Τον Ιούλιο του 2005, τελειώνοντας τις σπουδές του στην Αθήνα, έμαθε ότι έγινε δεκτός με υποτροφία στο Tulane University της Νέας Ορλεάνης, το οποίο είχε πολύ καλό τμήμα chemical engineering. “Έφτασα στη Νέα Ορλεάνη τον Αύγουστο. Δύο μέρες μετά έγινε το Κατρίνα” θυμάται ο Χάρης Σιαμπάνης. “Ήμουν μόνος μου, πρώτη φορά στην Αμερική, 23 ετών τότε και είχα χάσει τα πάντα”. Μέσω της πρεσβείας στη Ουάσιγκτον, φτάνει στο Χιούστον Τέξας, όπου φιλοξενείται από την οικογένεια ενός Έλληνα, του Ανδρέα Γιαννιτσόπουλου. “Επειδή δεν υπήρχαν μέσα, ο άνθρωπος χωρίς να με ξέρει προσφέρθηκε να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητο, απόσταση 6 ωρών. Ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος.” Στο Χιούστον ήταν μεν ασφαλής, αλλά πολύ μακριά από το πανεπιστήμιο που τον είχε δεχθεί με υποτροφία. Το Tulane τον ενημέρωσε ότι θα μπορούσε για ένα εξάμηνο να παρακολουθήσει μαθήματα είτε στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον είτε στο Tufts της Βοστόνης και κατόπιν να συνεχίσει τις σπουδές του στη Νέα Ορλεάνη. «Το μόνο που ήθελα μετά από όλα αυτά ήταν να γυρίσω στην Ελλάδα. Μιλάω με την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου μου λέει “γύρνα πίσω”. Η μητέρα μου μου λέει “μήπως αξίζει να το προσπαθήσεις λίγο παραπάνω;” Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Η πιο εύκολη λύση θα ήταν να γυρίσω πίσω, αλλά αποφάσισα να το παλέψω. Παίρνω τηλέφωνο στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον και μαθαίνω ότι τα μαθήματα είχαν ξεκινήσει ήδη εδώ και δύο εβδομάδες. Σκέφτηκα ότι μέχρι να μπω στο ρυθμό θα μείνω πίσω. Παίρνω τηλέφωνο στο Tufts και μαθαίνω ότι δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα. Οπότε λέω θα πάω Βοστόνη».

Ο Χάρης Σιαμπάνης φτάνει στη Βοστόνη με 100 δολάρια στην τσέπη. Του τα έδωσε ο κ. Γιαννιτσόπουλος που του πλήρωσε και το εισιτήριο. «Αρχίζω τα μαθήματα, ενώ βρίσκεται μια οικογένεια Αμερικανών που ακούνε την ιστορία μου και προτείνουν να με φιλοξενήσουν στο σπίτι τους. Αρχίζω να δένομαι με την περιοχή, το πανεπιστήμιο, να γνωρίζω φίλους. Αρχίζω να μη θέλω να φύγω για Νέα Ορλεάνη μετά το πρώτο εξάμηνο. «Ο μόνος τρόπος να μείνω ήταν να απορρίψω την υποτροφία μου στο Tulane και να κάνω αίτηση για υποτροφία στο Tufts. Παίρνω το ρίσκο να το κάνω, παρόλο που αν δεν με δέχονταν με υποτροφία δεν υπήρχε τρόπος να πληρώσω τα δίδακτρα του Tufts». Τελικά, το αίτημά του έγινε δεκτό.

Δεν ήταν η μόνη αλλαγή που έφερε στη ζωή του ο τυφώνας Κατρίνα. Ο Χάρης εκτός από πανεπιστήμιο, άλλαξε και κατεύθυνση σπουδών. «Το phd μου αφορούσε μοντέλα πρόβλεψης ιδιοτήτων κρυσταλλικών φαρμακευτικών ουσιών, αλλά διαπίστωσα στην πορεία ότι δεν ήθελα να ξοδέψω την υπόλοιπη ζωή μου σε ένα εργαστήριο. Αντίθετα συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε ο κόσμος των οικονομικών και του business, παρότι είχα ξεκινήσει χημικός μηχανικός. Και ότι ο τρόπος για να μεταβώ σε αυτό θα ήταν να ασχοληθώ με το consulting.» Έτσι, ενώ έκανε το μάστερ του στο Tufts University, άρχισε να αναζητά θέση σε κάποια από τις μεγάλες εταιρίες συμβούλων. Απέκτησε τίτλους Ανώτατων Εκτελεστικών Στελεχών από το HARVARD Business School με ειδικότητα σε: «Διαπραγματεύσεις και Λήψη Στρατηγικών Αποφάσεων» καθώς και στην «Ηγεσία και Οργανωτική Αναδιάρθρωση. Πράγματι, μετά το πτυχίο, επιστρέφει στην Αθήνα για να εργαστεί ως σύμβουλος επιχειρήσεων στην πολυεθνική The Boston Consulting Group (BCG), όπου ασχολήθηκε με οικονομικές αναδιαρθρώσεις, συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. «Δουλεύαμε σε πολύ διαφορετικά projects, κυρίως τράπεζες, φαρμακευτικές, retail. Έχει ενδιαφέρον ότι το τελευταίο μου project ήταν ένα project στο οποίο αρχικά δεν ήθελα να εμπλακώ και αυτό ήταν το Μουσείο»!

Πράγματι, όταν του πρότειναν να ασχοληθεί ως σύμβουλος στο Μουσείο Μπενάκη, αντέδρασε. «Δεν καταλάβαινα την business πλευρά του Μουσείου. “Δεν είναι αυτό που νομίζεις”, μου είπε ο διευθυντής μου. “Έχει πολύ μεγάλο business κομμάτι”». Για έξι μήνες εργάστηκε ως σύμβουλος στο πρότζεκτ του Μουσείου, ενώ το Μάιο του 2012 ανέλαβε επίσημα τη θέση του οικονομικού διευθυντή. «Εμείς από τη μελέτη και το πλάνο αναδιάρθρωσης που είχαμε κάνει, κρίναμε απαραίτητο να πληρωθούν κάποιες θέσεις οι οποίες είναι κομβικές για το Μουσείο. Και το Μουσείο δεν είχε οικονομικό διευθυντή. Κάπως έτσι, προτάθηκε σε εμένα. Ήταν μία δύσκολη απόφαση, γιατί ήταν έξω από το ακριβές αντικείμενο μου. Παρόλα αυτά, αυτό που λέω είναι ότι μέσα στη ζώνη άνεσής σου τα πράγματα είναι πολύ ωραία, αλλά τίποτα δεν μεγαλώνει. Για να γίνει κάτι καλό, πραγματικά καλό, πρέπει να βγεις έξω από το comfort zone. Και τελικά πήρα την απόφαση να βγω από αυτό το comfort zone και να έρθω στο Μουσείο Μπενάκη».

Έως το 2015, ήταν δύσκολη περίοδος, καθώς ήταν η περίοδος των μεγάλων περικοπών. Ακολούθησε μια περίοδος σταθεροποίησης και πιο συστηματικού fundraising, ενώ ο στόχος για τα επόμενα χρόνια είναι η δημιουργία καταπιστεύματος στα πρότυπα των μεγάλων μουσείων του εξωτερικού, ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του μουσείου στο διηνεκές. «Το Μουσείο με τίμησε πρόσφατα αλλάζοντας τη δομή και δημιουργώντας μία θέση CEO ώστε να κινηθούν κάποια πράγματα γρήγορα».

Όπως λέει, τα χρόνια της Αμερικής τον εφοδίασαν καταλλήλως για να ανταπεξέλθει στις όποιες δυσκολίες. «Όταν ζεις σε μια χώρα για αρκετό καιρό, αρχίζεις να αποκτάς κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εξαιρετικό παράδειγμα για μένα είναι το πόσο πρακτικοί είναι οι Αμερικανοί, το πόσο προγραμματίζουν τα πράγματα. Και ότι εμπιστεύονται τους ανθρώπους. Αυτό εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στις σχέσεις μου, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στη δουλειά μου και νομίζω ότι βοηθάει και τον οργανισμό Μουσείο Μπενάκη για τη σταθερότητα που επιδεικνύει ως προς την αξιοποίηση αυτών των σχέσεων και για το ότι θεωρεί την Αμερική έναν πόρο με τον οποίο παραδοσιακά είχε σχέση και από τον οποίο θα αντλήσει και στο μέλλον μεγάλο κομμάτι για τη βιωσιμότητά του.» Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Αμερικανών που έχει αποβεί χρήσιμο στον κ. Σιαμπάνη είναι ότι έχουν τον τρόπο να απλοποιούν τα πράγματα. «Ξέρετε, για να παρουσιάσεις κάτι πιο απλά σημαίνει ότι το έχεις καταλάβει πολύ καλά. Το complexity οφείλεται ενίοτε στο ότι δεν υπάρχει κατανόηση. Οπότε τα πράγματα γίνονται σύνθετα. Αν καταλάβεις την ουσία των πραγμάτων, τα πράγματα γίνονται απλά.»

Παρόλ’ αυτά, ο ίδιος γύρισε πίσω σε μια ιδιαίτερα «σύνθετη» εποχή για τη χώρα μας. «Θεωρώ ότι χρωστάω πολλά στον τόπο μου, με έχει διαπλάσει. Και είναι μία στιγμή που πρέπει να δώσω πίσω. Θεωρώ ότι οι στιγμές που πρέπει να δίνεις πίσω είναι σαν τις στιγμές που στηρίζεις τους φίλους σου, είναι στα δύσκολα. Και θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να προσφέρω στο να βελτιωθούν τα πράγματα στη χώρα μου.

Ο Χάρης Σιαμπάνης είναι ένας από τους 13 ήρωες της δεύτερης φάσης της καμπάνιας #makingithappen, της Πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα. Η καμπάνια έχει σαν στόχο να αναδείξει τα οράματα και τις αξίες που μοιράζονται οι ΗΠΑ και η Ελλάδα μέσα από τις ιστορίες των ίδιων των ανθρώπων.

Ανθρώπων που “πάτησαν” και στις δύο χώρες, δημιούργησαν συνέργειες, ανέπτυξαν συνεργασίες και εν τέλει μας έφεραν πιο κοντά. Ιστορίες με ήρωες και ηρωίδες από το χώρο των Τεχνών, των Επιστημών, της Καινοτομίας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού, της Κοινωνικής Δράσης, της Τεχνολογίας, της Επιχειρηματικότητας, της Εκπαίδευσης, των Νεοφυών Επιχειρήσεων που μας γεμίζουν αισιοδοξία.

Η καμπάνια είχε ξεκινήσει στην 83η ΔΕΘ, όπου τιμώμενη χώρα ήταν οι ΗΠΑ. Το Δεκέμβριο του 2018, ο Στρατηγικός Διάλογος μεταξύ της Ελλάδας και των ΗΠΑ εγκαινιάστηκε με κύριο στοιχείο τους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων. Με βάση αυτό, η καμπάνια #makingithappen εισέρχεται πλέον στη νέα της φάση, και με κύριο μήνυμα “Σε κάθε επόμενο βήμα, μαζί“, “φωτίζει” ακόμη περισσότερες πραγματικές ιστορίες Ελλήνων που δημιουργούν στη χώρα μας και αξίζουν την προσοχή μας.

• Βρείτε όλους τους ήρωες και τις ιστορίες τους στο www.makingithappen.gr.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News