Υποθέτω πως δεν ήμουν μόνο εγώ: για τα περισσότερα (πρώην) παιδιά, τα φιστίκια Αιγίνης ήταν ένα τραύμα. Ποτέ δεν ήταν αρκετά. Με κάποιο μαγικό τρόπο, τα πανάκριβα σακουλάκια των 100 γραμμαρίων εξαφανίζονταν σε dt, και οι γονείς μας έδιναν μάχη να μας κρατήσουν μακριά τους, ώστε να τα απολαύσουν «οι καλεσμένοι» με το ποτό τους, γιατί «έτσι ήταν το σωστό». Δίκιο είχαν κι εκείνοι, δίκιο είχαμε όμως κι εμείς. Γιατί τα φιστίκια Αιγίνης είναι εκπληκτικά.
Και τώρα, ξαφνικά, βρεθήκαμε με 20 ώριμες, υγιείς φιστικιές στα χέρια μας, στο κτήμα Αρότρια της Εύβοιας. Και ζούμε όλη τη χαρούμενη διαδικασία της παραγωγής του μαγικού αυτού καρπού: είδαμε να πίνουν με απόλαυση τις βροχές του χειμώνα, να απολαμβάνουν τη χωνεμένη κοπριά και να αναπνέουν με το φρεζάρισμα του χώματος, είδαμε να ανθίζουν και να ξεχωρίζουν οι αρσενικές από τις θηλυκές, είδαμε τον καρπό των θηλυκών να δένει και, στα μέσα του καλοκαιριού, να παίρνει αυτό το υπέροχο χρώμα, που καλύπτει όλο το φάσμα από το ανοιχτό πράσινο έως το βαθύ ρόδινο.
Λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο, ξεκινά η συγκομιδή, ή μάλλον η πρώτη φάση της συγκομιδής: τα φιστίκια δεν ωριμάζουν όλα μαζί και, καθώς είναι ευγενικός καρπός, δεν θέλουν ζόρι. Σε αντίθεση με την ελιά, τα φιστίκια πρέπει να πέφτουν από το δέντρο με ένα ελαφρό τίναγμα του κλαδιού που φιλοξενεί στην άκρη του το «τσαμπί» με τον καρπό.