Οπως και το 2011, όταν δολοφονήθηκε ο δημοφιλής κυβερνήτης του Παντζάμπ Σαλμάν Τασίρ (υπήρξε σκληρός επικριτής του ισλαμικού εξτρεμισμού και ο δολοφόνος του, που ήταν ένας από τους φρουρούς του, δήλωσε ότι είχε θυμώσει για τις επικρίσεις του Τασίρ εναντίον του νόμου περί βλασφημίας), η Μαχέρ ένιωσε ότι ήταν μια στιγμή που απαιτούσε μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα πώς βλέπουν οι Πακιστανοί τον εαυτό τους και τι ελπίζουν ή πιστεύουν ότι τους αξίζει.
Η Καντίλ συνήθιζε να λέει σε συνεντεύξεις και σε βίντεο ότι ήταν κόρη ενός πολύ πλούσιου γαιοκτήμονα. Κατέφευγε σ’ αυτό το ψεματάκι μάλλον γιατί ήξερε τα διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά στάνταρτ του Πακιστάν «ως προς το ποια “επιτρέπεται” να συμπεριφέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ποια σχολιάζεται ως “χαμηλής τάξης” και “φτηνή”».
Η Μαχέρ αποφάσισε, λοιπόν, να γράψει ένα βιβλίο «όχι ακριβώς για την Καντίλ αλλά με αφορμή τον τραγικό θάνατό της για το είδος του τόπου που της επέτρεψε να γίνει αυτό που έγινε και για τον τόπο που τελικά διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να την ανεχτεί»…