Τελικά οι αρχικές ανησυχίες διαψεύστηκαν: η τρομερή και φοβερή μαζική κινητοποίηση του κινήματος «Bloquons Tout» (Ας Μπλοκάρουμε τα Πάντα), την περασμένη Τετάρτη, δεν παρέλυσε τη Γαλλία, παρά τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που κατέβηκαν στους δρόμους, παρά τα οδοφράγματα και τις συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία προέβη σε εκατοντάδες συλλήψεις.
Η διαμαρτυρία ήταν ακέφαλη, με την έννοια ότι στερούνταν ενός πολιτικού πλαισίου. Ορισμένοι έκαναν λόγο ακόμη και για ξένη (ρωσική) επιρροή. Η άκρα Αριστερά την υποστήριξε. Παρότι στο παρελθόν είχε αντιμετωπίσει το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων με καχυποψία, στα μέσα του προηγούμενου μήνα ο Ζακ-Λικ Μελανσόν έγραψε ένα άρθρο υπέρ του «Bloquons Tout» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα La Tribune Dimanche, ενώ στη συνέχεια δήλωσε πως «η 10η Σεπτεμβρίου θα πρέπει να είναι ημέρα γενικού αποκλεισμού, δηλαδή, όσον αφορά τους μισθωτούς, η 10η Σεπτεμβρίου θα πρέπει να είναι γενική απεργία». Η άκρα Δεξιά, η οποία βρίσκεται πιο κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας από όσο το 2019, όταν η χώρα κλονιζόταν από το κύμα λαϊκής οργής των Κίτρινων Γιλέκων, ήταν πιο επιφυλακτική.
Αναλύοντας τις πιθανές κοινωνικοοικονομικές αιτίες αυτής της γαλλικής δυσφορίας, η Μπεατρίς Μαντελαν και η Σεσίλ Προυντόμ της Le Monde γράφουν καταρχάς πως η ανεργία μπορεί να μην αποτελεί πλέον ζήτημα, αλλά η μείωσή της δεν περιόρισε την αύξηση της φτώχειας.
Οι Γάλλοι και οι Γαλλίδες που κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν (καθώς και όσοι και όσες δεν κατέβηκαν επειδή έπρεπε να πάνε στις δουλειές τους) ταλανίζονται από το αποκαλούμενο σύνδρομο «ric-rac» –στα ελληνικά θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για σύνδρομο του «μόλις και μετά βίας»–, με τον όρο να εκφράζει τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ολοένα περισσότεροι πολίτες για να τα βγάζουν πέρα, με τις απολαβές τους να φτάνουν μόλις και μετά βίας για τον μήνα.
Οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι ενώ τα κόστη αυξάνονται, με αποτέλεσμα πάρα πολλοί να βρίσκονται «αντιμέτωποι με αδύνατες επιλογές», όπως γράφουν οι γαλλίδες δημοσιογράφοι, όποτε πρέπει να γεμίσουν το καλάθι του νοικοκυριού. Η Monde κάνει λοιπόν λόγο για μια γενική δυσφορία, που τροφοδοτείται από «το δύσκολο τέλος του μήνα και τον φόβο για το αύριο», σε ένα φόντο πληθωριστικών πιέσεων που εξακολουθούν να γίνονται αισθητές.
«Είμαι εξαιρετικά θυμωμένος με το πολιτικό σύστημα στη Γαλλία, το οποίο ευνοεί τις μεγάλες εταιρείες και τους υπερπλούσιους δισεκατομμυριούχους και διαβρώνει τα δικαιώματα των απλών γάλλων πολιτών – αυτών ακριβώς που κρατούν τη χώρα σε λειτουργία», δήλωσε ο 43χρονος Ματιέ Ζαγκελέν, ξεναγός στη νοτιοδυτική Γαλλία, μιλώντας στο Reuters.
«Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να σκεφτεί τους φτωχούς και τους συνταξιούχους. Oλα είναι ακριβά, τα πάντα αυξάνονται», σημείωσε από πλευράς της η 60χρονη Αμίνα Ελχαρντούρ στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP), η οποία επίσης τα βγάζει πέρα «μόλις και μετά βίας».
Σε άρθρο του, επίσης στη Monde, ο γνωστός ιστορικός Ζεράρ Νουαριέλ, διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών για τις Κοινωνικές Επιστήμες (EHESS), υποστήριξε πως ο στόχος του σημερινού κινήματος διαμαρτυρίας, το οποίο απέχει πολύ από τις μεγάλες κινητοποιήσεις του περασμένου αιώνα, «δεν είναι πλέον η ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά το να γίνει ο καπιταλισμός λιγότερο σκληρός για τους πιο άπορους».