Προβάροντας τη στολή
Θα ήταν ικανοποιημένοι, άραγε, όσοι αντιτίθενται στο να παίξει τον ρόλο της Κλεοπάτρας η Γκαντότ, αν στη θέση της είχε βρεθεί μια ιστορικά ακριβής ηθοποιός από την (ελληνική) Μακεδονία; Πιθανότατα όχι, καθώς οι περισσότεροι ήθελαν να υποδυθεί την Κλεοπάτρα μια Αιγύπτια ηθοποιός (κάτι που ιστορικά θα ήταν εξίσου ανακριβές).
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Η Γκαντότ μίλησε και γι’ αυτό στη συνέντευξή της στο BBC, λέγοντας ότι άλλοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί μπορούν να προσαρμόσουν κινηματογραφικά την Κλεοπάτρα στη δική τους άποψη εάν έχουν κάποιο πρόβλημα με την ερμηνεία της: «Ξέρετε, οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει αυτήν την ταινία, οποιοσδήποτε μπορεί να προχωρήσει και να τη γυρίσει. Είμαι πολύ παθιασμένη που θα κάνω κι εγώ τη δική μου», είπε.
«Προσωπικά», γράφει ο Πολ Κομπς στο Medium, «θέλω απλώς να δω μια υπέροχη ταινία για την Κλεοπάτρα και αν η Γκαλ Γκαντότ παίζει τη θρυλική βασίλισσα επειδή δεν βρέθηκε μια ιστορικά ακριβής ηθοποιός, δεν έχω πρόβλημα. Δεν πρόκειται για τραβηγμένη επιλογή, όπως όταν ο Τζον Γουέιν έπαιξε τον Τζένγκις Χαν, στην ταινία “Ο Δαίμων της Ασίας” “The Conqueror” του 1956».
Τελικά, ένας σπουδαίος ηθοποιός μπορεί να μεταμορφώσει έναν ρόλο ακόμα κι αν η ιστορία δεν είναι ακριβώς σωστή. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον Τζορτζ Ουάσινγκτον. Από τη μια έχουμε την (λευκή) απεικόνισή του στο χαρτονόμισμα του δολαρίου. Και από την άλλη έναν μαύρο ηθοποιό, τον Κρίστοφερ Τζάκσον, που ερμήνευσε με εκπληκτικό τρόπο τον Ουάσινγκτον στο μιούζικαλ « Hamilton» του Λιν-Μανουέλ Μιράντα. Ισως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ποτέ. Πράγμα που δείχνει τη δύναμη μιας ταινίας, όταν γίνεται σωστά, να φτάνει σε εμάς με απροσδόκητους τρόπους.
Μακάρι λοιπόν και η Γκαλ Γκαντότ να καταφέρει να κάνει το ίδιο με την Κλεοπάτρα της.