Ενα ακόμα τρομακτικό πράγμα που συνάντησε στον ωκεανό η Τζάσμιν ήταν τα σκουπίδια, κάτι που την ευαισθητοποίησε για την υγεία των θαλασσών.
«Προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται και συγκεντρώνω ποσά για περιβαλλοντικές οργανώσεις. Μιλάω για αυτά που είδα στη θάλασσα: είδα σκουπίδια μέσα στη μέση του Ατλαντικού. Πώς έφτασαν εκεί; Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να το αγνοήσουν γιατί δεν θα το δουν ποτέ, αλλά εγώ γυρίζω πίσω με αποδείξεις».
Ολες τις δυσκολίες που έζησε στο πρώτο της ταξίδι, από τρομερές καταιγίδες μέχρι ότι χτύπησε τον αγκώνα της και αναγκάστηκε να κωπηλατεί με ένα μόνο χέρι προς το τέλος του ταξιδιού της, τις τοποθετεί στο θετικό κομμάτι της εμπειρίας της.
Η υπέρβαση τέτοιων δυσκολιών έρχεται να προστεθεί στο δέος που νιώθεις όταν βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα ολομόναχη από μια μικρή βάρκα καταμεσής ενός ήρεμου ωκεανού ή να συναντάς μια παρέα φιλικά δελφίνια – στιγμές που η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν θα ζήσει ποτέ.
Οι κακουχίες την κάνουν να αισθάνεται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και για τις άλλες μεγάλες δυσκολίες της ζωής. «Σκέφτομαι πως, αν μπορώ να κάνω όλα αυτά, ίσως η ζωή να μου φανεί πιο εύκολη».
Κι όμως, το δυσκολότερο κομμάτι των εξαντλητικών ταξιδιών της είναι αυτό που συνδέεται αμεσότερα με την «πραγματική ζωή»: η οργάνωσή τους. «Τα κάνω όλα μόνη μου, οπότε είναι πολύ δύσκολο» εξηγεί. «Και παίρνει πολύ χρόνο η “γραμματειακή” δουλειά. Ακόμα δεν έχω ηρεμήσει από “το κολύμπι”. Εχω ακόμα πράγματα που πρέπει να ξεφορτωθώ και χαρτιά να υπογράψω – και το ξεκίνησα δέκα μήνες πριν».
«Το κολύμπι» είναι το δεύτερο παγκόσμιο ρεκόρ που κατέρριψε η Τζάσμιν, όταν έγινε η πρώτη γυναίκα που κολύμπησε κατά μήκος της δυτικής ακτογραμμής της Μεγάλης Βρετανίας.
Μετά από πολύμηνη προετοιμασία και κυνήγι χρηματοδότησης, ξεκίνησε από το νοτιοδυτικότερο σημείο του νησιού, το ακρωτήρι Λαντς Εντ στην Αγγλία, φθάνοντας ως το βορειοανατολικότερο σημείο, το Τζον Ο’Γκρόουτς, στη Σκωτία. Για να το καταφέρει αυτό αγόρασε ένα μικρό σκάφος, το οποίο επάνδρωσε, και την ακολουθούσε στο ταξίδι της. Εκεί κοιμόταν για έξι ώρες και μετά έπεφτε στο νερό, μέρα-νύχτα, κατά μέσο όρο για έξι ώρες.
Μπορεί το κολύμπι να της ήταν πιο οικείο –η ίδια ασχολείται με την κολύμβηση από τεσσάρων ετών–, αλλά παρέμενε αρκετά τρομακτικό για εκείνη να βουτάει μέσα στο πυκνό, παγωμένο σκοτάδι των θαλασσών που χωρίζουν τη Βρετανία από την Ιρλανδία τις χειμωνιάτικες νύχτες. Γινόταν ακόμα πιο τρομακτικό όταν περνούσαν φάλαινες στα βαθιά ή έπεφτε πάνω σε κοπάδια από τσούχτρες.
Επιμένοντας για 109 μέρες, κατάφερε να ολοκληρώσει τον στόχο της και τώρα να βρίσκεται στην Αθήνα, ώστε να μοιραστεί την ιστορία της και τα όσα της δίδαξαν αυτές οι υδάτινες διαδρομές προς την επιτυχία με το κατά κύριο λόγο εταιρικό κοινό του event, το οποίο είχε συγκεντρωθεί για να διευρύνει τους ορίζοντές του και να εμπνευστεί.
Τελειώνοντας την ομιλία της, νομίζω ότι είχαν μείνει με την ίδια απορία: Και μετά τι; «Τώρα προσπαθώ να βρω χρηματοδότες για να κάνω τον γύρο του κόσμου με ιστιοπλοϊκό» εξηγεί. «Μόλις αγόρασα το σκάφος».
Για να το καταφέρει, θα χρειαστεί εξίσου σκληρή προετοιμασία και περίπου 14 μήνες εν πλω, με τακτικές στάσεις για ανεφοδιασμούς, σε ένα σκάφος 5,8 μέτρων. Το εγχείρημα, παρά το γεγονός ότι δεν θα της χαρίσει κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ, φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο και πιο εξαντλητικό. Για τη Τζάσμιν όμως, δεν έχει να κάνει με το μέγεθος.
«Οταν καταλαβαίνω ότι θέλω να κάνω κάτι πολύ, το κάνω. Αυτό είναι όλο. Τώρα, με ρωτούσαν ποιο παγκόσμιο ρεκόρ θα κατακτήσω. Απαντώ “κανένα”. Δεν είχε να κάνει ποτέ με τα ρεκόρ, είναι απλά κάτι που θέλω να κάνω. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο πήγα για σκι γιατί δεν είχα ξανακάνει ποτέ. Για εμένα ήταν μεγάλη δοκιμασία, μια περιπέτεια. Αλλά ο κόσμος δεν το βλέπει έτσι».
Εμείς, ο κόσμος που περνάει οκτώ ώρες την ημέρα σε μια στριφογυριστή καρέκλα και όχι στη μέση του ωκεανού, ψάχνουμε, άλλοτε με προσδοκία, άλλοτε με πικρία και άλλοτε με απλή περιέργεια, να δούμε τι κρύβεται πίσω από τις ζωές ανθρώπων όπως η Τζάσμιν.
Ποια είναι η μαγική συνταγή που στέλνει κάποιους ανθρώπους σε έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής, στο να κατορθώνουν προηγουμένως ακατόρθωτα πράγματα, ενώ άλλους στο να σχολιάζουν τον καιρό το Σαββατοκύριακου με τους συναδέλφους τους μέχρι να συνταξιοδοτηθούν; Προλαβαίνουμε μήπως και εμείς να χωρέσουμε στην κατηγορία των ηρώων των κινουμένων σχεδίων που βλέπαμε μικροί; Και είναι μια κατηγορία καλύτερη από την άλλη;
Η Τζάσμιν πιστεύει ότι όλοι έχουν κάτι που πραγματικά θέλουν να κάνουν και κάπου, σχεδόν απρόσιτα βαθιά, μέσα τους το ξέρουν. Αυτό που δεν τους αφήνει να το παραδεχτούν στον εαυτό τους και στους άλλους ή να κάνουν το παραμικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, είναι ο συνήθης ύποπτος.
«Είναι πάντα θέμα φόβου. Αυτό που σε σταματάει και δεν το καταλαβαίνεις είναι ότι απλώς φοβάσαι. Ολοι ξέρουν τι θέλουν, πραγματικά. Απλώς… πρέπει να το πάρεις απόφαση. Και να εμπιστευτείς ότι στο τέλος πάντα αξίζει τον κόπο. Μπορεί να μην είσαι σίγουρος στην αρχή γιατί θες να το κάνεις, αλλά στο τέλος θα ξέρεις».
Αρα, πρέπει όλοι να βρούμε και να κάνουμε το δικό μας υπερατλαντικό κουπί, ό,τι κι αν σημαίνει για τη δική μας ζωή; Μετά να κολυμπήσουμε το μήκος της δικής μας Βρετανίας; Θα αισθανθούμε πιο ολοκληρωμένοι από το να τσεκάρουμε ότι κάναμε όλους CC σε ένα email;
Την απάντηση, για την Τζάσμιν θα μπορέσουν να τη δώσουν μόνο οι πιο τολμηροί.