Κατεβαίνω ντάλα μεσημέρι Πέμπτης, 7 Ιουλίου, την Εθνική προς Παραλιακή. Γίνεται της τρελής, ειδικά από το ύψος της Μεταμόρφωσης. All time classic σκηνή αθηναϊκού μποτιλιαρίσματος. Έχω παραλάβει πριν λίγη ώρα ένα δημοσιογραφικό MINI Electric, από τα κεντρικά της BMW Hellas, στα βόρεια της πόλης. Απ’ έξω, η φόρμα του best seller στα boutique cars, όπως μου αρέσει να τα λέω (βάλτε μέσα και το Fiat 500 ή το Beetle) είναι η κλασική, τρίθυρη που ξέρουμε. Στο πιο μινιμαλιστικό της, ίσως. Δεν υπάρχει μπροστινό ψυγείο -ηλεκτρικό το όχημα, γαρ. Το πίσω είναι πιο απλοποιημένο, με ψεύτικες εξατμίσεις. Και οι τροχοί είναι σχεδόν επίπεδοι. Τόσο-όσο για να σου θυμίζουν πως εδώ έχει γίνει μια προσπάθεια για να έχεις τη λιγότερη αεροδυναμική αντίσταση.

Όμως, πέρα από γκάτζετ, μια υπέροχα χαμηλή θέση οδήγησης, ένα παχύ βολάν, μια ευρηματικά βαμμένη multitone οροφή που κάνει ντεγκραντέ μεταξύ μαύρου και μπλε, οθόνες με χαριτωμένα μεν χρήσιμα δε γραφικά, αυτό που έρχεται πρωτόγνωρα να σου χτυπήσει, σα σφαλιάρα, την πόρτα του στυλ οδήγησης που ξέρεις μέχρι σήμερα, δεν είναι άλλο από το λεγόμενο One-Pedal Driving. Τι είναι αυτό; Πολύ απλά, κάθε φορά που σέρνομαι στο σταμάτα-ξεκίνα της Εθνικής, δεν χρειάζεται καν να μετακινώ το πόδι μου από το δεξί πεντάλ. Το αυτοκίνητο επιβραδύνει μόνο του. Δραστικά, θα ΄λεγα. Στο σύστημα αυτό (Ανάκτηση Ενέργειας, όπως λέγεται στο νέο, επίτομο αυτοκινητικό λεξικό), κάθε φορά που μειώνεις ή αφήνεις τελείως το γκάζι, η μπαταρία επανακτά ενέργεια και, για να το πω τελείως πρακτικά, είναι σα να κόβεται απότομα η φόρα. Μερικές φορές σχεδόν εξίσου έντονα σα να πάταγες το πεντάλ του φρένου. Συνήθως αρκεί για να σταματήσεις τελείως. Χωρίς καν ο αστράγαλός σου να κάνει την περιστροφική κίνηση από το δεξί στο αριστερό πεντάλ. Ως γνωστόν, τα ηλεκτρικά δεν έχουν συμπλέκτη, τρίτο πεντάλ δηλαδή, είναι αυτόματα.

Προφανώς η εμπειρία δεν αφορά μόνο το ούλτρα μοντέρνο MINI – κατά την ταπεινή μου άποψη, το πιο πετυχημένο case study αναβίωσης ενός ρετρό μοντέλου. Ισχύει σε όλα τα ηλεκτρικά. Για να ‘μαι ακριβής, και σε κάποια υβριδικά. Όμως, το σύστημα εφαρμόζεται πιο έντονα στα αμιγώς ηλεκτρικά. Πώς είναι, λοιπόν; Για μέσα στην πόλη στοιχηματίζω το δίπλωμά μου ότι άπαξ και το ζήσει στην πράξη το 95% του οδηγικού πληθυσμού, θα το ερωτευτεί. Γιατί υπάρχει και ένα 5% που θα του γυρίσει την πλάτη ως αφύσικο (ναι, είναι σε ένα βαθμό), μάλλον τεχνητό ως αίσθηση (θα συμφωνήσω) και πως, ειδικά για αυτούς που σε ακολουθούν από πίσω, μπορεί να φαίνεται και απότομα επιβραδυντικό.

Όμως, ο κόσμος που οδηγεί κάθε μέρα δεν είναι petrolheads, βενζινοαίματοι δηλαδή. Ούτε διυλίζουν τον κώνωπα με τα διάφορα ψυχαναλυτικά της οδήγησης, σαν του λόγου μου. Ο πολύς κόσμος απλώς μετακινείται από το σημείο Α στο σημείο Β. Και όσο πιο ξεκούραστα και απλοποιημένα το κάνει αυτό τόσο του γίνεται ευκολότερη η ζωή. Τυχαία τα αυτόματα κιβώτια πάνε να εκτοπίσουν τα χειροκίνητα παγκοσμίως;

Στο θέμα μας, λοιπόν, ο οδηγός, με το One-Pedal Driving, αρχικά, θα περάσει τη φάση της έκπληξης. Μετά, της προσαρμογής. Εννοώ να μάθει πως όσο πιο απότομα θα αφήνει το γκάζι τόσο πιο έντονα θα επιβραδύνει το αυτοκίνητο. Το τελευταίο έχει να κάνει και με το πώς είναι σεταρισμένο το σύστημα ανάκτησης. Προσωπικά, όσο πιο δραστικό είναι τόσο πιο ενδιαφέρον το βρίσκω. Κάνει πιο εγκεφαλική την εμπειρία ενώ έχει και ένα ενδιαφέρον να βλέπεις πόσες κιλοβατώρες παίρνεις στιγμιαία πίσω. Τώρα, βλέπεις, που το πρώτο θέμα έγινε η ΔΕΗ και η άτιμη ρήτρα αναπροσαρμογής, το πόσες kW καταναλώνεις (γκαζώνοντας) ή αποθηκεύεις (φρενάροντας) αποκτά ένα επιπλέον ενδιαφέρον οδηγώντας. Μαζί, φυσικά, με ένα άγχος αυτονομίας που πάει πακέτο με πολλά ηλεκτρικά. Για να τα λέμε όλα.

Για να επανέλθω στα της εμπειρίας, ακόμα πιο μετά, λοιπόν, μόλις βρεις εκείνο το sweet spot, όπως λένε, το σημείο εκείνο που θα μπορεί να παίζεις με το άφημα του γκαζιού, να εκμεταλλεύεσαι κενές λωρίδες στο δρόμο αξιοποιώντας την -εδώ και τώρα- ροπή που έχουν τα ηλεκτρικά, θα το βρεις εθιστικά διασκεδαστικό. Και, θεωρώ, για τη συντριπτική πλειονότητα των οδηγών σ’ αυτόν τον πλανήτη, αισθητά πιο ξεκούραστο.

Ναι, εννοείται, το πεντάλ του φρένου είναι εκεί, σταθερό, αξιοσέβαστο και «βράχος». Όταν, για παράδειγμα, θες να επιβραδύνεις ακόμα πιο ακαριαία ή όταν θες να αποφύγεις ένα εμπόδιο ή γενικώς όταν. Όμως, στην καθημερινή χρήση το One-Pedal Driving είναι, ίσως, η πιο έντονη αλλαγή στυλ οδήγησης που σηματοδοτεί τη νέα εποχή. Με ένα μειονέκτημα: κάποιοι ίσως αρχίσουν να ξεχνούν πως υπάρχει και ένα πεντάλ δίπλα σ’ αυτό του γκαζιού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News