Mια ομάδα πολωνών δυτών που ερευνά ναυάγια στη Βαλτική ίσως να προχώρησε σε μια τεράστια ιστορική ανακάλυψη καθώς βρήκαν το κουφάρι ενός ναζιστικού πλοίου στο οποίο πιστεύεται πως στα αμπάρια του κρύβεται το περίφημο «Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο».
Το ναυάγιο του γερμανικού καταδρομικού με το όνομα «Karlsruhe» ανακαλύφθηκε στα ανοικτά των πολωνικών ακτών, από δύτες που εξερεύνησαν την περιοχή.
Το ναυάγιο βρέθηκε στον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας σε βάθος 88 μέτρων (290 πόδια).
Το σκάφος που βυθίστηκε κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου είχε αποπλεύσει από την τελευταία γνωστή τοποθεσία του θησαυρού και «είναι γεμάτο με κλειστά κιβώτια», που είναι ακόμα άγνωστο τι περιέχουν.
Η ανακάλυψη προκαλεί το ενδιαφέρον τόσο στους ιστορικούς του Β’ ΠΠ αλλά και στους ιστορικούς της Τέχνης καθώς το «Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο» αποτελούσε έναν εκ των μεγαλύτερων θησαυρών που έχουν κατασκευαστεί ποτέ.
Ο Τόμας Σταχούρα, επικεφαλής της ομάδας καταδύσεων, δήλωσε: «Μετά από μήνες αναζήτησης, βρήκαμε επιτέλους τα συντρίμμια του συγκεκριμένου πλοίου. Ψάχνουμε για αυτό το πλοίο για περισσότερο από ένα χρόνο».
«Είναι πρακτικά ανέπαφο. Στα αμπάρια του, ανακαλύψαμε στρατιωτικά οχήματα, πορσελάνη και πολλά κιβώτια με άγνωστο μέχρι τώρα περιεχόμενο», επεσήμανε ο Σταχούρα.
Πρόσθεσε ότι η ανακάλυψη «μπορεί να παρέχει πληροφορίες για την εξαφάνιση του θρυλικού Κεχριμπαρένιου Δωματίου».
Τι ήταν το Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο
Το αυθεντικό Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο κατασκευάστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στην Πρωσία και εθεωρείτο το «όγδοο θαύμα του κόσμου».
Aρχικά προοριζόταν από το 1701 για το Ανάκτορο Σαρλότενμπουργκ, στο Βερολίνο (που τότε ανήκε στην Πρωσία), αλλά τελικά τοποθετήθηκε στο Ανάκτορο της Πόλης του Βερολίνου, το γνωστό Berliner Schloss.
Σχεδιάστηκε από τον γερμανό μπαρόκ γλύπτη Αντρέα Σκλούτερ και κατασκευάστηκε από τον δανό τεχνίτη Γκόφριντ Βόλφραμ.
Ο Σκλούτερ και ο Βόλφραμ εργάστηκαν για το Δωμάτιο μέχρι το 1707 και αργότερα η εργασία συνεχίστηκε από τους τεχνίτες Γκόφριντ Τουρό και Ερνστ Σαχτ.
Παρέμεινε στο Βερολίνο μέχρι το 1716, όταν δόθηκε από τον Βασιλιά Φρειδερίκο Α΄ως δώρο στον τότε σύμμαχό του, Τσάρο Μέγα Πέτρο Α΄της Ρωσίας.
Στη Ρωσία το Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο αρχικά τοποθετήθηκε στο Χειμερινό Ανάκτορο στην Αγία Πετρούπολη· έπειτα η κόρη του Πέτρου Α΄, η Τσαρίνα Ελισάβετ, αποφάσισε να το μετακινήσει στο ανάκτορο της Αικατερίνης Α΄ στο Τσάρσκογιε Σέλο το 1755.
Έγινε η ιδιωτική αίθουσα συσκέψεων της Αικατερίνης Β΄ και μια αίθουσα συνάντησης για τον κύκλο των οικείων της, ενώ αργότερα ο δισεγγονός της Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας (1818-1881) χρησιμοποίησε το Δωμάτιο ως αίθουσα για τη συλλογή του από τρόπαια.
Μετά από αρκετές άλλες ανακαινίσεις του 18ου αιώνα, το Δωμάτιο κάλυπτε περισσότερο από 55 τετραγωνικά μέτρα (590 τετραγωνικά πόδια) και περιείχε πάνω από 6 τόνους (13.000 lb) από κεχριμπάρι.
Το δωμάτιο πήρε συνολικά πάνω από δέκα χρόνια για να κατασκευαστεί.
Λίγο μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ενωση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπεύθυνοι επιμελητές για την προστασία των θησαυρών τέχνης της ρωσικής πόλης προσπάθησαν να το αποσυναρμολογήσουν και να το αφαιρέσουν, προκειμένου να μην καταστραφεί από τους Ναζί σε μια πιθανή κατάληψη της πόλης.
Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια το κεχριμπάρι είχε στεγνώσει και είχε γίνει εύθραυστο, καθιστώντας αδύνατο να μετακινηθεί το δωμάτιο χωρίς να καταστραφεί το κεχριμπάρι.
Ως εκ τούτου, το έκρυψαν πίσω από μια προσωρινή ταπετσαρία, αλλά η προσπάθεια αυτή απέτυχε, μια και ήταν δύσκολο να κρύψει κανείς καλά ένα τόσο γνωστό έργο τέχνης.
Τελικά οι γερμανοί στρατιώτες της Βόρειας Στρατιάς κατάφεραν να το εντοπίσουν και υπό την επίβλεψη δύο εμπειρογνωμόνων να αποσυναρμολογήσουν το Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο, εντός 36 ωρών.
Στις 14 Οκτωβρίου του 1941, το ανεκτίμητο δωμάτιο έφθασε στο Κένιγκσμπεργκ στην Ανατολική Πρωσία, για αποθήκευση και στη συνέχεια για την προβολή του στην πόλη.
Στις 13 Νοεμβρίου 1941, μια τοπική εφημερίδα ανακοίνωσε μια έκθεση του «Κεχριμπαρένιου Δωματίου» στο Κάστρο του Κένιγκσμπεργκ.
Μετά τη διαταγή του Χίτλερ στις 21 και 24 Ιανουαρίου του 1945 για τη μετακίνηση όλων των λεηλατηθέντων θησαυρών από το Κένιγκσμπεργκ, ο Άλμπερτ Σπέερ, υπουργός Εξοπλισμών, δημιούργησε μία ομάδα διαχείρισης για τη μεταφορά πολιτιστικών αγαθών προτεραιότητας.
Ωστόσο, προτού να μπορέσει να μετακινήσει το Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο, ο Έριχ Κοχ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της πολιτικής διοίκησης στο Κένιγκσμπεργκ κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου, εγκατέλειψε τη θέση του και έφυγε από την πόλη, αφήνοντας τον Στρατηγό Ότο Λασκ στη θέση του.
Τον Αύγουστο του 1944 η πόλη βομβαρδίστηκε από τη Βασιλική Αεροπορία της Βρετανίας.
Τότε οι Γερμανοί αποσυναρμολόγησαν το Δωμάτιο και πάλι, το συσκεύασαν σε κιβώτια και το έκρυψαν σε ένα κάστρο.
Λίγο αργότερα οι Σοβιετικοί βομβάρδισαν το κάστρο, ώσπου έμειναν μόνο ερείπια.
Με βάση τις εκθέσεις ότι τα κιβώτια που περιέχουν τα κομμάτια του Κεχριμπαρένιου Δωματίου, ήταν κρυμμένα μέσα σε αυτό το κάστρο, οι Σοβιετικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο καταστράφηκε ολοσχερώς.
Ωστόσο, εδώ και δεκαετίες πολλοί ιστορικοί επιμένουν ότι οι Ναζί κατάφεραν να μετακινήσουν τα κιβώτια έξω από το κάστρο σε κάποια μυστική τοποθεσία, πριν οι Σοβιετικοί βομβαρδίσουν την πόλη.
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το τι μπορεί να έχει συμβεί στα πολύτιμα κιβώτια με το κεχριμπάρι.
Μία από τις θεωρίες θέλει τα κιβώτια να βρίσκονται στα αμπάρια του πλοίου που ανακαλύφθηκε.
Το πλοίο βυθίστηκε στις 13 Απριλίου 1945. Μόνο 113 άτομα από τους επιβαίνοντες σώθηκαν.
«Δεν θέλουμε να ενθουσιαστούμε, αλλά αν οι Γερμανοί έπαιρναν το Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο πέρα από τη Βαλτική Θάλασσα, τότε το Karlsruhe ήταν η τελευταία τους ευκαιρία. Η ιστορία και τα διαθέσιμα έγγραφα δείχνουν ότι το πλοίο αυτό έφυγε από το λιμάνι με μεγάλη βιασύνη και με μεγάλο φορτίο» αναφέρουν οι πολωνοί δύτες.