Η «Black Bag» του Φασμπέντερ δεν κρύβει ύποπτα μυστικά

To βρετανικής παραγωγής φιλμ «Black Bag» (ή «Σκιές στο σκοτάδι»), εφετινής παραγωγής, που τώρα προβάλλεται στις αίθουσες, θεωρείται κατασκοπευτικό θρίλερ. Το σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σόντερμπεργκ και το στόρι αφορά δύο μυστικούς πράκτορες που συμβαίνει να είναι και σύζυγοι αλλά έρχονται σε υπηρεσιακή αντιπαράθεση μεταξύ τους.

Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν ο Μάικλ Φασμπέντερ και η Κέιτ Μπλάνσετ, ενώ συμπρωταγωνιστεί και ο Πιρς Μπρόσναν. Λεπτομέρειες είχε η Repubblica, που πήρε συνέντευξη από τον γερμανοϊρλανδό Φασμπέντερ. Οι Ιταλοί έγραψαν ότι πρόκειται για «νουάρ υψηλής έντασης με μια χούφτα χαρισματικούς ηθοποιούς».

Η «μαύρη τσάντα» της πρωτότυπης τιτλοφόρησης είναι συνθηματική, πράκτορες γαρ όσοι την «κουβαλάνε» στους διαλόγους του σεναρίου. «Είναι δύο λέξεις που υποδηλώνουν ότι ο κατάσκοπος δεν μπορεί και δεν πρέπει να μιλήσει για την αποστολή του σε κανέναν, ούτε στους οικείους του». Ο Φασμπέντερ απείχε τρία χρόνια από το σινεμά, έτσι «η επιστροφή του είναι ωραία» σχολίασε η Repubblica. To φιλμ αρχίζει με τον ίδιο να λαμβάνει λίστα με πέντε ονόματα υπόπτων για προδοσία προσώπων. Το ένα είναι της γυναίκας του. Ενας όμως από τα άτομα της λίστας είναι και ο προδότης που πρέπει να εξοντωθεί. Περίπτωση, δηλαδή, εθνικής ασφαλείας, η οποία δεν αποκλείεται να καταλήξει σε «απλή» συζυγοκτονία.

Ο Φασμπέντερ είπε ότι το φιλμ δεν έχει καταδιώξεις, εκρήξεις και μπαμ μπουμ, αλλά παρακολουθεί την καχυποψία που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο κατασκόπων συζύγων. Ετσι και η όποια αγωνία υπάρχει εκπηγάζει από αυτήν την κεντρική σχέση του σεναρίου. «Είναι ο κόσμος των πρακτόρων», δηλαδή ο άγνωστος στο ευρύ κοινό, συνεπώς μία κατάσταση που μπορεί να περιέχει τα πάντα.

Η Repubblica απέδωσε ευρύτερο συνωμοτισμό στη φράση «μαύρη τσάντα», γράφοντας ότι συμβολίζει όσα κρύβει ο καθένας μας, δηλαδή όλοι. Και αμέσως ρώτησε τον συνομιλητή της αν στην κανονική ζωή του είναι κρυψίνους. Εύστροφος ο Φασμπέντερ, απάντησε ότι τα κατά συνθήκην ψεύδη της καθημερινότητας διατηρούν τον κόσμο σε μια κάποια ισορροπία.

«Το να είσαι ειλικρινής είναι καλό, όμως πρέπει να αντιλαμβάνεσαι τον τρόπο με τον οποίο πρέπει κάθε φορά να είσαι ειλικρινής» είπε, ομολογώντας ότι από το φιλμ κόπηκε ένα κομμάτι που έπαιζε πιάνο ο ίδιος. «Κοπίασα να το μάθω, αλλά δεν το έβαλαν στο τελικό φιλμ. Αυτό σαν να λέει κάτι για το πώς παίζω. Αυτή ήταν η παραπανίσια δουλειά μου εδώ, πέρα από την απομνημόνευση των διαλόγων».

Και παρακάτω, στο πλαίσιο του χαρακτήρα που υποδύθηκε, άρχισαν οι προσωπικές, μεγάλης σημασίας υποτίθεται, «ανακριτικές» ερωτήσεις. Ο «πράκτορας» ξεσκόνισε την ατζέντα του. «Ως αγόρι, σκεφτόμουν να γίνω δημοσιογράφος» ξεκίνησε με… ύποπτη ρελάνς. Και αμέσως εφήρμοσε τα κατά συνθήκην ψεύδη. «Δημοσιογράφος, επειδή ήθελα να μάθω όντως τι συνέβαινε στον κόσμο». Η Repubblica προσποιήθηκε πως δεν έπιασε το υπονοούμενο, ο ηθοποιός συνέχισε απτόητος.

«Αντιλαμβανόμουν από τότε ότι οι ειδήσεις φιλτράρονται προτού φθάσουν σε εμάς. Νομίζω ότι πάντα έτσι ήταν. Σήμερα είναι απλώς πιο εμφανές το πράγμα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να επαληθεύουμε τις πηγές. Πολλές φορές μού συμβαίνει κάποιος να μου λέει αν έμαθα την τάδε είδηση. Μετά το ψάχνω και δεν είναι αλήθεια. Πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας, ταυτόχρονα όμως είναι σημαντικό να ασχολούμαστε με τα απλά πράγματα, με τους φίλους, την οικογένεια, την κοινότητά μας. Να αναζητούμε την αλήθεια». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Κατακλείδα, η αναπόληση 25 χρόνων καριέρας. «Τι νιώθεις όταν κοιτάζεις πίσω;» Συνεχίζοντας στο ίδιο αμφίσημο στυλ «εξομολόγησης» –ωραίος!–, ο ούτε καν 50άρης Φασμπέντερ είπε ότι πλέον νιώθει… μεγάλος άνθρωπος. «Τώρα παίζω ρόλους πατεράδων, καμιά φορά παππούδων, όμως νιώθω τυχερός. Τυχερός επειδή βρήκα κάτι που μου αρέσει να κάνω και το οποίο μπόρεσα να το μετατρέψω σε επάγγελμα. Βιοπορίζομαι από αυτό και συνεργάζομαι με καταπληκτικούς ανθρώπους. Είμαι όντως ευγνώμων…»