«Το κινεζικό σύνδρομο που σάρωσε τον κόσμο, σε ένα κρεσέντο που πλέον μετατρέπεται σε μαζική ψύχωση, δεν αποτελεί μόνον μια παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία. Είναι ένα γεγονός αποκαλυπτικό για την ανθρώπινη συνθήκη, για τους ασυνείδητους φόβους μας, για τις αδήλωτες προκαταλήψεις μας, για την υποκρισία μας, για τον κόσμο που δημιουργήσαμε και είναι πολύπλοκος και συγχρόνως εξαιρετικά εύθραυστος», υποστηρίζει σε άρθρο του ο Αλεσάντρο Κάμπι, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια και αρθρογράφος της εφημερίδας «Il Messagero», γράφοντας για την επέλαση του κορονοϊού στην Κίνα αλλά και στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Γης.
«Ακόμα δεν γίνεται αντιληπτό, για να ξεκινήσουμε με τις ψευδείς πεποιθήσεις μας πίσω από τις οποίες συχνά κρυβόμαστε, τι ακριβώς μας φοβίζει σε αυτήν την υπόθεση. Φοβόμαστε για το χρηματιστήριο ή για τη ζωή; Φαινομενικά, ανησυχούμε για την υγεία μας, η οποία απειλείται από έναν ιό ο οποίος εάν δεν περιοριστεί θα μπορούσε να σκοτώσει ποιος ξέρει πόσους ανθρώπους στη Γη. Στην πραγματικότητα μας τρομάζουν οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτή η υπόθεση και έχει ήδη επιφέρει εν μέρει. Εάν ο ιός δεν εμφανιζόταν στην Κίνα, κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά σε κάποια απομακρυσμένη περιοχή της Αφρικής, η αντίδρασή μας θα ήταν εξίσου υστερική;», διερωτάται ο ιταλός ακαδημαϊκός.
Συγχρόνως, όμως, ο πανικός που έχει κυριεύσει εκατομμύρια ανθρώπους, όχι μόνον στην Κίνα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι αποκαλυπτικός για «τις προγονικές φοβίες» που εξακολουθούμε να φέρουμε μέσα μας «ως ανθρωπότητα», παρά την εξαιρετική πρόοδο του κόσμου. Ο Αλεσάντρο Κάμπι υπενθυμίζει πως η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη πανδημίες οι οποίες στην Ευρώπη άλλαξαν τη δημογραφία, τη φυσιογνωμία των πόλεων ακόμα και το ίδιο το τοπίο της Γηραιάς Ηπείρου. «Η βαθιά μας μνήμη, ατομική και συλλογική, εμποτίστηκε από αυτόν τον μεγάλο φόβο, ο οποίος είναι έτοιμος να αναδυθεί με το παραμικρό σημάδι μιας πιθανής νέας μορφής επιδημίας. Είναι τα φαντάσματα ενός παρελθόντος όχι ιδιαίτερα μακρινού, το οποίο δεν σταμάτησε ποτέ να μας καταδιώκει και να ταράζει τα όνειρα που βλέπουμε ως πολίτες ενός κόσμου που ευημερεί και είναι τεχνολογικά προηγμένος», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Και προειδοποιεί πως ως ανθρωπότητα δεν καλούμαστε μόνο να λογαριαστούμε με την «επώδυνη ανάμνηση ενός παρελθόντος που δεν απωθήσαμε ποτέ». Συγχρόνως πρέπει να σκεφτούμε και το μέλλον το οποίο δεν ατενίζουμε με ελπίδα και αισιοδοξία, αλλά μέσα από το πρίσμα μιας καταστροφολογίας «την οποία καλλιέργησε απόλυτα ο κινηματογράφος, ειδικά ο χολιγουντιανός, σε τέτοιο βαθμό, που κατέστησε στα μάτια μας την καταστροφή, όχι μόνον πιθανή, αλλά αναμενόμενη. Το παράδοξο είναι πως οτιδήποτε τρομακτικό θα μπορούσε να συμβεί, το έχουμε ήδη δει στη μεγάλη οθόνη».
Ομως ο πανικός που προκάλεσε ο κορονοϊός είναι αποκαλυπτικός κυρίως όσον αφορά τη διάχυτη, μεταξύ των ανθρώπων, «αίσθηση ανασφάλειας» η οποία, παραδόξως, όσο προοδεύει η ανθρωπότητα, τόσο εντείνεται. «Φοβόμαστε ότι μια αναπάντεχη καταστροφή θα μας επαναφέρει στη λίθινη εποχή. Επειτα από καμιά εβδομάδα ή μήνα, κατά πάσα πιθανότητα ο κορονοϊός θα αποτελεί κάτι ελάχιστα παραπάνω από μια δυσάρεστη ανάμνηση, όπως οι τρελές αγελάδες, η γρίπη των πτηνών, ο SARS και η γρίπη των χοίρων […] αλλά δεν θα μας εγκαταλείψει η υποψία ότι κατά βάθος το τέλος του κόσμου μάς αξίζει και ότι αυτό, αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτα θα επέλθει».