Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέπτεστε ένα γαλλικό γλυκό; Φαντάζομαι ότι και σε μένα: ένα κομψοτέχνημα τόσο περίτεχνο που διστάζεις να το αγγίξεις με το κουτάλι… Αυτό θα ήταν το σινιέ έργο κάποιου σπουδαίου ζαχαροπλάστη, όμως και μια απλή μηλόπιτα της γαλλικής επαρχίας, χωρίς καν φόρμα, δεν υστερεί σε τίποτα, όχι μόνο σε γεύση αλλά ούτε και σε χάρη. Εχει τη δική της ομορφιά που κρύβεται κυρίως στην ευκολία παρασκευής της.
Αρκεί να έχεις σφολιάτα στο ψυγείο. Είχα. Οπότε όταν η φίλη μου από απέναντι μού τηλεφώνησε ότι ο (και γκουρμέ και μανιταρόφιλος) ξάδελφος κατέπλευσε με φρέσκα μανιτάρια από τη Μακεδονία και μια λαχταριστή ρομπόλα περασμένη από βαρέλι του φίλου του του Ευρυβιάδη Σκλάβου, από την Κεφαλλονιά, δεν έπαθα κρίση πανικού.
Εφτιαξα μια απλή απλούστατη μηλόπιτα, η οποία σας πληροφορώ ταίριαξε τέλεια με μια γουλιά βαρελάτη ρομπόλα (δεν αφήνεις τέτοιο κρασί να πάει χαμένο) και ακόμα καλύτερα με το «Γιατρικό», όπως έχει ονομάσει ο φίλος μας τη σπιτική του γκράπα (γιατρός γαρ ο αδελφός που την επιμελείται από το αμπέλι μέχρι το μπουκάλι).
Επειδή βιαζόμουν, όση ώρα καθάριζα τα μήλα, έβαλα τη σφολιάτα στον φούρνο στην πιο χαμηλή θερμοκρασία και ξεπάγωσε στο πι και φι (καλύτερα όμως είναι να την αφήνετε να ξεπαγώσει με την ησυχία της, θέλει περίπου δυο ωρίτσες. Εβαλα και τις σταφίδες σε ένα μπολάκι με ελάχιστο μπράντι.