Πάντα και όπου μπορώ στη ζαχαροπλαστική χρησιμοποιώ το αλκοόλ καθώς μου αρέσει να το καταλαβαίνω στη γεύση. Αν είναι να προτιμήσω ανάμεσα σε ένα κέικ με μεγάλη ποσότητα αλκοόλ και ένα άλλο χωρίς αλκοόλ, σίγουρα θα προτιμήσω το πρώτο. Το ίδιο συμβαίνει και όπου μπαίνει καφές. Πάντα μου άρεσε η γεύση του στα γλυκά ή τα παγωτά. Γενικώς δηλαδή η «ενήλικη» εκδοχή των γλυκών είναι αυτή που προτιμώ.
Οπότε καταλαβαίνετε πόση χαρά και ανυπομονησία είχα να δοκιμάσω αυτό το μπράουνι όταν το ανακάλυψα. Μπράουνι με «μεθυσμένα» κράνμπερις έλεγε ο τίτλος και αμέσως τα μάτια μου έκαναν πουλάκια. Μεθυσμένα πουλάκια. Εδώ είμαστε είπα, και αμέσως έγραψα τη συνταγή τροποποιώντας την σε μερικά σημεία ώστε να γίνει ακόμα πιο κοντά στο τέλειο, όπως την φανταζόμουν.
Η επιλογή του κρασιού (κόκκινου έλεγε) ήταν η Μαυροδάφνη. Ένα βαθυκόκκινο γλυκό κρασί που ταιριάζει υπέροχα με την σοκολάτα, είναι οικονομικό και έχει ιδιαίτερη γεύση. Έχοντας δοκιμάσει τη Μαυροδάφνη και σε άλλα γλυκά, ήξερα πόσο μπορούσε να αναδειχθεί μέσα στο μπράουνι που είχα υπόψη μου.
Μπράουνι υπάρχουν πολλά. Με μαστιχωτή υφή, άλλα πολύ υδαρή και μπράουνι, που μοιάζουν κάπως με κέικ. Η δική μου προτίμηση είναι τα «λασπωμένα». Αυτά που όταν πιάνεις το κομμάτι, μένει το δακτυλικό σου αποτύπωμα επάνω του. Θέλω να κολλάει το στόμα μου από την όχι απόλυτα ψημένη ζύμη του και να είναι μαλακό μέχρι το τελευταίο ψίχουλο, αρκετές μέρες μετά. Κι αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου!