Το απόλυτο παράδειγμα όλων των σινεφίλ είναι ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο οποίος έπρεπε να αποκτήσει το φιζίκ πυγμάχου ώστε να πείσει ως «οργισμένο είδωλο» (Τζέικ Λα Μότα) στην ομότιτλη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε. Και, μεταξύ μας, δεν μπορεί να λείπει από καμία λίστα των σωματικών μεταμορφώσεων. Αφήστε που δεν ήταν η μοναδική για τον αμερικανό ηθοποιό. Και στο «Ακρωτήρι του φόβου» –και πάλι σε σκηνοθεσία Σκορσέζε– ο Ντε Νίρο υποδύθηκε τον μυώδη διώκτη των Τζέσικα Λανγκ και Τζούλιετ Λιούις.
Το μοτίβο αυτό δεν έχει σταματήσει ουσιαστικά ποτέ στη νεότερη, σχετικά, κινηματογραφική παραγωγή. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά υπήρξαν πολλές περιπτώσεις ηθοποιών που δέχτηκαν να αλλάξουν την εμφάνισή τους επειδή έτσι απαιτούσε ο ρόλος, ο «δυνάστης» σκηνοθέτης ή απλώς η δική τους τελειομανία.
Δεν μιλάμε για επεμβάσεις με προσθετικά ή περούκες, όπως γράφαμε εδώ, αλλά για αφαίρεση ή/και πρόσθεση κιλών ή… μυών. Ιδού ορισμένοι από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων επιβραβεύτηκαν από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Κρίστιαν Μπέιλ, «The machinist»
Όποιος θυμάται την εμφάνιση του Μπέιλ σε αυτή την ταινία του Μπραντ Άντερσον (2004), δεν μπορεί παρά να φτάνει στα όρια του οίκτου, καθώς ο ταλαντούχος ηθοποιός έχασε 30 κιλά -φτάνοντας τα 56 δηλαδή. Ήταν το αποτέλεσμα μίας επίπονης δίαιτας που περιλάμβανε καθημερινά μία κονσέρβα τόνο και ένα μήλο, καθώς υποδυόταν έναν άνθρωπο που έπασχε από χρόνια αϋπνία. Πάντως στη συνέχεια απέκτησε ξανά τα 30 κιλά επειδή ο επόμενος ρόλος τον σφράγισε: θα ήταν ο Μπάτμαν στην επαναφορά της σειράς του Κρίστοφερ Νόλαν. Α, και μετά έχασε άλλα 25 για την «Αυγή της απόδρασης» (2006) ΤΟΥ Βέρνερ Χέρτσογκ, ενώ στο «Fighter» (2010), για το οποίο κέρδισε Όσκαρ β’ αντρικού ρόλου, είχε φτάσει στα 66 κιλά.
Τομ Χάρντι, «Bronson»
Άλλος ένας ηθοποιός – φυσαρμόνικα της νεότερης γενιάς. Ο Τομ Χάρντι αποφάσισε το 2008 να υποδυθεί τον εγκληματία Τσαρλς Μπρόνσον στην ταινία του Νίκολας Γουίντιγκ Ρεφν έχοντας στη διάθεσή του μόλις πέντε εβδομάδες για να μεταμορφωθεί. «Άρχισα να τρώω κοτόπουλο και ρύζι στην αρχή, αλλά μετά έπεσα με τα μούτρα στις πίτσες, το παγωτό και τα αναψυκτικά» έλεγε σε συνέντευξή του. Παράλληλα έκανε 2500 πους απς την ημέρα. Τελικά, άρχισε να παίρνει 3,5 κιλά κάθε εβδομάδα κερδίζοντας συνολικά 19 κιλά. Στο «Warrior» (2011), πάλι, του Γκέιβιν Ο’ Κόνορ, χρειάστηκε να ρίξει το σωματικό του λίπος κατά 15% για να ενσαρκώσει έναν μαχητή MMA. Αργότερα, το 2012, για τον ρόλο του υπερκακού Bane στο «The Dark Knight rises» του Κ.Νόλαν πήρε πάνω από 13 κιλά μυϊκής μάζας.
Νάταλι Πόρτμαν, «Μαύρος κύκνος»
Αυτό που για άλλες γυναίκες μοιάζει γολγοθάς στην καθημερινή διατροφή -δηλαδή, να τρώνε μόνο καρότα και αμύγδαλα, αν είναι δυνατόν- έγινε ο απόλυτος κανόνας (και εφιάλτης, προφανώς) για την Πόρτμαν. Μαζί με την εντατική προπόνηση μπαλέτου επί 8 ώρες ήταν ο δρόμος για να χάσει τελικά 10 κιλά και να κερδίσει πάντως το Όσκαρ α’ ρόλου στον «Μαύρο κύκνο» του Ντάρεν Αρονόφσκι το 2010.
Σαρλίζ Θερόν, «The monster»
Θα μπορούσε να είναι και κρυφό πείραγμα μεταξύ δύο καθημερινών γυναικών: «ας βάλει 15 κιλά η Θερόν και να δούμε πώς θα νιώθει κι αυτή μετά». Μόνο που ο… ευσεβής πόθος έγινε πραγματικότητα για την ταινία «The monster» (2003), όπου η σταρ υποδύθηκε τη κατά συρροή δολοφόνο Αϊλίν Γουόρνος, με σκηνοθέτρια την Πάτι Τζένκινς. Το αποτέλεσμα μαζί με το μέικ απ παρέδωσε στο κοινό μία ηθοποιό αγνώριστη (αν εξαιρέσουμε εκείνα τα μάτια που δεν χάνουν ποτέ τη γοητεία τους) και στην ίδια την ηθοποιό το όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου.
Τομ Χανκς, «Ναυαγός»
Στη «Φιλαδέλφεια» του Τζόναθαν Ντέμι, όπου υποδυόταν έναν ασθενή του AIDS, έπρεπε να χάσει ως το τέλος 11 κιλά. Το πέτυχε καταναλώνοντας μόλις 800 θερμίδες την ημέρα. Κέρδισε και αυτός το πολυπόθητο Όσκαρ, ενώ η συνέχεια γράφτηκε με χρυσά γράμματα καθώς αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς των Αμερικανών. Η μεγάλη αλλαγή, ωστόσο, ήρθε στον «Ναυαγό» του Ρόμπερτ Ζεμέκις (2000), όπου έφτασε να χάσει 27 κιλά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ακολουθώντας την αναμενόμενη εικόνα που θα είχε ένας ναυαγός χωρίς επαρκή τροφή σε νησί.
Μάθιου ΜακΚόναχι, «Dallas Buyers Club»
Στην ταινία του Ζαν Μαρκ Βαλέ (2013) υποδυόταν τον καουμπόι Ρον Γούντροφ, ο οποίος έπρεπε να υποστεί το στίγμα της ασθένειας του AIDS στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν οι προκαταλήψεις έδιναν κι έπαιρναν. Μετά τη διάγνωσή του μάλιστα ο πραγματικός ήρωας θα ξεκινούσε μια επιχείρηση παράνομης διακίνησης φαρμάκων. Για τον ρόλο ο ΜακΚόναχι έχασε περίπου 20 κιλά, ρίχνοντας την ημερήσια κατανάλωση θερμίδων στις 1500 (προερχόμενος μάλιστα από τη σούπερ εμφάνισή του ως μυώδης στρίπερ στο «Magic Mike». Γεγονός και στη δική του περίπτωση ότι η μεταμόρφωση συνέβαλε στο Όσκαρ α’ ρόλου.
Τζάρεντ Λίτο, «Chapter 27»
Ένας ακόμη εξπέρ στην τέχνη της μεταμόρφωσης, ειδικά αν θυμηθούμε τις εμφανίσεις του στο «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (είχε χάσει 11 κιλά), τον «Οίκο Γκούτσι» και το «Dallas Buyers Club», όπου υποδυόταν την transgender Ραγιόν (χάνοντας 16 κιλά). Εκεί όμως που πραγματικά εντυπωσίασε ήταν το 2007, όταν πάχυνε κατά περίπου 28 κιλά, για τον ρόλο του (δολοφόνου του Τζον Λένον) Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν στην ταινία «Chapter 27» (του Τζάρετ Σέφερ). Ο ίδιος δήλωνε πως ένιωθε ότι έπρεπε να βάλει ακόμα περισσότερο βάρος.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο, «Οργισμένο είδωλο»
Για την ιστορία, ο Σκορσέζε ήταν διστακτικός να σκηνοθετήσει την αυτοκαταστροφική ιστορία του πυγμάχου Τζέικ Λα Μότα, επειδή αδιαφορούσε (ή απεχθανόταν) το μποξ. Κατάφερε όμως να βρει την αγαπημένη του θεματική -άντρας που φτάνει στην κορυφή για να ακολουθήσει πολύ σύντομα η πτώση- όταν τον μετέπεισε το 1980 ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που είχε διαβάσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο στα γυρίσματα του «Νονού 2». Ο ίδιος ο ηθοποιός πήρε 27 κιλά ενώ εμφανίστηκε και ως παχύσαρκος στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας. Το καστ συμπλήρωναν οι Τζο Πέσι, Κάθι Μοριάρτι, Φρανκ Βίνσεντ, καθώς και ο πατέρας του Σκορσέζε, Τσαρλς. Αποτέλεσμα: Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου και μοντάζ στη μόνιμη συνεργάτιδα του σκηνοθέτη, Θέλμα Σουνμέικερ.