Η συλλογή των φαλλών ξεκίνησε μια μέρα σαν αστείο σε ένα ισλανδικό χωριό, έφτασε όμως μέσα σε μερικά χρόνια να γίνει η πιο μεγάλη τουριστική ατραξιόν στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας. Φέτος μάλιστα αναμένεται να προσελκύσει περισσότερους από 50.000 επισκέπτες. Το Ισλανδικό Μουσείο Φαλλών ιδρύθηκε στις 23 Αυγούστου του 1997 από τον συνταξιούχο καθηγητή Σέγκιουρουρ Χγιάρταρσον. Ήταν η ημέρα των γενεθλίων του και ο κύριος Χγιάρταρσον είχε ήδη στην κατοχή του 63 διαφορετικά πέη. Το ενδιαφέρον του ξεκίνησε το 1974 όταν έφτασε στα χέρια του ένα μαστίγιο για αγελάδες φτιαγμένο από το πέος ταύρου. Τότε ήταν διευθυντής στο σχολείο του Ακρανές, ένα μικρό χωριό κοντά σε ένα σταθμό φαλαινοθηρικών. Μερικοί από τους καθηγητές του σχολείου τα καλοκαίρια δούλευαν στον σταθμό. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, λοιπόν, άρχισαν να του φέρνουν πέη από φάλαινες.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η δημιουργία της συλλογής που εκείνη την εποχή έφερνε σε μάλλον δύσκολη θέση τον δεκάχρονο γιο του. Στην αρχή οι συμμαθητές του τού έκαναν πλάκα και τον κορόιδευαν, σιγά σιγά όμως άρχισαν να δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τη συλλογή του κυρίου καθηγητή. Όταν η συλλογή με τα πέη μεγάλωσε αρκετά, ο Σέγκιουρουρ Χγιάρταρσον αποφάσισε να τη στεγάσει σε ένα μικρό μουσείο στην πρωτεύουσα. Εκείνος δεν ζει πια, διευθυντής του μουσείου όμως είναι ο γιος του, Χγιέρτουρ Γκίζλι Σιγκερέσον. Στο μεταξύ τα εκθέματα που προέρχονται από δεκάδες είδη ζώων, φάλαινες, φώκιες και χερσαία θηλαστικά έχουν ήδη φτάσει τα 286. Ανάμεσά τους υπάρχει ένα κομμάτι πέους γαλάζιας φάλαινας μήκους 170 εκατοστών, ένα πεϊκό οστό από χάμστερ μήκους μόλις 2 χιλιοστών -μπορεί να το δει κανείς μόνο με μεγεθυντικό φακό- αλλά ακόμη και ένα πέος ανθρώπινο.
Το 2011, χρονιά που ο Σιγκερέσον ανέλαβε τη διεύθυνση του μουσείου, οι επισκέπτες είχαν φτάσει στους 14.000, φέτος όμως αναμένονται περισσότεροι από 50.000. Πρόκειται για μια επιχείρηση οικογενειακή. Αναζητώντας συνεχώς νέα πέη, ο Σιγκερέσον απευθύνεται σε κτηνοτρόφους, σε σφαγεία και σε κυνηγούς, ενίοτε όμως -όταν π.χ. συμβεί να εξωκείλει νεκρή φάλαινα στις ακτές του νησιού- τού τηλεφωνούν και από το Ινστιτούτο Θαλασσίων Ερευνών της Ισλανδίας. Η σύζυγος και ο γιος του εργάζονται επίσης στο μουσείο, περιστασιακά τους βοηθάει και ο γαμπρός του. Η είσοδος κοστίζει 1.500 ισλανδικές κορώνες (περίπου 12 ευρώ).
Τα έσοδά τους προέρχονται βασικά από τα εισιτήρια που κόβουν αλλά και από πωλήσεις αντικειμένων στο κατάστημα του μουσείου όπως προφυλακτικά, μπλουζάκια με διάσημους φαλλούς, φωτιστικά, ακόμη και σετ για αλατοπίπερο σε σχήμα πέους. Οι δουλειές πάνε καλά αφού το μουσείο είναι μοναδικό στο είδος του, βρίσκεται στον πιο κεντρικό δρόμο του Ρέικιαβικ, ενώ επίσης οι επισκέπτες από άλλες χώρες, που φθάνουν στην μέχρι πρότινος απομονωμένη χώρα του Βορρά, έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Για την ακρίβεια πέρσι, σύμφωνα με τον Economist, οι αφίξεις στην Ισλανδία διπλασιάστηκαν σε σχέση με το 2012, φθάνοντας στους 1,3 εκατομμύρια.
Στο μουσείο δεν υπάρχουν πορνογραφικά εκθέματα. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Atlantic που το επισκέφθηκε, το μοναδικό «ερωτικό» τμήμα είναι μια μικρή γυάλινη βιτρίνα καλυμμένη με μαύρο πανί. Μια ταμπέλα στο πλάι παρακαλεί τους επισκέπτες να την ξανασκεπάσουν αφού κοιτάξουν μέσα. Νομίζει κανείς ότι θα δει σκληρό πορνό, στην πραγματικότητα όμως εκεί μέσα είναι τοποθετημένα μόνο μερικά μικρά γλυπτά ανθρώπων που κάνουν σεξ, πολλά από τα οποία είναι αρκετά αφηρημένα.
Σε αντίθεση με το Μουσείο Σεξ του Άμστερνταμ, -μια φανταχτερή παγίδα για τουρίστες- το μουσείο των φαλλών του Ρέικιαβικ δεν είναι άσεμνο ούτε είναι άσκοπη μια επίσκεψη στις αίθουσές του. Φυσικά επιτρέπεται η είσοδος σε παιδιά, είναι μάλιστα ελεύθερη για όσα είναι μικρότερα από 13 ετών. Οργανώνονται σχολικές εκδρομές ενώ συχνά γονείς επισκέπτονται μαζί με τα παιδιά τους το μουσείο, πράγμα αναμενόμενο αφού το περιεχόμενό του είναι εκπαιδευτικό.
Η συλλογή περιλαμβάνει δείγματα πέους από 22 διαφορετικά είδη ισλανδικής φάλαινας, επτά ποικιλίες φώκιας, 20 χερσαία θηλαστικά (από ποντίκια μέχρι κατσίκες) και 34 θηλαστικά από άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και πέη από άλογα και ελέφαντες. Και επειδή ξωτικά και τρολ ανήκουν στην ισλανδική μυθολογία, στη συλλογή του μουσείου περιλαμβάνονται και δικά τους δείγματα μόνο που είναι … αόρατα όπως άλλωστε αόρατα είναι και τα πλάσματα που, σύμφωνα με την παράδοση, ζουν σε δάση και ποτάμια. Μόνο μερικοί πιστοί, γυναίκες ως επί το πλείστον (ισχυρίζονται ότι) μπορούν να τα δουν στις άδειες προθήκες όπου υποτίθεται ότι είναι τοποθετημένα.
Η φήμη του μουσείου έχει εν τω μεταξύ απογειωθεί. Το 2012 ένα ζευγάρι καναδών κινηματογραφιστών γύρισαν ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Final Member», σχετικό με τις προσπάθειες του Σιγκερέσον να προσθέσει στη συλλογή του και ένα ανθρώπινο πέος. Πράγματι το μουσείο απέκτησε επιτέλους ένα. Του το είχε υποσχεθεί ένας 95-χρονος ισλανδός δότης ονόματι Παλ Άρασον, ένας τύπος που αγαπούσε τις περιπέτειες και προφανώς τις γυναίκες. Στην επιστολή του ο Άρασον περιέγραψε τον εαυτό του ως «άξιο μαθητή του ισπανού ευγενή Δον Ζουάν και άλλων διάσημων πνευμάτων της ιστορίας». Προς το παρόν όμως μπορεί κανείς να δει το δείγμα του πέους του μόνο σε DVD αφού κάτι πήγε στραβά με τη συντήρησή του. Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζεται και το πέος του Τομ Μίτσελ, ενός Αμερικανού που θέλει τόσο πολύ να γίνει το πέος του διάσημο -το έχει βαφτίσει Ελμο- ώστε, σκέφτεται να το κόψει και να το δωρίσει στο μουσείο για να εκτεθεί όσο ακόμη ο ίδιος είναι ζωντανός.
Εκτός όμως από τους Αρασον και Μίτσελ και άλλοι έχουν προσφερθεί να αφήσουν το πέος τους στο Ισλανδικό Μουσείο Φαλλών. Ένας Γερμανός, ένας Άγγλος και ένας Αμερικανός έχουν ήδη στείλει επιστολές με τις οποίες δωρίζουν μετά θάνατον τα πέη τους στο μουσείο για να εκτεθούν σε βαζάκια με φορμόλη ανάμεσα στα πολλά και διάφορα παραφερνάλια που υπάρχουν στα ράφια του. Γιατί όχι; Οι δότες μπορεί να γίνουν σκόνη, τα πέη τους όμως θα μείνουν αθάνατα, εις τον αιώνα τον άπαντα, συμβάλλοντας στην άρση των ταμπού.