Το φαινόμενο δεν είναι πρωτόφαντο, αφού ήδη έχουν γραφτεί βιβλία του τύπου «οι συνταγές του Μονταλμπάνο». Ομως άλλο πράγμα είναι τα υπέροχα σιτσιλιάνικα πιάτα που έβαζε στο στρωμένο τραπέζι του ήρωά του ο συγχωρεμένος Αντρέα Καμιλέρι και άλλο πράγμα είναι τα κανονικά σερβίτσια με τα καλούδια που αραδιάζουν στις δεξιώσεις οι σεφ των πολιτικών και δη των ηγετών.
Ενας πολωνός ονόματι Βίτολντ Σαμπλόφσκι είπε να πρωτοτυπήσει εκδηλώνοντας το αντιρωσικό μένος του και έγραψε βιβλίο για τη γαστρονομία του Κρεμλίνου διαχρονικώς. Το πόνημά του τιτλοφορείται «What’s Cooking in the Kremlin» και κυκλοφορεί γραμμένο στα αγγλικά φυσικά, όμως φιλοδοξεί να μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.
Πικρή περισσότερο στο μυαλό, βέβαια, παρά στο στόμα, καθώς τη γεύση των φαγητών και των ποτών την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος μόνο τρωγοπίνοντας.
Λόγου χάρη, ο Πολωνός έγραψε ότι «στη Διάσκεψη της Γιάλτας, το 1945, ο Στάλιν έπεισε τους συμμάχους του, τον Τσόρτσιλ και τον Ρούσβελτ, μπουκώνοντάς τους με χαβιάρι και σαμπάνια» και ότι γενικώς «οι δεξιώσεις που παρέθετε ο σοβιετικός ηγέτης ήταν σχεδιασμένες να προκαλούν δέος στους καλεσμένους του». Για δηλητηριασμένους, πάντως, δεν έγραψε ο Σαμπλόφσκι.
Η χρυσή εποχή των σοβιετικών επίσημων δείπνων έφθασε στο ζενίθ επί ημερών Λεονίντ Μπρέζνιεφ, έγραψε ο Πολωνός, αλλά και αργότερα, επί Γκορμπατσόφ, η κουζίνα του Κρεμλίνου έδρεψε δάφνες. Το 1986 σε ένα τέτοιο συμπόσιο ήταν καλεσμένος και ο Ρίτσαρντ Νίξον.
«Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που φωτογράφισε τα πιάτα»! Φαίνεται ότι οι Σοβιετικοί είχαν συγχωρήσει τους Νίξον-Κίσινγκερ για το κακό που έκαναν το 1971 στις σινοσοβιετικές σχέσεις (κάποιοι λένε και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα), έτσι περιποιήθηκαν δεόντως τους αμερικανούς καλεσμένους.
Ισως επηρεασμένος από την περίπτωση του λεγόμενου «σεφ του Πούτιν», του μακαρίτη Γεβγκένι Πριγκόζιν, ο Πολωνός αποφάνθηκε ότι οι σεφ των σοβιετικών ηγετών ήταν πράκτορες της KGB, πολύ κοντά στον ηγέτη. «Ανάμεσα σε αυτούς και ο παππούς του Πούτιν». Για το κοντράστ, ο συγγραφέας προσπάθησε να συσχετίσει τα σοβιετικά επίσημα τραπέζια και με το καθημερινό τραπέζι των Σοβιετικών.
Ετσι, στο βιβλίο του αναφέρθηκε στον «ουκρανικό λιμό που διέπραξε η Ρωσία το 1932-33», αλλά και στην πολιορκία από τα ρωσικά στρατεύματα του εργοστασίου «Αζοφστάλ», όπου είχαν καταφύγει μέλη της παραστρατιωτικής ομάδας «Αζόφ» κατά τον εν εξελίξει ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Εγραψε και για το φαΐ των Σοβιετικών τον καιρό του Τσερνόμπιλ.