Σήμερα φέρνω στο τραπέζι ένα πιάτο άφατης λεπτότητας και φινέτσας που απευθύνεται σε όλους, αλλά είναι πάνω απ’ όλα το όνειρο του «ρέκτη Ταρκόφσκι». Επιτρέψτε μου να ορίσω την συμπαθή αυτή ομάδα ατόμων, στην οποία συγκαταλέγομαι.
Ο «ρέκτης Ταρκόφσκι» αντιλαμβάνεται και βιώνει την σίτιση ΚΑΙ σαν μια διαδικασία που μπορεί να επαναφέρει την αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, όσο και ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων. Είναι ένας ουτοπικός στόχος, γι’ αυτό όμως αξίζει να ασχολείται κανείς.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό του «ρέκτη Ταρκόφσκι» είναι ότι χρειάζεται χρόνο για την απόλαυση, πολύ περισσότερο χρόνο από ότι ένας «κανονικός» άνθρωπος. Δεν χλαπακιάζει, δεν φτυαρίζει την τροφή εντός του, την απολαμβάνει μπουκιά-μπουκιά.
Με το που αντικρύζεις το πιάτο, θέλοντας και μη σταματάς, θέλεις να προσευχηθείς. Να ευχαριστήσεις για το ότι έχεις την δυνατότητα να γευθείς αυτό το πιάτο που ενώ ακόμη δεν έχεις δοκιμάσει, κάτι μέσα σου ξέρει ότι πρόκειται για κάτι πολύ ιδιαίτερο. Από μακριά, νόμιζα ότι το πιάτο ήταν αυγά ορτυκιού. Πολύ διεγερτική η αμφισημία.
Οι φέτες του λαβρακίου είναι διάφανες, σαν λευκό μετάξι. Τα αυγά του αχινού λαμπυρίζουν. Το λαδολέμονο που έχει απλωθεί στο πιάτο προσθέτει χρυσές λαδιές αποχρώσεις στο μπουκέτο των χρωμάτων. Στην μύτη σου έρχονται οι μυρωδιές της θάλασσας ανάμικτες με τα αρώματα του λεμονιού από το μοσχολέμονο.