Αν επισκεφτεί κάποιος την επίσημη διεθνή ιστοσελίδα της Lancia, θα πάρει μία πρώτη γεύση για το πόσο μίζερη μπορεί να είναι η σημερινή πραγματικότητα για μια μάρκα που αγαπήθηκε όσο λίγες. Ένα και μόνο μοντέλο, η κοριτσίστικη Ypsilon, που πλέον, ύστερα από μια δεκαετία στο ράφι, έγινε μεγαλοκοπέλα που ελάχιστοι θυμούνται. Να το πω ξεκάθαρα: η Lancia πεθαίνει. Ή, ακριβέστερα, βιώνει ήδη τον επικήδειο. Τα λουλούδια κανονίζουν.

Ποια; Η φίρμα που έφτιαξε κοσμήματα όπως η Aurelia, Flavia, Flaminia. Αυτή που έκανε κόσμο και κοσμάκη να σηκωθεί στις μύτες σε κάτι κατσάβραχα τύπου Ράλλυ Ακρόπολις και να φάει τη σκόνη με το κουτάλι ίσα ίσα για να δει να περνά με τέρμα τα γκάζια η μυθική Stratos, η πανέμορφη 037 ή εκείνος ο τετράθυρος λύκος σε ένδυμα προβάτου. Λεγόταν Integrale. Και αν σας αρέσουν τα αυτοκίνητα, δύσκολα να μην είχατε επιθυμήσει μία τέτοια στο γκαράζ σας.

Η Lancia είχε εκείνη τη σπάνια στόφα μεταξύ βαθιάς μηχανολογίας, εκλεπτυσμένου στυλ και αγωνιστικών εμμονών. Πολλοί λένε χαριτολογώντας ότι, αντίθετα με τη συνήθεια των κατασκευαστών να φτιάχνουν αγωνιστικά αυτοκίνητα για να πουσάρουν τις πωλήσεις των «κανονικών» τους, η Lancia έκανε το ανάποδο: πουλούσε τα αυτοκίνητά της για να χρηματοδοτεί το πάθος της για τους αγώνες.

Ομως αυτό που διαβάζετε δεν σκοπεύει να είναι ιταλική αγιογραφία. Ταυτόχρονα με τα προαναφερθέντα κάλλη της συνυπήρχαν ένα κάρο σπαστικά έως απαράδεκτα καπρίτσια. Τα ηλεκτρικά δεν φημίζονταν για τη απροβλημάτιστη λειτουργία τους, κάποια μοντέλα σκούριαζαν πριν καν προλάβει να στεγνώσει η βροχή και η λέξη «αξιοπιστία» ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο της εποχής. Παρόλα αυτά, οι Lancia άρεσαν, έκαναν πιστούς και έφεραν νέο κόσμο που θα έδινε ευχαρίστως ένα νεφρό για να αποκτήσει μία Integrale. Αλλωστε, γι’ αυτό ο θεός μάς έδωσε δύο. Ξέρετε γιατί; Διότι είχαν αυτό που λέμε προσωπικότητα.

Ομως η τεχνοκρατικά, τετράγωνα σκεπτόμενη Ευρώπη δεν μάσαγε από τέτοια. Πού να στεκόταν μία ιταλική φίρμα με προβλήματα απέναντι στην άοκνη προτεσταντική τελειοθηρία εκ Βαυαρίας (βλ. BMW), Στουτγάρδης (βλ. Mercedes) και Βόλφσμπεργκ (βλ. VW) ορμώμενη; Πού; Πώς; Σε ποια πλειοψηφία αγοραστών να απευθυνθεί;

Κυρίες και κύριοι, φίλοι ιταλόφιλοι, το χτύπημα είχε δοθεί εκ των έσω. Η Fiat –που είχε αποκτήσει τον έλεγχο της Lancia– με μία αυτοκτονική, στεγνή, λογιστική προσέγγιση, δεν ήταν διατεθειμένη να ρίξει λεφτά στην ωραία του ομίλου. Αρκούνταν στο να αλλάζει τα σήματα και από Fiat να τα μετονομάζει σε Lancia. Μαζί με μερικές στρώσεις από ξύλο τριανταφυλλιάς και μια εσάνς πολυτέλειας. Ο,τι δηλαδή είναι ακόμη και σήμερα η Ypsilon. Ενα Fiat Panda για όσους θέλουν να πιστεύουν ότι οδηγούν κάτι ιδιαίτερο. Σύμφωνοι, ό,τι πείτε.

Το τελικό, θανάσιμο χτύπημα δόθηκε όταν το γκρουπ ChryslerFiat επιχείρησε έναν τραβεστί επαναπροσδιορισμό της μάρκας. Φευ! Κάτι πανάσχημες Thema, ένα άθλιο Voyager (που ήταν ήδη συμβατική αμερικανιά με ιταλικό προσωπείο) και κάτι άλλα φαιδρά που θέλω να διαγράψω από τον σκληρό μου δίσκο ακολούθησαν. Η Lancia πέρασε στη φάση της αυτοκτονικής νομοτέλειας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι αγωνιστικές δάφνες έμειναν στο ράφι, οι οπαδοί της Integrale πασχίζουν να τις κρατήσουν σε ζωή (αλήθεια, πού βρίσκουν ανταλλακτικά;) και έμεινε ένα διεθνές χάσταγκ, το #SaveLancia, να εκφράζει τη ρομαντική ψευδαίσθηση. Παρότι, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, βλέποντας σήμερα την Ypsilon θα έπρεπε να απαιτήσουμε ακριβώς το αντίστροφο: Please, don’t save Lancia.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News