Κελύφη σαλιγκαριού (ριγέ) στη σύβραση με κόκκινη σάλτσα οκτάποδα και οκτάποδα
Ανέκαθεν είχα αδυναμία στους μεγάλους τίτλους. Μια ολόκληρη γεμάτη πρόταση να την χαίρομαι και να μην κουράζομαι να την λέγω. Για παράδειγμα, «Τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω αλλά δεν μπορώ να το πω γιατί δεν το φτάνει ο νους μου»
Σε αυτήν την προσωπική προτίμηση οφείλεται και ο μεγάλος τίτλος του σημερινού άρθρου. Ο τίτλος όμως είναι μακρύς (όπως ο γιαλός μερικές φορές) και για ένα άλλο λόγο. Η πάστα που κοσμεί το πιάτο και αποτελεί το κύριο συστατικό του δεν μπορεί να ονομασθεί απλά, το όνομα της είναι μια περιπέτεια, όπως είναι και το ίδιο το πιάτο.
Το πιάτο έχει και μια άλλη διάσταση. Αποδεικνύει ότι το αποτέλεσμα του μινιμαλισμού δεν είναι υποχρεωτικά ευτελές και τετριμμένο, όπως θα μας έκαναν να πιστέψουμε μερικοί. Αντιθέτως, ο μινιμαλισμός ανοίγει διάπλατα τις θύρες στο μυστήριο της φύσης, που μόνον ως απλότητα μπορείς να το προσεγγίσεις γιατί αλλιώς σε καθηλώνει. …
Ξεκινώ από την πάστα λοιπόν. Παράγεται από τον οίκο Del Cecco, ίσως τον καλύτερο οίκο παραγωγής συσκευασμένης πάστα στον κόσμο. Η τιμή του πακέτου των 500 γραμμαρίων είναι περίπου 2,5 ευρώ, τιμή μη απαγορευτική για περιοδική χρήση. Αυτή την υπέροχη πάστα θα την συβράσω σε μια σάλτσα με βάση το ζουμί ενός οκτάποδα.