Η Γεωργία Παπανδρέου είναι άξια συνάδελφος και βασικά φίλη μου, πολύ αγαπημένη, που σε δύσκολες στιγμές μεγάλης πείνας μού έχει σώσει τη ζωή. Της λες, δηλαδή, «πεινάω» και στο πιτς φιτίλι έχει μαγειρέψει μια νοστιμιά κι εσύ μένεις με το στόμα ορθάνοιχτο με την ευρηματικότητά της.
Γιατί έτσι γίνεται με μένα από τότε που ήμουν παιδί: Όταν πεινάω πάρα μα πάρα πολύ, χρειάζεται κάποιος να με σώσει γιατί νομίζω ότι σβήνω, χάνομαι, τελειώνω. Επιπλέον ακινητοποιούμαι και δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να με ζωντανέψει προς στιγμήν, που μπορεί να είναι κάτι απλό, όπως για παράδειγμα να ανοίξω την πόρτα του ψυγείου και να πιάσω ένα κομμάτι τυρί, να βάλω στο στόμα μου και μια μπουκιά ψωμί, να έρθω στα ίσια μου, και να σκεφτώ μετά κάτι νόστιμο για να το μαγειρέψω.
Οπότε καταλαβαίνετε πόσο πολύτιμοι μού είναι άνθρωποι όπως ο φίλος μου ο Μίμης που με ξυπνάει το πρωί στις διακοπές μας με τρομερές κρέπες (δείτε εδώ τα μυστικά της) και κάνει το καλύτερο λεμονάτο της κατσαρόλας (προσυπογράφουν και τα εγγονάκια του, δεν το λέω μόνον εγώ), και η φίλη μου η Ρομπέρτα, που ανέβαλε το ταξίδι της στη Γένοβα για να με φροντίσει κάποτε που είχα ακινητοποιηθεί από μια τρομερή τενοντίτιδα, και μου μαγείρεψε τόσες νοστιμιές ώστε δεν ήθελα να γίνω καλά για να μην φύγει.
Τέλος πάντων σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η Τζω, όπως λέμε σε στενό κύκλο τη Γεωργία. Μαγειρεύει γρήγορα, νόστιμα και ευφάνταστα. Ένα τέτοιο είναι και το παρακάτω φαγάκι που μου έστειλε, δυστυχώς σε συνταγή, αλλά που θα μου πάει; Θα τη στριμώξω λίαν συντόμως για να μου το μαγειρέψει