Μελισσοκόμοι, νοσοκόμες, ψαράδες, πρόσφυγες, ντραγκ κουίνς: οι φετινοί νικητές του φωτογραφικού διαγωνισμού αποκαλύπτουν την ανθρωπιά πίσω από διαφορετικές ιστορίες και καθημερινούς πρωταγωνιστές από όλον τον κόσμο. Στιγμιότυπα χαράς, στωικότητας, ελπίδας και γενναιότητας – μία υπενθύμιση ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ μετά από την πανδημία του κορονοϊού
27/04/2022, 19:01
Η οικογένεια του φωτογράφου αποχαιρετά την Γαλλία μέσα από το πλοίο
Emli Bendixen
▲
Τον Απρίλιο του 2020 η μητέρα της φωτογράφου κόλλησε κορονοϊό, χτυπώντας την -σε μια σπάνια περίπτωση- στο κεντρικό νευρικό σύστημα. «Η μαμά μου ήταν ολόκληρος ο κόσμος για μένα. Από μια δυνατή, ανεξάρτητη γυναίκα έγινε κλινήρης σε νοσοκομεία και μονάδες φροντίδας, ανίκανη να κινηθεί ή να μιλήσει. Δυστυχώς, πέθανε στις 3 Νοεμβρίου πέρυσι» γράφει η βρετανίδα φωτογράφος
Leigh Alner
▲
«Ενα τριήμερο ταξίδι στην Γκοκάρνα κράτησε εβδομάδες. Με συνεπήρε ο κόσμος, οι ντόπιοι και οι δυτικοί ταξιδιώτες που μένουν στο χωριό για τρεις έως έξι μήνες το χρόνο. Αποφάσισα να φτιάξω ένα στούντιο στην παραλία για να αποτυπώσω την ουσία αυτού του τόπου μέσα από τα μάτια των ανθρώπων του. Ο άντρας της φωτογραφίας περπάτουσε στην παραλία μετά το ψάρεμα πηγαίνοντας στην αγορά για να πουλήσει την πρωινή του ψαριά»
Richard Pilnick
▲
Ο Λίαο είναι φίλος της φωτογράφου. «Συνήθως δεν κυκλοφορεί έξω με μακιγιάζ. Ως υπάλληλος μιας μεγάλης εταιρείας στο Πεκίνο, φοβάται ότι θα χάσει τη δουλειά του. Αλλά με άφησε να τραβήξω το πορτρέτο του αν συμφωνούσα να μην χρησιμοποιήσω το πραγματικό του όνομα» λέει η φωτογράφος Ραμπέα Εντέλ
Rabea Edel
▲
«Μία στις πέντε εγκυμοσύνες καταλήγει σε αποβολή, αλλά η σιωπή γύρω από το φαινόμενο επιμένει», λέει η φωτογράφος Φλόρενς Μπαμπίν Μπόντρι. «Φέρνει μια θλίψη που σπάνια συζητιέται. Πολλές γυναίκες λένε ότι είναι περίεργο συναίσθημα να χάνεις κάποιον, χωρίς να ξέρεις ακριβώς ποιον να θρηνήσεις». Αυτή η φωτογραφία είναι μέρος μιας σειράς «που απαθανατίζει γυναίκες που έχουν ζήσει αυτήν τη δύσκολη εμπειρία, ανάμεσα σε σπόρους, φρούτα και λαχανικά τα οποία χρησιμοποιούνται ως σύγκριση για το κάθε στάδιο της εγκυμοσύνης»
Florence Babin-Beaudry
▲
Μάρτιος του 2021: ο 34 ετών Φρανσίσκο από την Ονδούρα αγκαλιάζει σφιχτά την εννέα μηνών κόρη του Μέγκαν, έχοντας μόλις διασχίσει το Ρίο Γκράντε πάνω σε μία σχεδία, προκειμένου να περάσει από το Μεξικό στις ΗΠΑ
Adrees Latif/Reuters
▲
«Η Ντέιμελ είχε περάσει το πρωί φροντίζοντας, εκπαιδεύοντας και ταΐζοντάς τον αετό της», λέει η φωτογράφος Οντρεϊ Τζειν. «Της είχα ζητήσει να έρθει να καθίσει μαζί μου για να τραβήξω το πορτρέτο της. Είναι ένα όμορφο παράδειγμα μιας νεαρής ψυχής που αγκαλιάζει την παράδοση και την προχωράει μπροστά, στη σύγχρονη εποχή μας»
Audrey Jeane
▲
Ντραγκ κουίν στη περιοχή Σόχο του Λονδίνου. «Αυτό ήταν ένα μοναδικό πορτρέτο που τραβήχτηκε στο δρόμο σε μια φευγαλέα διασταύρωση δύο αγνώστων. Συμφώνησαν να φωτογραφηθούν, αλλά σχεδόν με τον ήχο του κλικ εξαφανίστηκαν στους ηλιόλουστους δρόμους του Σόχο» λέει ο φωτογράφος Ρόρι Λάνγκντον Ντάουν
Rory Langdon-Down
▲
Σέντραλ Παρκ, Νέα Υόρκη. «Μίλησα με τον Ααρον ψιθυριστά - η κόρη του Εραλίσα κοιμόταν και η σύντροφος του ξεκουραζόταν λίγα μέτρα πιο μακριά πάνω στην κουβέρτα του πικνίκ τους. Ενώ συζητούσαμε για το πάρκο και την κόρη του, παρατήρησα το κολιέ του Ααρον, το οποίο είναι μια φωτογραφία του να σηκώνει την Εραλίσα ψηλά πάνω από το κεφάλι του. Η καρδιά μου έλιωσε», λέει ο φωτογράφος Σκοτ Ρόσι
Scott Rossi
▲
Η σινιορίνα Μαριάννα, η θεία μου, δεν παντρεύτηκε ποτέ αλλά μου είπε ότι είχε δύο μεγάλες αγάπες στη ζωή της: την εξοχή και την μελισσοκομία. Μέσω της Μαριάννας ανακάλυψα έναν νέο τρόπο να βλέπω αυτόν τον οικείο κόσμο της οικογενειακής μου φάρμας. Με βοήθησε να ξεχωρίσω το παρόν από το παρελθόν και να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους και τον τόπο όπου μεγάλωσα, αποκτώντας μια βαθύτερη γνώση του πώς ήταν η ζωή παλιά και πως τα τραύματα όσο και τα προνόμια έκαναν την οικογένειά μου αυτή που είναι σήμερα»
Chiara Luxardo
▲
«Η σεξουαλική βία κατά των παιδιών είναι συνηθισμένη στη Βολιβία, με ένα στα τρία κορίτσια να πέφτει θύμα πριν από την ηλικία των 18 ετών. «Η παραπάνω εικόνα ανήκει στο Madre, μία φωτογραφική σειρά που προσπαθεί να αμφισβητήσει την βαθιά πατριαρχική κουλτούρα της πατρίδας μου και εξετάζει τα καθολικά δόγματα για το ποιος πρέπει να είναι ο ορισμός της θηλυκότητας»
Marisol Mendez
▲
Η νοσοκόμα Ρεβέκκα εργάστηκε στο νοσοκομείο Μπουταμπίκα της Ουγκάντας για περισσότερα από 20 χρόνια. Ξεκίνησε εκεί όταν είχε πολύ βασικές εγκαταστάσεις – δίχως τρεχούμενο νερό, ρεύμα και ελάχιστα κρεβάτια. Εχει αφιερώσει της ζωή της στο να παλεύει για άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας και το στίγμα που τους ακολουθεί με αποτέλεσμα να αλλάξει την πτέρυγα σε αυτό που βλέπουμε στην εικόνα. Ενδυναμώνει τους ασθενείς που φροντίζει, οι οποίοι αντιμετωπίζουν (μερικές φορές σοβαρά) θέματα ψυχικής υγείας και οι οποίοι είναι συχνά παρίες της κοινωνίας. Κανείς δεν είναι μόνος στον θάλαμο της νοσοκόμας Ρεβέκκας»