«Μήπως ο σύντροφός μου θα πρέπει να σταματήσει να με φιλάει αφότου έχει μόλις φιλήσει τη γάτα;» Να σε τι τίτλους άρθρων (ο συγκεκριμένος από τον βρετανικό Guardian) αρχίζει και πέφτει το μάτι σου όταν αποκτάς κατοικίδιο (και δη γάτα). «Τριχόμπαλες και πώς να τις αντιμετωπίσετε», «Γιατί η γάτα σας είναι τόσο τρυφερή τα χαράματα» κτλ.
Χαζεύω και τη γενιά pet friendly γιοτ για σούπερ rich που φιλοξενούσε την περασμένη εβδομάδα το περιοδικό HTSI των Financial Times. Φυσικά, με μεγαλύτερα κρεβάτια, μοκέτες εύκολες στο πλύσιμο και λιγότερο δέρμα στα έπιπλα.
Ενας μέχρι πρόσφατα αόρατος για μένα κόσμος άρχισε να αναδύεται από τότε που ήρθε στη ζωή μου η μόλις δύο μηνών και κάτι ημερών Κύθα (εκ του «κολοκύθα»· η αγγλική βερσιόν «Keitha» δείχνει ίσως πιο κουλ και παραπέμπει στον πάντα αγαπητό Κιθ-Κeith Ρίτσαρντς).
Γατομάνα δεν θα με έλεγες με τίποτα, ούτε καν ιδιαίτερα φιλόζωη. Ητοι, ανήκα στο 13% των Ελλήνων που δεν είχαν ποτέ κατοικίδιο (τα καναρίνια που μας έπαιρναν για παρηγοριά οι γονείς μου υποθέτω δεν μετράνε, και την απώλεια της υπέροχης μωβ γάτας που είχα υιοθετήσει για λίγους μήνες στο παλιό μου γραφείο –τής έριξαν φόλα– την έχω με τα χίλια ζόρια απωθήσει στη μνήμη μου.
Η στάση μου ανέκαθεν ήταν «από μακριά και αγαπημένα». Οι ικεσίες των τέκνων μου στη διάρκεια της πανδημίας δεν εισακούστηκαν, η άποψή μου ήταν «Δεν θέλω “αντικαθλιπτικά αγκαλιάς” που μόλις τελειώσει η καραντίνα δεν θα΄χω χρόνο να φροντίσω». Ωσπου εγκαινιάστηκε μια σταδιακή (στην αρχή απρόθυμη) εξοικείωση όταν η φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη κόρη μου έφερε τα τελευταία Χριστούγεννα για –προσωρινή– φιλοξενία τη δική της γάτα στο σπίτι.
Και ύστερα απρόσμενα ένα Σαββατόβραδο, πριν ένα μήνα περίπου, εκείνο το μωρουδίστικο κλάμα από το δρόμο (σημειωτέον, επιτρέψτε μου να θυμίσω, ότι και οι νεογέννητοι άνθρωποι κλαίνε ακριβώς σαν γατιά τις πρώτες μέρες). Πήγα να δω από κοντά. Εκείνα τα δύο φοβισμένα μπλε μάτια και εκείνο τόσο αστείο, απειλητικό γρύλισμα. Εγινε το «κλικ». Τη βούτηξα–όπως με συμβούλεψαν– με μια πετσέτα– και την έβαλα στη ζωή μου.
Τι κάνει νιάου
Πολλά τα καινούργια για εμένα την αδαή. Η πρώτη στον βίο μου επίσκεψη σε κτηνίατρο (μετά του συντρόφου μου), που θύμισε και στους δυό μας αλλοτινές επισκέψεις με τα αλλοτινά μωρά μας. Διόλου τυχαίο ότι τις τελευταίες δεκαετίες η λέξη «ownership» (ιδιοκτησία) έχει αντικατασταθεί από το «parenting» (γονεϊκότητα). Και όσο να ΄ναι από την τελευταία (με δύο παιδιά σχεδόν ενήλικες) κάτι σκαμπάζουμε.
Λαμβάνουμε, λοιπόν, οδηγίες, χαπάκια, βιβλιάριο και ημερομηνία για το πρώτο εμβόλιο. Η κτηνίατρος πρέπει να έχει δει πολλά γιατί σ΄εμάς τους εμφανώς τρακαρισμένους και αρχάριους σπεύδει να δώσει μια συμβουλή για υγιείς αποστάσεις: «Ωραία τα χάδια, αλλά δεν θα ξεχνάτε ότι είναι ζωάκι».
Μόλις την ακούω να προφέρει αυτά τα λόγια φέρνω αυτομάτως στο νου μου εκείνη την ελαφρώς δυστοπική φωτογραφία με τα καροτσάκια σκύλων σε πάρκο της Σεούλ (αριθμητικά απείρως περισσότερα από τα καροτσάκια μωρών· το δικό μας Δημογραφικό μοιάζει να ωχριά μπροστά στην «υπέργηρη» Νότιο Κορέα με το χαμηλότερο ποσοστό γεννήσεων στον κόσμο). Το παγκόσμιο ντιμπέιτ «γιατί να κάνω παιδί αφού μπορώ να έχω κατοικίδιο;» στους κόλπους των millennials και της Γενιάς Ζ εξακολουθεί να μαίνεται.
Υστερα, ήταν το pet shop ως νέο «στέκι» κοινωνικοποίησης, κατανάλωσης και κοινωνικής παρατήρησης (πρόσφατα, μπροστά στο ράφι με τα διαφανή backpacks για pet συνάντησα μια πολύ παλιά συνεργάτιδα που–«τι σύμπτωση!»– μόλις είχε κουβαλήσει στο σπίτι ένα κουτάβι). Να και τα πολλαπλασιαζόμενα καταναλωτικά διλήμματα: την άμμο με τη λεβάντα ή την απλή; Οι ακλόνητες αποφάσεις: Δεν θα πάρω κανένα παιχνίδι που να προσομοιάζει σε λεία (όχι κάτι με φτερά ή ψάρι ή ποντίκι).Η λανθάνουσα υστερία με την καθαριότητα: Εχετε κάτι που να βοηθάει στη μυρωδιά της τουαλέτας της;
Και η συνοδευτική απτή συνειδητοποίηση των τρελών τζίρων που –μέχρι πρότινος μόνο διάβαζα –ότι κάνουν οι αλυσίδες pet shop. Μαθαίνω π.χ. ότι η ξηρά γατοτροφή που ξεκίνησα να παίρνω ανήκει στην Mars (ναι, αυτή με τις σοκολάτες), η οποία πέρυσι, άντλησε τα δύο τρίτα των εσόδων της από την φροντίδα των ζώων συντροφιάς (διαθέτει και πολλές κτηνιατρικές κλινικές). Εξ όσων ακούω πολλοί στρέφονται στα κατοικίδια όταν έχουν μεγάλες αναδουλειές. Και όχι μόνο. Διαβάζω π.χ. ότι η ελβετική Givaudan, που κατέχει την πρώτη θέση στην παραγωγή αρωμάτων και γεύσεων, στρέφεται ολοταχώς στις τροφές για κατοικίδια.
Ολοκαίνουργη ήταν και η μύηση στην κοινωνία των φιλόζωων, η ειλικρινής χαρά που ένιωσα ότι πήραν φίλοι και γνωστοί μόλις ανακοίνωσα στο fb (εγώ η καμουφλαρισμένη Κρουέλα) την υιοθεσία της νεαρής (σαφώς μεγενθυμένη χάρη στο γεγονός ότι η Κύθα αλλιεύτηκε – και ως εκ τούτου σώθηκε– από τον δρόμο)
Ομολογώ ότι διέγνωσα τα παρθενικά δείγματα ενός άλλου ιδιαίτερου bonding, εντελώς διαφορετικού από ό,τι είχα νιώσει ποτέ μέχρι τώρα, πιο διαγενεακό, διαταξικό κτλ από όσο φανταζόμουν, μια γιγαντιαία κοινότητα άδολης interspecies (=μεταξύ διαφορετικών ειδών) αγάπης.
Είμαστε πολλοί, το ξέρω. Εχω άλλωστε μία από τις 129 εκατομμύρια γάτες (και ένα από τα 352 εκατ. ζώα συντροφιάς) που χουρχουρίζουν στους καναπέδες της Ευρώπης.
Εισέπραξα βέβαια και τον αντίστροφο αποτροπιασμό από όσους φρίττουν πραγματικά στην ιδέα της δέσμευσης και της φροντίδας ενός κατοικιδίου. Η απαρίθμηση των αρνητικών (μέχρι πρότινος και δικό μου προσφιλές σπορ): η μυρωδιά και οι τρίχες στο σπίτι, η δέσμευση και η δυσκολία στις μετακινήσεις, τα έξοδα, «να σε δω στις διακοπές τι θα την κάνεις» κτλ. Εδώ κοτζάμ Μέγας Αλέξανδρος έδωσε σε ολάκερη πόλη το όνομα του χαμένου σκύλου του Περίτας σκέπτομαι και κραδαίνω το ρολό αποχνουδωτή που κάνει τα μαύρα T-shirt σαν καινούργια.
(Συνεχίζεται…)