Τριάντα χρόνια πουλούσε φιστίκια και ποπ-κορν δίπλα στον Λευκό Οίκο και, όταν χρειάστηκε, είπε ότι θα μπορούσε να πάει μέχρι τον «μεγάλο» μέσα στο κτίριο για να βρει τον δίκιο του. Τον μεγάλο, δηλαδή τον πρόεδρο. Και όχι οποιονδήποτε πρόεδρο αλλά τον ίδιο τον FDR!

Ο Νικόλας-Στέφανος Βασιλάκης έφτασε στην Αμερική από τη Λακωνία το 1910 –εκεί έκανε το όνομά του Στιβ- και έστησε το καρότσι του έξω από το προεδρικό μέγαρο.

Η περίπτωση του Βασιλάκη, όπως τη θυμάται και την κατέγραψε στο Facebook η White House Historical Association, ο Σύνδεμος για την Ιστορία του Λευκού Οίκου, έχει όλα τα σκαμπανεβάσματα της ιστορίας ενός μετανάστη.

Εξυπνη και τολμηρή η κίνηση του ομογενή, τόσος κόσμος περνά από εκεί εξάλλου. Τότε ήταν και άλλες εποχές, η ασφάλεια λίγη και οι πρόεδροι και οι οικογένειες τους κατέβαιναν μόνοι στον δρόμο για ένα σνακ – όλοι κατέβαιναν για μια κουβέντα, εκτός από τον Χέρμπερτ Χούβερ που δεν αγόραζε ποτέ τίποτα.

Σε λίγα χρόνια ο Βασιλάκης είχε γίνει διασημότητα, με θετικό και αρνητικό τρόπο.

Ενώ οι ΗΠΑ το 1917 είχαν ήδη μπει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη χώρα επικρατούσε κλίμα ενθουσιώδες, μία εφημερίδα κατηγόρησε τον Βασιλάκη ότι ήταν «εντελώς εμπορευματοποιημένος» και «μουτρωμένος». Αλλά του αναγνώρισε ότι δώρισε το τζίρο μιας εβδομάδας στον Ερυθρό Σταυρό.

Αυτή η δωρεά έπεισε τον τότε πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον να παρέμβει για να κρατήσει ο Βασιλάκης το πόστο του –είχαν προσπαθήσει να τον απομακρύνουν. Την ίδια παρέμβαση έκανε μερικά χρόνια αργότερα και ο Κάλβιν Κούλιτζ, ο οποίος κατέβαινε καθημερινά για φιστίκια από τον «εύσωμο, άγριο, μουστακαλή Ελληνα», όπως περιέγραφαν οι εφημερίδες της Ουάσιγκτον τον Βασιλάκη.

Οταν ρωτήθηκε για τη φιλία του με τον Κούλιτζ, μετά τον θάνατο του πρώην προέδρου το 1933, ο Βασιλάκης, όπως γράφει ο «Εθνικός Κήρυκας», απάντησε με τα όχι τόσο καλά αγγλικά του: «Μιλούσαμε για τα πάντα. Πολιτική, νομίζω όχι. Για όλα τα καλά. Καλές δουλειές, καλές τιμές. Ολα να γίνουν καλύτερα. Καλός άνθρωπος».

Μια τρίτη προσπάθεια να τον απομακρύνουν έκανε το Εμπορικό Επιμελητήριο το 1934. Ο Βασιλάκης, μας λένε οι ιστορικοί, «ήταν καταστενοχωρημένος για μια εβδομάδα» και είπε ότι, για να βρει το δίκιο του θα πήγαινε «ως το μεγάλο αφεντικό μέσα στον Λευκό Οίκο». Πήγε άραγε; Η White House Historical Association μας λέει μόνο ότι ο Φραγκλίνος Ντ. Ρούζβελτ τον βοήθησε και έσωσε το καροτσάκι και τη δουλειά του.

Το κέρδος για τον Βασιλάκη, που συνέχισε να πουλά φιστίκια και ποπ-κορν, ήταν ζημιά για τους σκίουρους του Λευκού Οίκου. Γιατί όπως παρατήρησε το 1936 ένας δημοσιογράφος, οι τουρίστες αγοράζουν από τον Βασιλάκη και ταΐζουν τα ζωάκια που χαλούν τα δόντια τους με τα μαλακά φιστίκια.

Απτόητος ο Βασιλάκης συνέχισε να είναι μόνιμη φιγούρα και μέσα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πουλώντας πολεμικά ομόλογα μαζί με δωρεάν ένα σακουλάκι φιστίκια. Γιατί; «Για να  κοροϊδέψουμε τον Μουσολίνι», έλεγε.

Κατάφερε μάλιστα να πουλήσει ομόλογα συνολικής αξίας 50.000 δολαρίων στο καροτσάκι του, καθώς επίσης και μέσω του ταχυδρομείου.

Ο Στιβ Βασιλάκης πέθανε το 1943 και τάφηκε στο κοιμητήριο Σένταρ Χιλ στην Ουάσιγκτον. Ενα στεφάνι είχε αποστείλει ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ και η Πρώτη Κυρία, Ελινορ Ρούσβελτ.

Μετά τον θάνατο του, δεν δόθηκε ξανά άδεια για πώληση φιστικιών σε χώρο πέριξ του Λευκού Οίκου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News