Τα άγρια σπαράγγια είναι ίσως το πιο εκλεκτό έδεσμα που μας προσφέρει κάθε άνοιξη η ελληνική χλωρίδα, κάτι που οι καλοφαγάδες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα λατρεύουν απλά γιατί είναι υπέροχα. Οι Ρωμαίοι τα θεωρούσαν τροφή για άρχοντες και ο Πλίνιος τα χαρακτήριζε αφροδισιακά. Κατά το Μεσαίωνα η κατανάλωσή τους περιορίστηκε ώσπου εμφανίστηκαν και πάλι στα βασιλικά δείπνα του Λουδοβίκου του ΙΔ’. Μοιάζουν με τις αβρωνιές χωρίς όμως να έχουν την τρομερή πικράδα τους. Και φυτρώνουν σχεδόν παντού. Σε άγονες και ακαλλιέργητες περιοχές, κοντά σε φράκτες και σε ρυάκια ανακατεμένα με άλλα άγρια φυτά. Η πιο απλή λύση είναι μια σαλάτα με φρέσκια άγρια ρόκα και ελαφρά σοταρισμένες κορυφές από άγρια σπαράγγια. Πασπαλίσουμε με αφρό αλατιού, ραντίζουμε με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και μερικές σταγόνες μπαλσάμικο και σερβίρουμε μαζί με αυγά ποσέ ή μάτια. Όμως η κορυφαία συνταγή είναι το ριζότο.
Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.