Τα τελευταία χρόνια με έχει ξεμυαλίσει η έτοιμη ζύμη κουρού, που έχω συνήθως στην κατάψυξη για τα διάφορα πιτάκια, όταν θέλεις να φτιάξεις κάτι γρήγορα (ακόμη και με γέμιση σπανακόρυζο που ξέμεινε έχω φτιάξει ή για γεμιστά, αρκεί να μην έχει ζουμιά). Δεν είχα, όμως και θυμήθηκα τη ζύμη για τα απίστευτα νόστιμα χορτοπιτάκια, που έφτιαχνε η γιαγιά Μαρία, και την παράδοση συνεχίζει με μεγάλη φροντίδα και αγάπη η κόρη της.
Η γιαγιά Μαρία ήταν σπουδαία μαγείρισσα, Ηρακλειώτισσα. Αξέχαστες μου έχουν μείνει οι γεύσεις των εκλεκτών φαγητών της, οι μαγειρικές εμμονές της, η μανία με τα εκλεκτά υλικά, «πρέπει να τα καταλαβαίνεις και μαγειρεμένα», έλεγε, η άρνησή της να χρησιμοποιήσει μπαχαρικά, «τα βάζουν για να κουκουλώσουν το κακό κρέας», οι άγραφες συνταγές, το μαγείρεμα με το μάτι, το διαισθητικό όσο πάρει.
Μετά δυσκολευόταν στην κουζίνα. Φαγητό που χρειαζόταν δυο ώρες, εκείνη έκανε δυο μέρες να το τελειώσει. Πώς είναι δυνατόν γιαγιά να αφήνει ξενηστικωμένα τα εγγόνια της που τα λάτρευε; Τώρα που πλησιάζω περισσότερο στην ηλικία της μπορώ να καταλαβαίνω την αδυναμία της, τα πρώτα συμπτώματα των γηρατειών, που οι νεώτεροι δεν αναγνωρίζουν.
Αυτό το φύλλο, λοιπόν, που μας έμαθε, γίνεται γρήγορα και εύκολα. Για μεζούρα θα χρησιμοποιήσετε ένα ποτήρι, μικρό – μεγάλο ανάλογα με τις ποσότητες που θέλετε να φτιάξετε, και αξίζει να πειραματιστείτε. Το δικό μου είναι ένα μικρό κρασοπότηρο (από εκείνα τα παλιακά).
Εννοείται ότι για ευκολία θα βγάλετε από την κατάψυξη (οδηγίες απόψυξης υπάρχουν στη συσκευασία) ένα έτοιμο φύλλο κουρού, αλλά κρατήστε αυτή τη συνταγή· θα έρθει η ώρα της. Σας το υπόσχομαι.
Δείτε εδώ τη συνταγή για το πιο νόστιμο φύλλο (σπουδαίας Ηρακλειώτισσας μαγείρισσας)