Οι συνταγές των παραδοσιακών συνταγών είναι κοινό κτήμα όλων μας καθώς τα τεφτέρια γιαγιάδων και μανάδων περνάνε από γενιά σε γενιά. Ωστόσο κάποιες οικιακές μαγείρισσες, και μάγειροι αντιστοίχως, έχουν το χάρισμα να βάζουν κάτι μικρό δικό τους δίνοντας ιδιαίτερη νοστιμιά σε ένα καθημερινό πιάτο.
Κάτι τέτοιο συνέβη με το σπανακόρυζο, που σας εξομολογούμαι, ότι δεν ανήκει στα αγαπημένα μου φαγητά. Ισως γιατί δεκαετίες μετά διατηρώ μια πικρή ανάμνηση από ένα πολύ κακό σπανακόρυζο στο φοιτητικό εστιατόριο (στην Πανεπιστημιακή Λέσχη στην Ιριδα, για όσους τυχόν θυμούνται το στέκι μας της Φυσικομαθηματικής). Ισως και γιατί το σπανακόρυζο δεν ήταν από τα επιτυχημένα φαγητά της μαμάς μου, που κατά τα άλλα ήταν απίθανη μαγείρισσα.
Ποτέ, ωστόσο, δεν αρνούμαι να δοκιμάσω τα φαγητά της φίλης μου της Πόλλυς γιατί πολλές φορές με έχει εκπλήξει ευχάριστα. Οπως έγινε και αυτή τη φορά με το σπανακόρυζό της, που έγινε και δικό μου. Τι έκανε τη διαφορά; Το ρύζι μπασμάτι και το αβγολέμονο.
Η Πόλλυ, μάλιστα, ψιλοκόβει άνηθο προσθέτει και ξύσμα λεμονιού στο αυγολέμονο, πράγμα που κάνω πια και εγώ. Και την Τρίτη έτρεξα στη λαϊκή για να πάρω ολόφρεσκο baby σπανάκι από το χωράφι της Τασίας στο Μούλκι, για να το φτιάξω κι εγώ.
ΥΓ Την επόμενη φορά, όμως, θα το δοκιμάσω και με ρύζι για ριζότο, γιατί ωραίο θα είναι και παχουλό, χυλωμένο, τι λέτε;