Εχετε δει τον υπέροχο «Γητευτή των αλόγων» με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Κριστίν Σκοτ Τόμας; Πρόκειται για μία ταινία του 1998. Αν έχετε να τη δείτε από τότε, σήμερα θα τη βλέπατε με άλλα μάτια, γιατί πολύ απλά, θα ανακαλύπτατε ότι το πανέμορφο κοριτσάκι που πρωταγωνιστεί, δεν είναι άλλο από τη Σκάρλετ Γιόχανσον στα 14 της χρόνια.
Η διάσημη πλέον ηθοποιός κλείνει σήμερα, 22 Νοεμβρίου 2018 τα 34. Παραμένει λαμπερή και όμορφη, ενώ τα χρόνια που έχουν προστεθεί στο βιογραφικό της, την έχουν κάνει λίγο πιο σοφή και πολύ πιο αστεία: «Τι είναι για μένα διασημότητα; Διασημότητα είναι να δουλεύεις σκληρά επί δεκατέσσερα χρόνια σε ανεξάρτητες παραγωγές και να σε ψηφίζουν για τα ωραιότερα στήθη της σόουμπιζ».
Οσο για το πώς αισθάνεται μεγαλώνοντας: «Είναι σπουδαίο να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις. Δεν νιώθω ότι δεσμεύομαι από το πόσα χρόνια έχω ζήσει. Ταυτίζομαι εξίσου με την 86χρονη γιαγιά μου, όσο και με την αδελφή μου».
Ισως η πρώτη ταινία στην οποία έκανε μεγάλη αίσθηση η Σκάρλετ, ήταν στην ταινία της Σοφία Κόπολα «Χαμένοι στη μετάφραση» του 2003. Ολοι άρχισαν να μιλούν για ένα κορίτσι με φυσική ομορφιά και φυσικό ταλέντο, που είχε κάτι από Μέριλιν Μονρόε στα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου και στις χυμώδεις αναλογίες του σώματός της. Μόνο που η Σκάρλετ δεν έχει την αυτοκαταστροφική φύση της Μέριλιν. Κι όπως αποδεικνύει με τα χρόνια, ανθίζει, παρά μαραίνεται.
Η λέξη «φαντασίωση» άλλωστε, τη συνόδευε από πολύ νωρίς στην καριέρα της. Αυτό διέκρινε και ο ευφυής Γούντι Αλεν το 2005, αναδεικνύοντας την φιλήδονη πλευρά της στο «Match point». Ηταν η γυναίκα πειρασμός, αλλά όχι η γυναίκα αράχνη και τελικά έγινε θύμα της ομορφιάς της.
Το μόνο σίγουρο, είναι ότι όσο μεγαλώνει, τόσο εξελίσσεται και ομορφαίνει. Θα παίξει ακομπλεξάριστα σε ένα blockbuster και αμέσως μετά, θα ενδώσει σε μία πιο ανεξάρτητη, χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή.
Κι αν ρίξουμε μια ματιά στη φιλοσοφία με την οποία στέκεται στα πράγματα, θα διαπιστώσουμε πως ναι, αυτό το κορίτσι έχει άστρο, χιούμορ και πολλά να μας πει.
Η Σκάρλετ Γιόχανσον με τα δικά της λόγια:
«Δεν με θεώρησα ποτέ μοιραία γυναίκα, από την άποψη ότι δεν αποπλάνησα κάποιον, ούτε του κατέστρεψα τη ζωή. Απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον…».
«Οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ κυνικοί. Λες και έχουν απόλυτη ανάγκη να ρίξουν το ηθικό των άλλων για να ανεβάσουν το δικό τους. Τα ριάλιτι σόου και τα ταμπλόιντ περιοδικά ευθύνονται σε τεράστιο βαθμό για όλα αυτά. Ποτέ ξανά δεν είχαμε τόση ανάγκη να δούμε διασημότητες να πετάνε τα σκουπίδια. Αλλά ξαφνικά, είναι αρκετό για να γίνουν εξώφυλλο. Τα σκουπίδια θριαμβεύουν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά».
«Είχα ακούσει κάπου ότι οι γυναίκες ντύνονται όχι για τους άνδρες, αλλά για τις άλλες γυναίκες. Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Οι άνδρες, οι πραγματικοί άνδρες, δεν δίνουν μεγάλη σημασία σε τέτοια πράγματα. Δεν θα τους πειράξει αν πάρεις πέντε κιλά παραπάνω. Θα σου πουν “μου αρέσεις έτσι όπως είσαι”. Αντιθέτως μία γυναίκα μπορεί να σου πει “πωπω, έχεις ξεχειλώσει!”».
«Η σημαντικότερη αποστολή του κάθε ανθρώπου είναι να βρει την αδελφή ψυχή του. Ή να πεθάνει προσπαθώντας να τη βρει».
«Βρίσκω την ομορφιά σε ασυνήθιστα πράγματα, όπως να βγάζω το κεφάλι μου από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου την ώρα που τρέχει».