Στο πρώτο της έτος στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, από το οποίο πήρε πτυχίο στα Αγγλικά το 1956, η Ντίντιον υπέβαλε ένα προσχέδιο διηγήματος στο Mademoiselle και κέρδισε μια θέση φιλοξενούμενης συντάκτριας μυθοπλασίας στο περιοδικό. Την επόμενη χρονιά κέρδισε έναν διαγωνισμό δοκιμίου της Vogue. Απορρίπτοντας ένα ταξίδι στο Παρίσι (το κορυφαίο βραβείο), πήγε κατευθείαν για δουλειά στο περιοδικό, όπου η πρόζα της πέρασε από μια αυστηρή, αν και ιδιότυπη εκπαίδευση, ξεκινώντας από τη συγγραφή διαφημιστικών: «Σε μια λεζάντα οκτώ γραμμών όλα έπρεπε να λειτουργούν, κάθε λέξη, κάθε κόμμα», είχε πει σε συνέντευξή της στο περιοδικό The Paris Review το 1978.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Ντίντιον έγραφε για τη Vogue, τη Mademoiselle και το National Review, συχνά για θέματα όπως «Ζήλια: Είναι ιάσιμη ασθένεια;» Ταυτόχρονα, δημοσίευσε ένα πρώτο μυθιστόρημα με μεγάλη απήχηση, «Run, River» (1963), για την αποσύνθεση μιας οικογένειας του Σακραμέντο, εισάγοντας τις ανησυχίες, που διέπουν τα μεταγενέστερα μυθιστορήματά της: βία, τρόμος και η νοσηρή αίσθηση ότι ο κόσμος ήταν ανεξέλεγκτος. Γνώρισε, επίσης, στους αναγνώστες τη «γυναίκα Ντίντιον», την οποία η Μιτσίκο Κακουτάνι περιέγραψε στο περιοδικό των New York Times ως τη θλιμμένη κάτοικο «μιας ξεκάθαρα προσωπικής ερημιάς, που περιπλανιέται σε αυτοκινητόδρομους ή σε χώρες σε μια προσπάθεια να εξαλείψει τον πόνο της συνείδησης».
Το 1964 παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο του Time Τζον Γκρέγκορι Νταν με τον οποίο τη συνέδεε φιλία χρόνων. Μετακόμισαν στην Καλιφόρνια και άρχισαν να γράφουν σενάρια. Υιοθέτησαν επίσης μια κόρη, στην οποία έδωσαν το όνομα Κιντάνα Ρο, από την πολιτεία του Μεξικού, την οποία είχε τύχει να δουν κοιτάζοντας έναν χάρτη.
Με τον καιρό έγιναν ένα γκλάμουρ ζευγάρι, με το ένα πόδι στο Χόλιγουντ και το άλλο στα λογοτεχνικά σαλόνια του Μανχάταν. Ο Νταν απεβίωσε το 2003 από καρδιακή προσβολή στα 71 του, ενώ δύο χρόνια αργότερα, πέθανε και η Κιντάνα Ρο Νταν, στα 39 της, από παγκρεατίτιδα και σηπτικό σοκ. Η Ντίντιον έγραψε για τον θάνατο του συζύγου της και την ασθένεια της κόρης της στη «Χρονιά της μαγικής σκέψης». Το βιβλίο κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου nonfiction του 2005 και δύο χρόνια αργότερα διασκευάστηκε σε μονόλογο για τη σκηνή του Μπρόντγουεϊ με πρωταγωνίστρια τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Ωστόσο, η συγγραφέας ασχολήθηκε με το θέμα του θανάτου της κόρης της και στα απομνημονεύματά της το 2011, «Blue Nights».