Η είδηση της εγκατάλειψης ενός θύματος από οδηγό δεν είναι κάτι που πρέπει να παραβλέπουμε. Αφενός γιατί αποτελεί την επιτομή της ασυνειδησίας, αφετέρου γιατί είναι πλέον πολλά τα περιστατικά, γεγονός που υποδεικνύει μια κακή νοοτροπία, μια κοινωνία που αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες της και έχει γίνει τόσο αναίσθητη απέναντι στον διπλανό της, που δεν διστάζει να τον αφήσει αβοήθητο στον δρόμο.
Προ ολίγων ημερών έγραφα πόσο συχνό φαινόμενο είναι η εγκατάλειψη θυμάτων από οδηγούς. Ενδεικτικά αναφέρω ξανά ότι, σύμφωνα με στοιχεία προηγούμενων ετών, κάθε χρόνο 25 τραυματίες εγκαταλείπονται στην άσφαλτο μόνο στην Αθήνα. Κάποιοι από αυτούς χάνουν τη ζωή τους λόγω καθυστερημένης μεταφοράς τους στο νοσοκομείο. Οχι μόνο επειδή ο οδηγός που τους χτύπησε έφυγε, αλλά και επειδή κανένας περαστικός δεν έσπευσε να τους βοηθήσει. Σε κάποιες περιπτώσεις μένουν ώρες στο σημείο όπου τους χτύπησαν. Μιλάμε για θλιβερές διαπιστώσεις και στατιστικές που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για δικαιολογίες.
Απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα την επικαιρότητα; Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι όλο το διαδίκτυο είναι γεμάτο από σχετικές ειδήσεις, εκείνες που βγαίνουν στον αφρό, ανακυκλώνονται και συζητιούνται περισσότερο είναι κυρίως οι τραγικές, όσες κατέληξαν στον θάνατο του θύματος.
Αναρωτιέμαι, δηλαδή, πόσο χώρο θα καταλάμβανε στην επικαιρότητα μια είδηση για έναν οδηγό Bentley που παρέσυρε και παράτησε μια γυναίκα που περπατούσε με το μωρό της στο Κολωνάκι, αν δεν ήταν η σύζυγος του διάσημου τραγουδιστή Κωνσταντίνου Αργυρού. Ως πού θα έφτανε, άραγε, η ευαισθησία μας αν επρόκειτο για άτομα που το όνομά τους δεν μας λέει κάτι;
Υποθέτω ότι η είδηση θα έμπαινε σε μια λίστα με εκείνες που αναφέρεις συνοπτικά και πας παρακάτω. Εδώ, ωστόσο, έχουμε εκτενείς αναφορές, με πληροφορίες και ντοκουμέντα και συζητήσεις επί συζητήσεων σε εκπομπές και πάνελ. Ο,τι μπορούμε να δούμε και να μάθουμε για το περιστατικό το έχουμε μάθει. Εχουμε δει μέχρι και τον τραγουδιστή που τρέχει να βοηθήσει τη γυναίκα του στο σημείο όπου χτυπήθηκε, από μια κάμερα που τον κατέγραψε.
Αποκτά έτσι το ζήτημα της εγκατάλειψης θυμάτων προβολή; Νομίζω ότι εκείνο που συμβαίνει τελικά είναι το σοβαρό αυτό φαινόμενο να καταντά (άλλο ένα) θέμα γκόσιπ, υποβαθμίζοντας ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ο προβολέας δεν πέφτει στο ζητούμενο, που είναι η ανάλυση και η αντιμετώπισή του, αλλά στα διάσημα πρόσωπα που έγιναν άθελά τους πρωταγωνιστές στο συμβάν.
Η διασημότητα μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας και όχι η ουσία. Και αυτό αποτελεί επίσης μια ένδειξη κοινωνικής αναισθησίας, που εκφράζεται μέσω της επιλογής θεμάτων που διαμορφώνουν την τηλεοπτική και διαδικτυακή επικαιρότητα, δίνοντας προτεραιότητα, χρόνο και χώρο σε ό,τι θεωρείται πιο εύπεπτα ανακυκλώσιμο. Είναι η γυναίκα του Αργυρού, σου λένε, ξεψαχνίζουν την είδηση μέχρι εκεί που δεν πάει και την ανακυκλώνουν ακατάπαυστα.
Εδώ όμως έχουμε ένα φαινόμενο με διαρκή παρουσία στους ελληνικούς δρόμους, έχουμε περιστατικά που συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο, έχουμε οδικές συμπεριφορές που καταδεικνύουν προβληματικές νοοτροπίες, έχουμε ανθρώπους που αξίζουν της προσοχής μας επειδή εγκαταλείφθηκαν και όχι επειδή τυχαίνει να τους γνωρίζουμε μέσα από τη σόουμπιζ. Εδώ έχουμε πρόβλημα.
Αν δινόταν ο ίδιος χρόνος συζήτησης σε όλα τα θύματα, τότε αυτό το πρόβλημα θα συγκέντρωνε τη βαρύτητα και το ενδιαφέρον που του αναλογεί. Και ίσως θα ήταν ένα πρώτο βήμα για να το αντιμετωπίσουμε στη βάση του και να το περιορίσουμε.