Όσοι ζούνε στις ΗΠΑ και θέλουν να κάνουν αυτή τη συνταγή θα πρέπει είτε να πάνε στην Αριζόνα, που είναι η μοναδική πολιτεία των ΗΠΑ στην οποία φύονται καυκαλήθρες, είτε να εισάγουν κατεψυγμένη καυκαλήθρα από την πατρίδα. Υπάρχει βέβαια και καλύτερη επιλογή. Να πάρουν το αεροπλάνο και να έλθουν στην Ελλάδα. Επειδή τα συστατικά της πίτας αυτής πρέπει να είναι φρέσκα.
Και όσο καλή και αν είναι η καυκαλήθρα που φυτρώνει στην Αριζόνα, δεν μπορεί να συγκριθεί με την ελληνική, έστω και αν αυτή που βρίσκουμε σήμερα στα μανάβικα καλλιεργείται. Δεν είναι όμως μόνο οι καυκαλήθρες που πρέπει να είναι φρέσκιες και γηγενείς.
Εκτός από την καυκαλήθρα, πρωταγωνιστής σε αυτή την πίτα είναι το μυρώνι, ο «κατσαρός μαϊντανός», που μοιάζει πολύ με το κώνειο. Το μυρώνι είναι χωνευτικό, διουρητικό, αποχρεμπτικό, διεγερτικό και τονωτικό. Επίσης, τα φύλλα του, καπνίζονται ως ένα μη-νικοτινούχο υποκατάστατο του τσιγάρου.
Η παρακάτω εικόνα που ζωγραφίζει με την πένα του ο Παπαδιαμάντης, μας περιγράφει την συγκομιδή των αρωματικών χόρτων στην ύπαιθρο της Σκιάθου:
«Ἀφοῦ ἔμεινεν ἐπ’ ὀλίγον εἰς τόν ελαιώνα, ἐσηκώθη, στρέφουσα πολλάκις τήν κεφαλήν ὀπίσω, ὡς διά ν’ ἀποχαιρετίση τά ἐλαιόδενδρα καί ἀπεμακρύνθη. Ἔφθασε κάτω εἰς τό ρεῦμα καί ἤρχισε νά τό ἀνέρχεται, καθώς πολλάκις συνήθιζε. Φέρουσα τό καλάθιόν της ὑπό τόν ἀριστερόν ἀγκώνα, κρατοῦσα τό μαχαιράκι της μέ τήν χείρα τήν δεξιάν, ἔκυπτε παντοῦ, εἰς ὅσα μέρη αὐτή ἐγνώριζε κ’ ἔψαχνε νά εὔρη καυκαλῆθρες καί ζοχάρια καί μυρόνια καί ἄνηθον διά νά γεμίση τό καλαθάκι της, νά κάμη πίτταν τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου, νά φάγη αὐτή κ’ αἱ θυγατέρες της, ἀλλά νά προσφέρη κ’ εἰς τίς γειτόνισσες, ἀπό τάς ὁποίας χάσιμον δέν εἶχεν.» (Α. Παπαδιαμάντη, Η Φόνισσα, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΞΗ 1912).