Ο μανάβης μου άνοιξε ένα πάγκο με τυριά και αλλαντικά. Ανάμεσα στα καλούδια έφερε και «Σουτζούκ Λουκούμ» της εταιρείας ΜΑΚΑΛ από τα Γιαννιτσά. Δεν μιλάμε βέβαια για το γλυκό, αλλά για λαρδί «ψημένο» σε χοντρό ελληνικό αλάτι και επικάλυψη από μπαχαρικά.
Θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που έφαγα λαρδί ήταν στην Τοσκάνη, το περίφημο «Lardo di Colonnata» από την περιοχή της Καράρα, που βγάζει τα εξαιρετικά μάρμαρα. Λένε μάλιστα ότι το λαρδί της περιοχής «ωριμάζει» στις σπηλιές των παλιών λατομείων.
Αυτό που έφαγα στην Τοσκάνη ήταν ωμό, επάνω σε φετούλες από τραγανό ψωμί, που οι Ιταλοί λένε κροστίνι (crostini). Λίγο μετά βρήκα λαρδί στην Μπολόνια, που το είχαν χρησιμοποιήσει σαν φύλλο περιτυλίγματος για να φτιάξουν «ντολμαδάκια» με κόκκινη κολοκύθα.
Η σκέψη μου, όμως, πήγε σε κάτι άλλο. Θα κάνω πεϊνιρλί, αλλά αντί για τυρί και βούτυρο θα βάλω μια φέτα από το σουτζούκ λουκούμ και θα το συνοδέψω με τουρσί λεμόνι και καυτερή πιπεριά.
Το λαρδί είναι γλυκό και πολύ τρυφερό, λιώνει στο στόμα ακόμα και ωμό.