύρια κάτοικοι, μαζί και οι αδήλωτοι, η κατάσταση είναι ασφυκτική. Θα πηγαίνουμε δηλαδή όλοι με 50 στη γραμμή; Ή, ακόμα περισσότερο, με 30; Η απάντηση είναι ότι σαφώς και πρέπει κάπου να πηγαίνεις με 30 χιλιόμετρα την ώρα. Κοντά σε σχολεία, σε νοσοκομεία, αλλά και σε πολλά σημεία όπου έχει πάρα πολλή κίνηση, περιορισμένη ορατότητα ή γενικώς εκεί όπου δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες.
Ασε που στην πράξη, δηλαδή, πολλές φορές πηγαίνουμε με 5 χλμ. Χωρίς το μηδενικό πίσω. Μόνο με το πέντε. Κατέβα «Ποτάμι» εν ώρα αιχμής, παίξε μια Βάρης-Κορωπίου το πρωί την ώρα που πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του ή σε άλλα σημεία της Αθήνας, και θα βρεις ένα κάρο στιγμές, μπορεί και ώρες, που πηγαίνουμε σημειωτόν.
Τώρα, μέσα σε αυτό το αναρχικό περιβάλλον της πόλης, αν πιστεύει κανείς ότι όλος ο τροχοφόρος πληθυσμός θα κινείται με 30 και αυστηρά μέχρι 50 χιλιόμετρα την ώρα, μένει να φανεί στην πράξη. Αυτονόητο είναι πως, ειδικά μετά τα μπάνια του λαού, για να συμμορφωθεί ο κόσμος και να σφίξουν τα γάλατα, θα αρχίσουν να γίνονται πιο αυστηροί έλεγχοι. Οκέι, καλό αυτό. Καλό και με τα αλκοτέστ – αν και διαφωνώ με το μάντρωμα όλης της λεωφ. Βουλιαγμένης και στα δύο ρεύματα και με όλο ανεξαιρέτως τον πληθυσμό στη σειρά για αλκοτέστ. Αλλά λέω «ναι» στον συστηματικό δειγματοληπτικό έλεγχο, σε εντατικό τσεκάρισμα έξω από νυχτερινά κέντρα και σε πέλεκυ βαρύ στους μεθύστακες.
Καλό και άγιο, επίσης, με τη μεγάλη πληγή του κινητού τηλεφώνου – αν και εδώ υπάρχει λειτουργική αντίφαση με την απουσία μπουτόν σε πολλά σύγχρονα αυτοκίνητα, όπου μένεις να ψάχνεις σε οθόνες σινεμασκόπ και να αποσπάται η προσοχή σου στον δρόμο. Σωστότατο σε κόκκινα φανάρια, παραβάσεις «στοπ» καθώς και στη χρήση κράνους.
Λοιπόν, μένει να φανεί πόσα λεφτά θα φύγουν από τις τσέπες μας, τι από όλα αυτά θα γίνει, αν θέλετε, τι πολιτικό κόστος θα υπάρξει, αλλά και πόση ασυλία θα συνεχίσει να υπάρχει για μοτοσυκλέτες, ποδήλατα και πατίνια. Ε, ναι, ρε φίλε. Γιατί αν το πάμε σωστά και με τον νόμο, δεν θα πρέπει αντίστοιχα τα δίτροχα να μη χώνονται ανάμεσα στις λωρίδες; Στη Γερμανία, που λέγαμε, στην κεντρική Ευρώπη και τριγύρω, όλες οι μηχανές πηγαίνουν και αυτές οιονεί ως αυτοκίνητα. Αυτό σημαίνει ότι καταλαμβάνουν τον νοητό χώρο που θα καταλάμβαναν αν ήταν αυτοκίνητα. Δεν χώνονται εντός λωρίδας, δεν βγαίνουν πρώτα μαζικά στα φανάρια, τα πατίνια δεν κατεβαίνουν τέζα την Ποσειδώνος και τα ποδήλατα σταματούν στα φανάρια. Ολα καλά εδώ; Ναι, αλλά αργεί το ντελίβερι, αδερφέ. Δεν ξέρω για Μπαγκλαντές (με παχύ το σίγμα).
Τέλος πάντων, μπορώ να συνεχίσω για πολλή ώρα, για μηδενικούς ελέγχους σε υπέργηρο πληθυσμό με αντανακλαστικά αμοιβάδας, για απουσία ελέγχων σε φθαρμένα ελαστικά, για κωμικά χαμηλά όρια της δεκαετίας του ’60 σε σημεία όπου σήμερα ένα σύγχρονο αυτοκίνητο απλώς σέρνεται, όμως θα βαρεθείτε να διαβάζετε.
Γι’ αυτό και το κλείνω εδώ, όπου το αυτοκίνητο φαίνεται να είναι στόχος στο δόξα πατρί, μαζί, τουλάχιστον όπως το βλέπω, με μια αίσθηση φοβικής συμμόρφωσης, αλλά και μια απόσταση από τον ρεαλισμό. Σύμφωνοι, έχει ενδιαφέρον το πείραμα. Ή σε καθολικό μάζεμα ή σε ψυχοφάρμακα.