Είναι ο πρώτος σύλλογος που εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αντιμετωπίζοντας τη Μίλαν τη σεζόν 1959-1960. Ο πρώτος από τη χώρα μας που αγωνίστηκε και στο Κύπελλο Κυπελλούχων, με αντίπαλο τη Ζίλινα από την Τσεχοσλοβακία δύο χρόνια αργότερα. Κι όμως, χρειάστηκε να περάσουν τρεις δεκαετίες για να κάνει ο Ολυμπιακός την πρώτη του αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη: το 1992-1993, που έφτασε στους προημιτελικούς του Κυπελλούχων με δύο εντυπωσιακά «διπλά». Είχε νικήσει 3-0 την Τσερνομόρετς στην Ουκρανία, και 1-0 τη Μονακό στο Πριγκηπάτο με το ιστορικό γκολ του Γιώργου Βαϊτση.

Στο μεταξύ, ο Παναθηναϊκός του 1971 είχε παίξει Τελικό Πρωταθλητριών στο «Ουέμπλεϊ» με τον μεγάλο Αγιαξ του Κρόιφ, και η ΑΕΚ του 1977 είχε προκριθεί στους ημιτελικούς του UEFA, γράφοντας τις πιο περήφανες σελίδες της ιστορίας της. Παράδοξο, για μια ομάδα που από το 1950 έως το 1980 είχε κατακτήσει 13 φορές το εγχώριο πρωτάθλημα. Περισσότερες, τόσο από τον Παναθηναϊκό, όσο από την ΑΕΚ.

Η δυστυχία των «ερυθρόλευκων» στα Κύπελλα Ευρώπης κράτησε για πολλά χρόνια ακόμη. Κι όταν, πλέον, ο Ολυμπιακός άρχισε να «σαρώνει» τους τίτλους στην Ελλάδα, σχεδόν χωρίς να συναντά την παραμικρή αντίσταση, αυτές οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες έμοιαζαν με κάποιο είδος «κατάρας». Από την οποία δεν κατάφεραν να ξεφύγουν ούτε οι δύο εμβληματικοί προπονητές της σύγχρονης ιστορίας του: ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και ο Ερνέστο Βαλβέρδε.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ του 1998-1999 ο Ολυμπιακός του Μπάγεβιτς (και του Τζόρτζεβιτς, του Γεωργάτου, του Αλεξανδρή, του Γκόγκιτς…) τερμάτισε πρώτος σε όμιλο με τον Αγιαξ, την Πόρτο και την Κροάσια Ζάγκρεμπ, και πέρασε στον επόμενο γύρο. Επειτα από δυο σκληρές μάχες με τη Γιουβέντους απείχε μόλις 5 λεπτά από την πρόκρισή του στους ημιτελικούς, όταν ο δυνατός άνεμος που έπνεε στο ΟΑΚΑ έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι στον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, που δεν υπολόγισε σωστά την τροχιά της μπάλας. Τη σεζόν 2011-2012, ίσως η καλύτερη ομάδα που είχε εμφανίσει μέχρι τότε ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, κάλπαζε προς τους «8» του Γιουρόπα Λιγκ. Αλλά ένα 20λεπτο «μπλακ-άουτ» στο παιχνίδι με τη Μέταλιστ στο Φάληρο, του στέρησε μια τεράστια ευκαιρία.

Ακόμη κι όταν έπαιζε εξαιρετικά, η αποτυχία είχε γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία: όλοι περίμεναν οτι στο τέλος κάτι θα συνέβαινε, και η καλή προσπάθεια θα πήγαινε χαμένη. Αυτό που, συνήθως, συνέβαινε, ήταν να δέχεται «φτηνά» γκολ στην εκπνοή των αγώνων του. Είχε γίνει παράδοση. Ιδίως στα εκτός έδρας ματς, οι ατυχίες του ήταν παροιμιώδεις. Επρεπε να φτάσει ο Οκτώβριος του 2007 για να πανηγυρίσει την πρώτη του νίκη μακριά από την Ελλάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ (3-1 τη Βέρντερ στη Βρέμη, με προπονητή τον Τάκη Λεμονή).

Διέθετε μεγάλο ρεπερτόριο στους αποκλεισμούς, ακόμη κι όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν άσχημα. Μέχρι το 2012 είχε χάσει την πρόκριση από τους ομίλους τρεις φορές, αν και συγκέντρωσε εννέα βαθμούς. Αλλη μια φορά δεν του ήταν αρκετοί ούτε οι 10 βαθμοί. Είχε γίνει ανέκδοτο:

Τι κοινό έχουν, το Νευροκόπι και ο Ολυμπιακός;

Και οι δυο αποκλείονται από τον Νοέμβριο.

(Το Νευροκόπι από τα χιόνια και ο Ολυμπιακός από το Τσάμπιονς Λιγκ).

Βεβαίως, είχε πάθει και μεγάλες «νίλες» στους ομίλους. Από τη Ρόζενμποργκ, τη Μόλντε, τη Χέρενφεν τη Μακάμπι Χάιφα… Το καλοκαίρι του 2008, μόλις είχε αναλάβει ο Βαλβέρδε για πρώτη φορά, του έτυχε κάτι χειρότερο: Να μην παίξει, καν, στο Τσάμπιονς Λιγκ, αν και πρωταθλητής. Τον είχε αφήσει έξω η Ανόρθωση. Το 2010 «την πάτησε» από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Και το 2016, από τη Χάποελ Μπεερ Σεβά.

Οι αντίπαλοί του είχαν βγάλει κι άλλα ανέκδοτα:

– Τι κοινό έχουν τα χελιδόνια και ο Ολυμπιακός;
Και οι δύο φεύγουν φθινόπωρο από την Ευρώπη.

– Πού πάνε οι ομάδες μετά τον πρώτο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ;
Οι δύο πρώτες πάνε στον δεύτερο, η τρίτη στο UEFA, και η τέταρτη… στον Πειραιά.

Αλλά γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Εφέτος ο Ολυμπιακός έδωσε το «παρών» στα ευρωπαϊκά Κύπελλα τον Φεβρουάριο, για 10η φορά στα 11 τελευταία χρόνια. Θα είναι εκεί και τον Μάρτιο, αφού χθες (Πέμπτη) προκρίθηκε στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ, και μάλιστα για δεύτερη διαδοχική σεζόν, κάτι που δεν είχε καταφέρει στο παρελθόν. Την τελευταία δεκαετία βρίσκεται σταθερά στο top-30 της βαθμολογίας της UEFA.

Με αργά αλλά σταθερά βήματα ο Ολυμπιακός της Ευρώπης προοδεύει. Δεν αρκείται σε σκόρπιες επιτυχίες – «βεγγαλικά». Εχει μάθει να νικά με συνέπεια. Εχει μάθει να προκρίνεται, ακόμη κι όταν δεν λάμπει με την απόδοσή του. Δεν φοβάται, πια, οτι στο τέλος κάτι θα συμβεί και θα χάσει. Αντιθέτως, νιώθει τη σιγουριά πως κάτι θα συμβεί και θα νικήσει. Οπως στο ματς με τη Μαρσέιγ στην πρεμιέρα του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ (γκολ στις καθυστερήσεις), όπως με την Αϊντχόφεν στο Φάληρο (γκολ στο 83′), ή όπως χθες στο Ρότερνταμ (γκολ στο 89′). Αυτό λέγεται «αυτοπεποίθηση», και του το έχει χαρίσει με την εξαιρετική του δουλειά ο Πέδρο Μαρτίνς. Είναι απίστευτο, αλλά επί των ημερών του πορτογάλου τεχνικού ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει πέντε σπουδαίες ευρωπαϊκές προκρίσεις με γκολ στα τελευταία λεπτά.

Τη σεζόν 2018-2019 απέκλεισε την Μίλαν. Την επόμενη έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που έφτασε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ από το «μονοπάτι» των μη πρωταθλητών. Εκεί, ο Ολυμπιακός στάθηκε αξιοπρεπέστατα απέναντι στη φοβερή Μπάγερν, και ήταν ανταγωνιστικός στις αναμετρήσεις του με την Τότεναμ και τον Ερυθρό Αστέρα. Στη συνέχεια, στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, νίκησε εκτός έδρας και απέκλεισε την Κυπελλούχο Αγγλίας, Αρσεναλ: την ομάδα που του έλαχε να είναι η επόμενη αντίπαλός του και στην εφετινή διοργάνωση. Θα τη βρει στο δρόμο του για έκτη φορά τα τελευταία 11 χρόνια!

Βαρύ όνομα, με ακριβούς και «ποιοτικούς» παίκτες, κι αποφασισμένη να «τα δώσει όλα» στο Γιουρόπα Λιγκ, αφού η έξοδός της στην Ευρώπη από την Πρέμιερ Λιγκ είναι αβέβαιη. Αλλά, πλέον, ο Ολυμπιακός δεν φοβάται. Ο Μαρτίνς τον έχει, ήδη, οδηγήσει σε 17 διεθνείς νίκες, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Ντούσαν Μπάγεβιτς προτού συμπληρώσει τρεις σεζόν στον Πειραιά. Ο Ολυμπιακός βλέπει το ευρωπαϊκό του όνειρο να βγαίνει αληθινό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News