Η Repubblica περιγράφει την Ιζαμπέλα με τρυφερότητα («έχει πάντα λαμπερή επιδερμίδα και όμορφα χέρια, χωρίς στολίδια») και θυμίζει στους αναγνώστες της ότι η ηθοποιός πέρασε την πανδημία στις ΗΠΑ. Η Ροσελίνι ζει σε φάρμα στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης όπου ασχολείται και με τη λεγόμενη «γεωργία αποκατάστασης» που αφορά παραδοσιακά φυτά και αρχαίους σπόρους.
Η κόρη του μεγάλου σκηνοθέτη θυμάται το «Στρόμπολι», άλλη ταινία του πατέρα της, του 1950 και αυτή, η οποία επισκίασε τον «Αγιο Φραγκίσκο» παρ’ ότι αυτός συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, επειδή «έπεσαν οι προβολείς στο σκάνδαλο της μαμάς και του μπαμπά που ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν – στην πραγματικότητα το ‘Στρόμπολι’ δεν ήταν πολύ επιτυχημένο».
Από την εποχή του θυελλώδους έρωτα των γονέων της δηλώνει ότι «δεν έχει ακριβείς αναμνήσεις», ούτε από τον καλλιτεχνικό οργασμό της περιόδου: «Συνεντεύξεις και συζητήσεις στο σαλόνι, εικόνες στην οθόνη ή σε αργή κίνηση, όλα μπερδεύονται στο μυαλό μου. Τη συγκεκριμένη ταινία ο πατέρας μου την αγαπούσε. Οι γονείς μου τότε ήταν παντρεμένοι, θυμάμαι το σπίτι, το σκυλί μας».
Συγκίνησε την Αμερική
Υπάρχει όμως κάτι που η Ιζαμπέλα δεν μπορεί να ξεχάσει και σχετίζεται με την πρόσληψη του έργου του πατέρα της στις ΗΠΑ, στις μεγαλουπόλεις της οποίας ζούσαν χιλιάδες Ιταλοί στις λεγόμενες ιταλικές γειτονιές, στις διάφορες Little Italy.
Της μίλησε για αυτό το θέμα ο Σκορσέζε, της είπε ότι ο κινηματογράφος του Ροσελίνι άλλαξε την εικόνα που είχαν οι Αμερικανοί για τους Ιταλούς: «Ο Μάρτιν μού το εξήγησε τη στιγμή του γάμου μας, ότι ο νεορεαλισμός όχι μόνο είχε επιβάλει ένα στυλ, αλλά είχε συγκινήσει τους Αμερικανούς, αφού από τα φιλμ έμαθαν για τα βάσανα που πέρασε ο ιταλικός λαός στον πόλεμο. Μέχρι τότε θεωρούσαν τις ιταλοαμερικανικές κοινότητες σχεδόν εχθρικές…»
Αγνωστικισμός και παράδοση
Λόγω του θρησκευτικού μοτίβου (ή και σκηνικού) του «Φραγκίσκου», η Repubblica ρώτησε για τις μεταφυσικές ανησυχίες του Ροσελίνι. «Ο Ροσελίνι ήταν αγνωστικιστής, και όταν πέθανε έγινε συζήτηση στην οικογένεια πώς θα γίνει η κηδεία» απάντησε απέριττα η Ιζαμπέλα. «Ο καθολικισμός ήταν για αυτόν φιλοσοφία, ένας μεγάλος πολιτισμός, παράδοση στην οποία ένιωθε ότι ανήκε. Δεν τον ένοιαζε τόσο η Κόλαση ή ο Παράδεισος, αλλά η ηθική των πραγμάτων».
Η επόμενη ερώτηση ήρθε φυσιολογικά, αφορούσε τα «θαύματα». Τι σχέση είχε, λοιπόν, με αυτά ο Ροσελίνι; «Ο πατέρας μου κατηγορήθηκε ότι δεν τα περιέγραψε με μεγαλοπρεπή τρόπο. Του ήταν διφορούμενα. Στον ‘Φραγκίσκο’ οι βάρβαροι χτυπούν τον παπά σαν μπάλα, πέφτει αλλά ποτέ δεν πεθαίνει. Θαύμα, αλλά ο πατέρας μου δεν το υπογραμμίζει. Η αγιότητα είναι η ενσυναίσθηση με την οποία ο ιερέας αντιμετωπίζει τους εχθρούς του. Οπως ο πατέρας μου, έτσι και εγώ: δεν πιστεύω στα θαύματα, δεν ονειρεύομαι. Εζησα τη ζωή που επέλεξα».
«Είμαι αρχαία, όπως ήταν ο μπαμπάς»
Η Ιζαμπέλα έγινε πια 70 χρόνων. Απέναντι στα γηρατειά στέκεται αξιοπρεπώς, με χιούμορ και κάποια αποστασιοποίηση. Λέει για την καριέρα της στο σινεμά: «Τώρα μου προσφέρουν πάντα δευτερεύοντες ρόλους, επειδή είναι δύσκολο να πρωταγωνιστεί μία 70χρονη. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν ρόλοι, αλλά είναι λίγοι. Με νοιάζει περισσότερο να γράφω, να κάνω μονολόγους. Δεν μου αρέσει να ενεργώ, δεν μου αρέσει να περιμένω να είναι έτοιμα τα φώτα, η σκηνή, ημέρες ολόκληρες να είμαι κλεισμένη στα ξενοδοχεία. Στην πραγματικότητα, τώρα δουλεύω πολύ λιγότερο».
Με αφορμή τον «Φραγκίσκο», και το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA μίλησε με την ντίβα. Κατέγραψε ένα χαριτωμένο απόσπασμα απ’ όσα του είπε: «Δεν είμαι σπουδαία στα σόσιαλ μίντια. Ανήκω σε μία εποχή με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν και πολύ τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Εξάλλου εμείς οι ηθοποιοί θέλουμε το Instagram. Μου εξήγησαν ότι είναι σαν καρτ ποστάλ, οπότε γράφω μηνύματα μικρά, του στυλ ‘Γεια, είμαι στην Μπολόνια!’ Απαιτεί μία πειθαρχία, όσο να ‘ναι, είναι σαν να πηγαίνω στη γυμναστική, σχεδόν κάθε μέρα δημοσιεύω κάτι επειδή πρέπει να το κάνω, αφού στην Αμερική οι παραγωγοί προτιμούν ηθοποιούς με πολλούς οπαδούς.
»Βλέπω νέες ηθοποιούς που έχουν 20 με 30 εκατομμύρια οπαδούς. Εγώ έχω μόνο 350 χιλιάδες, δεν θα τις φθάσω ποτέ. Ισως και να πρέπει να γδύνομαι για να τους έχω… Εγώ είμαι μέρος μίας αρχαίας γενιάς, όπως μου φαινόταν και εμένα ο πατέρας μου, ότι ήταν μέρος μίας αρχαίας γενιάς, όταν ήμουν μικρή»…