Η Αθήνα γεμίζει με (καλές) φωτογραφίες

Στην εξαιρετική φωτογραφία του βραβευμένου φωτογράφου του Associated Press Πέτρου Γιαννακούρη, το ωραιότερο οπτικό εφέ προέρχεται από την ίδια τη φύση. Μία τεράστια αστραπή πάνω από τον Παρθενώνα κάποια βροχερή νύχτα, λες και ο Δίας κρατούσε τόσο σφιχτά τον κεραυνό στο χέρι του, που σχηματίστηκε στον ουρανό η φωταγωγημένη αρτηρία του. Τη συγκεκριμένη εικόνα, όπως και πολλές ακόμη που προέρχονται από τον φακό σημαντικών Ελλήνων και ξένων φωτογράφων, θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε από τις 7 ως τις 16 Ιουνίου 2019 στο πλαίσιο του Athens Photo World 2019 που διοργανώνεται από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και βασίζεται σε μία ιδέα του Θανάση Σταυράκη, διευθυντή φωτογραφικού τμήματος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Associated Press.

Κεντρικά και στρατηγικά σημεία της Αθήνας θα φιλοξενήσουν επτά εκθέσεις και έξι εκδηλώσεις, όλες επικεντρωμένες στο σύγχρονο φωτορεπορτάζ και τους πρωταγωνιστές του, με τη συμμετοχή σημαντικών και γνωστών επαγγελματιών, με μακρόχρονη εμπειρία και διαφορετική ο καθένας οπτική. Δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο «Eyewitness» στον πολυβραβευμένο Γιάννη Μπεχράκη που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Τριάντα χρόνια φωτοειδησεογραφίας, διακρίσεων και βραβείων, τριάντα χρόνια παρουσίας του διεθνούς φήμης έλληνα φωτορεπόρτερ, στα γεγονότα που πλέον ονομάζουμε «σύγχρονη ιστορία», την ώρα που αυτή γραφόταν και εκείνος ως αυτόπτης μάρτυρας βρισκόταν στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή.

Μια… λεμοντζιά ανθίζει στη γειτονιά

Στην οδό Λυκόφρονος στο Παγκράτι, υπάρχει μία νεραντζιά με δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Εχοντας περάσει τόσα χρόνια ως εσπεριδοειδές που παράγει πορτοκαλί καρπούς που συνήθως σαπίζουν κρεμασμένοι από τα κλαδιά της, κάποιοι αποφάσισαν για την ίδια, ώστε να κάνει εγχείριση αλλαγής… φύλλου. Η τεχνική είναι γνωστή και ονομάζεται μπόλιασμα. Χωρίς να έχω τεράστιες γνώσεις κηπουρικής, ένας καλός συνάδελφος μου εξήγησε πως όταν σκίζεις / χαράζεις ένα κομμάτι από το κλαδί του δέντρου και τοποθετείς εκεί ένα κομμάτι από το κλαδί ενός άλλου δέντρου που ανήκει όμως στην ίδια ποικιλία, σταδιακά το υπάρχον δέντρο αλλάζει ταυτότητα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν, έχουμε μία φουντωτή νεραντζιά, η οποία αυτή την περίοδο περνά μεταβατικό στάδιο, που την κάνει πληθωρική και πολυσυλλεκτική, καθώς από τα κλαδιά της θα δεις να κρέμονται όχι μόνο πορτοκαλί νεράντζια, αλλά και κατακίτρινα μυρωδάτα λεμόνια – τα οποία οι περαστικοί κοντοστέκονται και της τα κόβουν. Ολοι έχουμε λοιπόν δικαίωμα στην αλλαγή και στο να γίνουμε κάτι διαφορετικό. Ακόμη και αν νιώθουμε ότι οι βαθιές ρίζες μας μας κρατούν καρφωμένους στο χώμα, τα κλαδιά μας μπορούν κάλλιστα να σημαδεύουν προς τον ουρανό. Ανθισμένα, γόνιμα και για κάποιο διάστημα, αναποφάσιστα.

California dreamin’…

Η ιστορία με τα ηλεκτρικά πατίνια που τώρα τελευταία έχουν κάνει κατάληψη όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και στα πεζοδρόμια και στους πεζόδρομους της πόλης, είναι πλέον γνωστή. Ενώ ντόπιοι και τουρίστες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μοιάζουν να απολαμβάνουν να μετακινούνται πάνω σε αυτά τα ντιζαϊνάτα και συμπαθή δίτροχα, δεν λείπουν και οι προβληματισμοί για το κατά πόσο είναι ασφαλή, ή χρησιμοποιούνται με σύνεση από τους υπερήφανους αναβάτες.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που βίωσε πρόσφατα ένας φίλος, ο οποίος ναύλωσε μέσω smartphone ένα ηλεκτρικό πατίνι μάρκας Lime, που γράφει πάνω made in California. Οταν συνειδητοποίησε ότι αρχικά η χρέωση έγινε σε δολάρια και στη συνέχεια η μετατροπή σε ευρώ, η πρώτη του σκέψη ήταν ότι αναγκαστικά πλήρωσε κάτι παραπάνω. Η δεύτερη όμως, ήταν πολύ πιο αισιόδοξη: πόσες ευκαιρίες μέσα στην αγχωτική καθημερινότητά του, έχει κάποιος να νιώσει ότι βρίσκεται στην Καλιφόρνια και να του ζητούν να πληρώσει σε δολάρια; Λίγες, πολύ λίγες…

Διαβάζετε στο Μετρό και στο λεωφορείο;

Μία από τις αγαπημένες μου ομάδες, όταν ακόμη δεν είχα απαρνηθεί το Facebook, ήταν η εξής: «Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στο λεωφορείο; Ε;». Περιλαμβάνει φευγαλέες φωτογραφίες που βγάζουν κάποιοι παρατηρητικοί και δαιμόνιοι στο μετρό, στο λεωφορείο, αλλά και σε άλλα μέσα μεταφοράς, και έχει να κάνει με το τι βιβλίο διαβάζουν, -καμιά φορά και σε ποια ακριβώς σελίδα βρίσκονται-, οι απορροφημένοι στις σελίδες του επιβάτες.

Θυμήθηκα αυτή την ομάδα του Facebook, επειδή πριν από λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι βλέπω όλο και λιγότερους ανθρώπους με ένα βιβλίο στο χέρι μέσα στο μετρό. Για την ακρίβεια, αν δεις κάποιον σήμερα που διαβάζει βιβλίο σε κοινή θέα και δεν είναι απλά υπνωτισμένος από την οθόνη του smartphone του, τότε πρέπει ούτως ή άλλως να τον βγάλεις μια αναμνηστική φωτογραφία, ως είδος υπό εξαφάνιση.

Πριν από περίπου εννέα χρόνια, όταν πρωτοξεκίνησαν, ή τουλάχιστον εγώ πρωτοάκουσα για αυτά τα απολαυστικά snap shots με παθιασμένους αναγνώστες στο Facebook, η δημόσια ανάγνωση ήταν κάτι το πολύ φυσικό. Οι παραταγμένες θέσεις στο λεωφορείο έμοιαζαν με αναγνωστήρια, με όλους να είναι σκυμμένοι πάνω από ένα βιβλίο. Δεν έχει σημασία αν ήταν Λένα Μαντά ή Ουμπέρτο Εκο, σημασία έχει ότι ήταν κάτι άλλο από τον σκυφτό, βαριεστημένο εαυτό σου πάνω από μία οθόνη αφής.

Με ανακούφιση είδα, ότι αυτά τα ιντερνετικά στιγμιότυπα από διαβαστερούς επιβάτες υπάρχουν ακόμη. Απλώς, αναγκαστικά, είναι διανθισμένα και από μπόλικα του εξωτερικού, καθώς η εγχώρια σοδειά όλο και λιγοστεύει.

Για μένα, έχει κάτι το απίστευτα χαλαρωτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο τόσο αφοσιωμένο σε αυτό που διαβάζει, που το κάνει ακόμη και όταν δεν έχει βρει να καθίσει στο μετρό, στέκεται όρθιος και με καλύτερα αντανακλαστικά από όλους τους άλλους που κουτουλάνε πάνω σε κολόνες ή σε περαστικούς, εξαιτίας του ανελέητου scroll down. Μου είναι απείρως πιο ενδιαφέρον να ρίχνω κλεφτές ματιές σε σελίδες, παρά σε on line παιχνίδια με πολύχρωμα φρουτάκια ή σε ρετουσαρισμένες selfies.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News