Η Ιστορία συχνά προσφέρει πολύτιμα διδάγματα για τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. Η πορεία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, από την εκρηκτική άνοδό του στην εξουσία έως την τελική του πτώση, αποτελεί κλασικό παράδειγμα ηγετικής φιλοδοξίας και στρατηγικών λαθών. Μια σύγκριση ανάμεσα στον Ναπολέοντα και τον Ντόναλντ Τραμπ είναι, υπό τις σημερινές συνθήκες αναπόφευκτη, εστιάζοντας στις ομοιότητες στη διαχείριση της ισχύος και στις πιθανές παγίδες της υπερβολικής φιλοδοξίας.
Η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ θυμίζει, πράγματι, τον Ναπολέοντα. «Οπως ο Βοναπάρτης εξουδετέρωσε τους αριστερούς Ιακωβίνους και τους βασιλικούς αντιπάλους του, έτσι και ο Τραμπ κατάφερε να νικήσει τόσο τους Δημοκρατικούς όσο και την παλαιά Ρεπουμπλικανική ελίτ», γράφει η Wall Street Journal και συνεχίζει τις συγκρίσεις:
Αφού ο Ναπολέων υπέταξε τη Γαλλία, άρχισε να επεκτείνει την ισχύ του. Με λαμπρές στρατιωτικές και ανορθόδοξες (όσο και αδίστακτες) διπλωματικές μεθόδους, συνέτριψε διαδοχικές συμμαχίες. Μετά τις νίκες του στο Αούστερλιτς και την Ιένα, έγινε ο ισχυρότερος ευρωπαίος άρχοντας μετά τον Καρλομάγνο.
Οπως κι εκείνος, ο Τραμπ διαισθάνεται τις δυναμικές της ισχύος. Η επιρροή του στο εσωτερικό του επιτρέπει να συγκεντρώνει περισσότερη εξουσία από οποιονδήποτε πρόεδρο πριν. Αυτή η συγκέντρωση ισχύος τού προσφέρει την άνεση να χειρίζεται εξωτερικά ζητήματα χωρίς περιορισμούς από το Κογκρέσο. Πιστεύει ότι έτσι θα εξασφαλίσει αλλεπάλληλες διπλωματικές επιτυχίες που θα ενισχύσουν το κύρος του και άρα την ισχύ του στο εσωτερικό.
Ο Τραμπ είναι εξίσου φιλόδοξος με τον Ναπολέοντα, παρότι λιγότερο μιλιταριστής. Μπορεί να απείλησε τη Γροιλανδία και τον Καναδά, αλλά είναι φανερό ότι δεν σκοπεύει να λύσει τα εσωτερικά του ζητήματα με συρράξεις. Αν και είναι απόφοιτος στρατιωτικής σχολής, όπως ο Ναπολέων, ο Τραμπ θέλει να μείνει στην ιστορία ως ειρηνοποιός και όχι ως πολέμαρχος. Δεν επιδιώκει να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά να δεσπόζει πάνω του, γράφει η WSJ.
Οπως οι κινέζοι αυτοκράτορες ζητούσαν τελετουργική υποταγή για να βεβαιωθεί η υπεροχή τους, έτσι και ο αμερικανός πρόεδρος θέλει οι ξένοι ηγέτες να του δείχνουν σεβασμό. Οπου επικρατεί ή δύναται να επικρατήσει η ειρήνη, στη Γάζα, στην Ουκρανία, στον Καύκασο, στο Κονγκό ή στο Κασμίρ, επιζητά την αναγνώριση. Για την κλιματική αλλαγή, τη διεθνή φορολογία και το εμπόριο, κατήργησε παλιούς κανόνες και θέσπισε δικούς του. Οπως ο Ναπολέων, ελπίζει ότι η αίγλη των διπλωματικών του επιτυχιών θα ενισχύσει τη δημοτικότητά του στο εσωτερικό.
Σήμερα, όπως ο Ναπολέων όταν συνάντησε τον Τσάρο Αλέξανδρο στο Τιλσίτ, το 1807, ο Τραμπ προσπαθεί να πετύχει μεγάλη συμφωνία με τη Ρωσία χωρίς τους Ευρωπαίους. Οπως ο Βοναπάρτης περιθωριοποίησε τη βασίλισσα Λουίζα της Πρωσίας στο Τιλσίτ, ο Τραμπ κρατά μακριά από την Αλάσκα την πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Η συμφωνία με τη Μόσχα είναι ζωτικής σημασίας και για τους δύο συμμετέχοντες στη σύνοδο της Αλάσκας, σημειώνει η WSJ. Ο Τραμπ προσεγγίζει τον Βλαντίμιρ Πούτιν με το γνώριμο αυστηρό του ύφος. Προσφέρει ευρείες παραχωρήσεις και οικονομική αναθέρμανση με τη Δύση με αντάλλαγμα συμβιβαστική ειρήνη. Παράλληλα, προειδοποιεί για το κόστος σύγκρουσης με την Αμερική.
Η επιβολή βαριών δασμών στην Ινδία αν συνεχίσει να εισάγει ρωσικό πετρέλαιο απειλεί ευθέως τη ρωσική οικονομία.
Θέλει επίσης να δείξει στο Κρεμλίνο ότι η Αμερική εννοεί αυτά που λέει. Η θυσία των σχέσεων με έναν σημαντικό εταίρο όπως η Ινδία δεν είναι αμελητέα. Ο Λευκός Οίκος ελπίζει πως οι δασμοί θα δείξουν στον Πούτιν ότι η Ουάσινγκτον έχει εξαντλήσει την υπομονή της. Ταυτόχρονα, η ειρηνευτική παρέμβαση σε Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν απέδειξε την αμερικανική ισχύ στην ευρύτερη γειτονιά της Ρωσίας και ενόχλησε έντονα το Κρεμλίνο.
Ο Ναπολέων πέτυχε συμφωνία στο Τιλσίτ, αλλά χωρίς ευτυχές τέλος, θυμίζει η WSJ. Αν ο Τραμπ είναι διορατικός, θα αντλήσει κάποιο δίδαγμα από την πτώση του Βοναπάρτη. Η ασταμάτητη φιλοδοξία του τον οδήγησε σε αδιέξοδο. Οι απαιτήσεις του υπήρξαν τόσο μαξιμαλιστικές, και οι συνεχείς ανατροπές και αθετήσεις συμφωνιών τόσο συχνές, που οι αντίπαλοι αρνήθηκαν πλέον να διαπραγματευτούν μαζί του. Μετά την κατάληψη της Μόσχας, ο Αλέξανδρος Α’ θεώρησε τον συμβιβασμό επικίνδυνο για τον θρόνο του και τον απέρριψε. Ο Ναπολέων, ανήμπορος να κερδίσει, αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Καθώς πάλευε να διατηρήσει την ισχύ του, κράτη όπως η Πρωσία και η Αυστρία, που είχε νικήσει και υποτάξει, στράφηκαν κατά της εξασθενημένης Γαλλίας και συνέβαλαν στην πτώση της αυτοκρατορίας.
Αυτός είναι ο κίνδυνος και για τον Τραμπ, όσο επιδιώκει το προσωπικό του μεγαλείο, καταλήγει η WSJ. Οσο τον ευνοούν οι συγκυρίες, οι αντίπαλοι θα κρύβουν την οργή τους και θα τον κολακεύουν, φαινομενικά πειθαρχώντας. Οι υποψηφιότητες για το Νομπέλ Ειρήνης θα πληθαίνουν. Διπλωμάτες θα υποκλίνονται μπροστά του δουλικά. Τα σαλόνια του Μαρ-α-Λάγκο θα γεμίζουν με υποτελείς CEO.
Αν όμως αρχίσουν οι ήττες, το κλίμα θα αλλάξει ακαριαία.