Ποτέ δεν μπόρεσα να δω την Εθνική Ομάδα σαν κάποια εθνική υποχρέωση όπως ο στρατός, η εφορία και η Eurovision. Δεν έβαλα τα πλισέ μου επειδή πήρε «πολύτιμη εκτός έδρας νίκη» αλλά δεν ένοιωσα «Γιακουμάτος» επειδή έχασε εντός έδρας από την Τουρκία. Τέλος όταν βρέθηκα στο εξωτερικό ποτέ δεν ένοιωσα τα μάτια αγνώστων να καρφώνονται επάνω μου και ψίθυροι να ακούγονται «He comes from Greece. Yes Greece. You know the country that organized in 2004 these beautiful Olympic Games and won the European Cup». Οι ξένοι όπως μας βλέπανε πριν το Euro και τους Ολυμπιακούς μας βλέπουνε και μετά. Όσοι ψήνεστε αλλιώς σκεφτείτε πόσες φορές την ημέρα σκεφτόσαστε την Νότια Κορέα και την Δανία που η πρώτη οργάνωσε μια χαρά Ολυμπιακούς το 1988 και η δεύτερη έχει πάρει και αυτή το Euro.

Το στοιχείο που είναι σημαντικό για την χώρα σε σχέση με την Εθνική της, είναι η εικόνα που προβάλλει. Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος σε όλες τις χώρες, αλλά συχνά και το χαμηλό επίπεδο του τηλεθεατή, το στιλ ποδοσφαίρου μιας χώρας δημιουργεί εντυπώσεις στον κόσμο που το παρακολουθεί. Ενισχύοντας συνήθως και τις προκαταλήψεις του. Το κατενάτσιο που έπαιζαν οι Ιταλοί το ’60 και ’70 σε σύγκριση με το ανοιχτό ποδόσφαιρο που έπαιζαν στην Βρετανία παρά τα ελάχιστα ματς που ο κόσμος έβλεπε, παγίωσε την άποψη ότι οι Ιταλοί είναι απατεώνες ενώ οι Άγγλοι παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητα.

Είμαι σίγουρος ότι ο περισσότερος κόσμος περιμένει από την Εθνική Ελλάδας επιτυχίες στο Παγκόσμιο της Νότιας Αφρικής. Με το «επιτυχίες» εννοώ αυτό που τον ψήσανε να πιστεύει ότι είναι επιτυχία. Το αποτέλεσμα όπως και αν έρθει. Επιτυχία όμως δεν είναι οι δύο αριθμοί που βλέπεις στον φωτεινό πίνακα στο τέλος του αγώνα αλλά το πώς δημιουργήθηκαν. Αν δεν έχουμε μίζερη εμφάνιση όπως στην πρεμιέρα του 2008 με την Σουηδία, όταν ολόκληρο το γήπεδο σφύριζε βλέποντας τον Κυργιάκο να αλλάζει πάσες με τον Δέλλα ad nauseam, γεγονός όμως που δεν αφορά τους παίκτες αλλά τον Ρεχάγκελ και αν αποφύγουν οι σπεσιαλίστες τις βουτιές, γεγονός που δεν αφορά τον Ρεχάγκελ αλλά τους παίκτες και αν πανηγυρίζοντας δεν δείρουμε τους Πακιστανούς στην Ομόνοια, γεγονός που δεν αφορά ούτε τον Ρεχάγκελ ούτε τους παίκτες, τυλίχτε το μου και θα το πάρω. Διαφορετικά όπως θα έλεγε και ο Samuel Goldwyn «Include me out».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News