Ο δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων μπορεί μερικές φορές να δημιουργήσει ένα μοναδικό είδος σπινθήρα με δύναμη καταλυτική. Μερικές φορές αυτός ο σπινθήρας αναβοσβήνει έντονα για ένα δευτερόλεπτο. Aλλοτε, πάλι, βάζει φωτιά σε κάτι. Εξαρτάται από τις προσωπικότητες των ατόμων που αποτελούν αυτό που οι θεωρητικοί των κοινωνικών δικτύων αποκαλούν «δυάδα» (ή ομάδα των δύο).

Μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες σκέψεις για τις δυάδες έγιναν από τον Γκέοργκ Ζίμελ. Σύμφωνα με τον γερμανό φιλόσοφο και κοινωνιολόγο (εκ των θεμελιωτών της Κοινωνιολογίας), «το γεγονός ότι καθένας από τους δύο ξέρει ότι μπορεί να εξαρτάται μόνο από τον άλλο και από κανέναν τρίτο, δίνει στη δυάδα έναν “ειδικό καθαγιασμό”». Ο Σίμελ εφάρμοσε αυτό το χαρακτηριστικό σε πολιτικές ομάδες και μικρές επιχειρήσεις, αλλά και σε στενές φιλίες και φυσικά σε ρομαντικές σχέσεις και γάμους.

Οι δυάδες είναι μεν έντονες αλλά εύθραυστες. Γιατί τα προνόμια της αμοιβαίας εξάρτησης μπορούν, μέσα σε δευτερόλεπτα, να μετατραπούν σε παγίδες. Η εύρεση της σωστής ισορροπίας απαιτεί χρόνο και υπομονή. Πρέπει να επιμένεις στα δικαιώματά σου, αλλά όχι πάρα πολύ. Και να συμβιβάζεσαι, αλλά όχι σε σημείο που να ακυρώνει ο ένας τον άλλο.

Το μυστικό ενός καλού γάμου είναι η «Ρεαλπολιτίκ» γράφει στην Telegraph η Κάθι Νιούμαν. Παρουσιάζοντας το νέο της  βιβλίο «It Takes Two» (το οποίο έγραψε με τη βοήθεια του συζύγου της), η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια του Channel 4 News γράφει ότι ήθελε να δείξει «διάφορα είδη συνεργασίας, και ιδιαίτερα εκείνα στα οποία έπαιξε ρόλο η ευτυχής συγκυρία».

Ο πολωνοεβραίος μετανάστης στο Λιντς της Αγγλίας Μάικλ Μάρκς, για παράδειγμα, είχε έναν πάγκο μικροπωλητή, σε μια κλειστή αγορά, με σλόγκαν «Μη ρωτάς την τιμή – είναι μια πένα!». Και τον μετέτρεψε σε αξιοσέβαστη επιχείρηση υψηλών προδιαγραφών (σήμερα πλέον όμιλος Marks & Spencer) με τη βοήθεια του Τόμας Σπένσερ, ενός λογιστή από το Γιόρκσαϊρ. Αλλά αυτό συνέβη όταν κάλεσε τον Σπένσερ να συνεργαστούν, αφού οι δύο προηγούμενοι υποψήφιοι τον απέρριψαν.

Στο βιβλίο της, η Νιούμαν αναφέρεται επίσης σε ιδιόρρυθμα ζευγάρια όπως οι «Κυρίες του Λάνγκολεν», δύο αριστοκράτισσες από την Ιρλανδία, που εγκαταστάθηκαν στην Ουαλία και έγιναν διάσημες προκαλώντας στα τέλη του 18ου αιώνα τόσο με την (πιθανώς λεσβιακή) «ρομαντική σχέση» τους και τον «αρσενικό» τρόπο ντυσίματος, όσο και με την εμμονή τους σε ένα άκαμπτο σύστημα αυτοβελτίωσης, αφιερώνοντας χρόνο στην ανάγνωση και το περπάτημα και μετατρέποντας το εξοχικό τους σε γοτθικό αξιοθέατο.

Στο να γίνει ένα ζευγάρι παραγωγικό και ενδιαφέρον συμβάλλουν πολλές διαφορετικές ιδιότητες, λέει η Νιούμαν. Στην περίπτωση των συγγραφέων Μάρθα Γκέλχορν και Ερνεστ Χέμινγουεϊ ήταν η επαγγελματική αντιπαλότητα. Ο αρρενωπός Χέμινγουεϊ αισθάνθηκε πολύ απειλημένος από τα επιτεύγματα της Γκέλχορν: «Είσαι πολεμική ανταποκρίτρια ή γυναίκα στο κρεβάτι μου;» τη ρώτησε κάποτε. Για τον μαύρο συνθέτη Σάμιουελ Κόλεριτζ-Τέιλορ και τη λευκή σύζυγό του Τζέσι στα τέλη του 19 αιώνα ήταν μια έντονη, προστατευτική αγάπη, με την Τζέσι να τον υπερασπίζεται θερμά κάθε φορά που ο σύζυγός της, ένας από τους πιο επιτυχημένους συνθέτες της εποχής του, γινόταν στόχος ρατσιστών.

Η Κάθι Νιούμαν παρατηρεί επίσης ότι υπάρχουν πολλές εταιρείες τεχνολογίας, από τη Hewlett-Packard έως τη Microsoft και την Google, που έχουν τις ρίζες τους σε δυαδικές σχέσεις μεταξύ των ιδρυτών τους (Χιούλετ και Πάκαρντ, Γκέιτς και Αλεν, Μπριν και Πέιτζ αντίστοιχα).

Τα ζευγάρια, που αναφέρει η Νιούμαν στο «It Takes Two», δεν είναι όλα επιθυμητά μοντέλα. Μερικοί συμπεριφέρθηκαν τρομακτικά, ανεξάρτητα από τα δυαδικά τους επιτεύγματα. «Δεν κουράζομαι ποτέ να ακούω για τα καμώματα του Ρίτσαρντ Μπάρτον και της Ελίζαμπεθ Τέιλορ μέσα και έξω από τα γυρίσματα της ταινίας τους «Κλεοπάτρα», το 1963, για τα μεθύσια, τις συστηματικές απουσίες, και γενικά μια συμπεριφορά κακομαθημένων παιδιών», γράφει. Σημειώνει ακόμα ότι ως φεμινίστρια τής μετά #MeToo εποχής βρήκε απαράδεκτα χαμηλό το σημείο που ο Μπάρτον μπήκε στο καμαρίνι των ανδρών και φώναξε: «Κύριοι, μόλις γ—– την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στο πίσω μέρος της Cadillac μου!»…

Η αγάπη των Μπάρτον και Τέιλορ ξεθώριαζε και χανόταν τόσο συχνά όσο άνθιζε και έλαμπε, οπότε η παρακολούθηση των σκαμπανεβασμάτων του έρωτά τους έγινε υποχρεωτικό άθλημα των μέσων ενημέρωσης. Αναμφίβολα ήταν το πιο αυθεντικό και επιτυχημένο ζευγάρι του Χόλιγουντ και ασκούσε τεράστια γοητεία στο κοινό, έστω και αν δεν υπήρξε υπόδειγμα για άλλους γάμους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News