Μα είναι δυνατόν να έχουμε ξεχάσει το ψημένο καλαμπόκι; Είναι καλύτερο από το μαλλί της γριάς, καλύτερο από τα νάτσος και από τα ποπ κόρν μαζί. Τα βάζω μαζί γιατί και τα τέσσερα ανήκουν στην κατηγορία της λιχουδιάς του δρόμου. Και τα βρίσκεις συνήθως στα ίδια μέρη, δηλαδή σε πανηγύρια και εκεί που περπατάει κόσμος πολύς, σε πόλεις και χωριά. Εστω και όχι τόσο συχνά όσο παλιά.
Ανάβουνε φουφούδες τα βράδια οι πλανόδιοι πωλητές και ψήνουν καλαμπόκια, μερικοί εναλλάξ με κάστανα. Αλλά αυτά που θα βρεις τώρα είναι περσινά, τα φρέσκα κάστανα δεν έχουν ωριμάσει ακόμα και μέχρι να μαζευτούν και να κυκλοφορήσουν στην αγορά θα περάσει καιρός. Το τέλος του Αυγούστου είναι η εποχή του καλαμποκιού, τα κάστανα θα τα φάμε το χειμώνα.
Ευτυχώς οι καστανάδες, οι καλαμποκάδες και οι σαλεπιτζήδες δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμη. Δεν θα τους βρεις μόνο στην Κωνσταντινούπολη. Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τον μεγαλύτερο περίπατο της Αθήνας, στο Θησείο και στο Μοναστηράκι, και στην απέραντη παραλία της Θεσσαλονίκης -το καλύτερο μέρος της χώρας για να κάνει κάποιος τη βόλτα του ειδικά εκείνη τη μαγική ώρα λίγο πριν σκοτεινιάσει εντελώς-, οι πλανόδιοι πωλητές έχουν τα πόστα τους. Και ετοιμάζουν απ’όλα κάτω από τις λάμπες της ασετυλίνης.
Το μαλλί της γριάς είναι σκέτη ζάχαρη, τα νάτσος και τα ποπ κορν επεξεργασμένα παράγωγα του καλαμποκιού ενώ το φρέσκο καλαμπόκι είναι ό,τι πιο φυσικό μπορεί να απολαύσει κανείς ένα βράδυ αυγουστιάτικο. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι πολύ πιο εύκολα θα πείσεις ένα παιδάκι να φάει το καλαμπόκι του παρά οποιοδήποτε άλλη υγιεινή τροφή. Ασε που τη λέξη λαχανικό δεν τη θέλει καν να την ακούει. Εκτός κι αν είναι παιδί-εξαίρεση. (Δεν ξέρω πολλά).
Το ψήσιμο στο φούρνο είναι πιο εύκολο. Τα καθαρίζεις από τα πράσινα φύλλα τους, ίνες και μουστάκια και τα αφήνεις περίπου μισή ώρα σε μια λεκάνη με κρύο νερό. Τα σουρώνεις και τα ψήνεις στο γκριλ μέχρι να ροδίσουν από όλες τις πλευρές. Το ψήσιμο όμως στα κάρβουνα έχει άλλη γλύκα. Μετά τα αλατίζεις ελαφρά και αυτό είναι όλο.