Θα προτιμούσα να επιστρέψω στο πάπλωμά μου, να κλείσω το φως, τα μάτια και να μη βγω στους δρόμους, να μην αντιμετωπίσω τίποτα. Να ακούω τη βροχή μέσα από το παράθυρο και να αναρωτιέμαι γιατί φέτος δεν έχουμε δει τα αποδημητικά πουλιά να φεύγουν σ’ αυτούς τους απόλυτα συμμετρικούς σχηματισμούς τους, που μετά κάνουν ένα φρρρτ και αλλάζουν και σκορπίζουν για να ξανασυνταχθούν. Τέτοια παιδικά να σκέφτομαι. Δεν γίνεται, φευ. Κάτι πρέπει να βρω να χαρώ όμως, να περιμένω. Η στιγμή του τραπεζιού παραμένει παρά τα ποικίλα τραμπαλίσματά της, ένα βάλσαμο. Τέτοια, της θαλπωρής είναι και η σημερινή μακαρονάδα – παραλλαγή της καρμπονάρα.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο εδώ