377
O Εδουάρδο Γκαλεάνο, θρύλος της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, «αιχμαλώτισε» σε ένα μικρό δοκίμιο τον μεγάλο Μαραντόνα | EPA/IVAN FRANCO/Reuters/File Photo

Ο Γκαλεάνο για τον Μαραντόνα: Η δόξα είναι ναρκωτικό χειρότερο από την κοκαΐνη

Protagon Team Protagon Team 26 Νοεμβρίου 2020, 16:54
O Εδουάρδο Γκαλεάνο, θρύλος της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, «αιχμαλώτισε» σε ένα μικρό δοκίμιο τον μεγάλο Μαραντόνα
|EPA/IVAN FRANCO/Reuters/File Photo

Ο Γκαλεάνο για τον Μαραντόνα: Η δόξα είναι ναρκωτικό χειρότερο από την κοκαΐνη

Protagon Team Protagon Team 26 Νοεμβρίου 2020, 16:54

O Ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο πέθανε το 2015. Ηταν ένας από τους σημαντικότερους της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, ένας συγγραφέας που μας επέτρεψε να διαβάσουμε μια άλλη Ιστορία, αυτή που δεν έγραψαν οι ηττημένοι. Στο βιβλίο του «Καθρέφτες» (εκδ. Πάπυρος, μτφρ. Ισμήνης Κανσή) είχε γράψει ένα μικρό δοκίμιο για τον μεγάλο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Μέσα σε μόλις 230 λέξεις, ο Γκαλεάνο δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Αργεντινό – «οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη –ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό–, εκείνο που το χέρι του έκλεψε». Αλλά μπορούσε και να εξηγήσει τη φθορά του: «Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία».

Το κείμενο του Γκαλεάνο με τίτλο «Μαραντόνα» ήταν το εξής:

«Κανένας καταξιωμένος ποδοσφαιριστής δεν είχε μιλήσει ανοιχτά εναντίον των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Το έκανε ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, υπερασπιζόμενος τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίκτες.

Ένας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δυο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη –ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό–, εκείνο που το χέρι του έκλεψε. Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του, αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών.

Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος.

Όμως οι θεοί, όσο ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ’ όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο. Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία.

Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...