To παιδί που άφησε την τελευταία του πνοή στο «Παίδων» από διφθερίτιδα, δεν είχε κάνει το απαραίτητο τριπλό εμβόλιο. Η ασθένεια έχει εξαφανιστεί από τις αναπτυγμένες χώρες χάρη στον συνεπή και αποτελεσματικό εμβολιασμό. Εκτός από τον πρώτο εμβολιασμό, απαραίτητο είναι επίσης να μην παραμελούνται οι επαναληπτικές δόσεις του εμβολίου.

Η περίπτωση του 8χρονου παιδιού αποτελεί δυστυχώς ένα ακόμα παράδειγμα για το πόσο επικίνδυνες είναι οι ιδεοληψίες του αντιεμβολιαστικού κινήματος που κατακλύζουν υπό τη μορφή παραπληροφόρησης τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τι είναι όμως η διφθερίτιδα;

Η διφθερίτιδα είναι οξεία λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος. Προκαλείται από το βακτήριο Corynebacterium diphtheriae. Μεταδίδεται με τα σταγονίδια της αναπνοής από ασθενείς, από φορείς και σπανιότερα με μολυσμένα τρόφιμα ή αντικείμενα. Η λοιμογόνος δύναμή του εξαρτάται από την επιμόλυνσή του από λυσιγόνο βακτηριοφάγο που περιέχει γονίδιο υπεύθυνο για παραγωγή της τοξίνης.

Η διφθερίτιδα είναιμεταδοτική ασθένεια που μεταδίδεται από την άμεση φυσική επαφή ή με τα εκκρίματα του ρινοφάρυγγα ασθενών και υγιών μικροβιοφορέων.

Ο χρόνος επώασης της νόσου έχει εύρος 2-6 ημέρες και αφορά συνήθως παιδιά ηλικίας μεγαλύτερης του ενός έτους, ενώ στα μικρότερα και κυρίως τα κάτω των 6 μηνών, τα μητρικά αντισώματα είναι η ασπίδα προστασίας τους

Η νόσος που προκαλεί χαρακτηρίζεται από πονόλαιμο, χαμηλό πυρετό, και μια προσκολλημένη μεμβράνη (μια ψευδομεμβράνη) στις αμυγδαλές, στο φάρυγγα και / ή στη ρινική κοιλότητα.

Μια ηπιότερη μορφή της διφθερίτιδας μπορεί να περιορίζεται στο δέρμα.

Οι λιγότερο κοινές συνέπειες περιλαμβάνουν μυοκαρδίτιδα (περίπου 20% των περιπτώσεων) και περιφερική νευροπάθεια (περίπου 10% των περιπτώσεων).

Στο αρχικό της στάδιο η διφθερίτιδα μοιάζει με τις λοιμώξεις του ρινοφάρυγγα, αλλά σύντομα μία λευκή μεμβράνη καλύπτει την επιφάνεια του λάρυγγα, του φάρυγγα και του εσωτερικού της μύτης, βοηθώντας τον ειδικό να φθάσει στη σωστή διάγνωση.

Tο βακτηρίδιο της διφθερίτιδας προκαλεί την παραγωγή μίας τοξίνης, η οποία επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλεί παραλύσεις σε διάφορα όργανα του σώματος. Ωστόσο, είναι ασθένεια που θεραπεύεται μετά από περίπου τρεις εβδομάδες, χωρίς να αφήνει κανένα πρόβλημα.

Tο τελευταίο κρούσμα διφθερίτιδας στην Eλλάδα παρουσιάστηκε το 1970 και επανεμφανίστηκε φέτος με τον θάνατο του οκτάχρονου παιδιού που δεν είχε εμβολιαστεί .

Εμβολιασμός κατά της διφθερίτιδας

Ο εμβολιασμός κατά της διφθερίτιδας γίνεται με το τριπλό εμβόλιο DTaP ή DTP (τέτανος-διφθερίτιδα-κοκκύτης) και το διπλό εμβόλιο Td (τέτανος-διφθερίτιδα). Το DTaP εμβόλιο γίνεται σε εφήβους για ανοσοποίηση έναντι της ασθένειας που προκαλεί το κορυνοβακτηρίδιο της διφθερίτιδας (αλλά και έναντι του τέτανου και του κοκκύτη), ενώ το Td γίνεται σε παιδιά κάτω των 7 ετών διότι για κάποιο λόγο δεν πρέπει να κάνουν το εμβόλιο του κοκκύτη. Απαιτούνται επαναληπτικές δόσεις ανά 10 χρόνια προκειμένου να διατηρείται καλό επίπεδο ανοσίας. Για τις επαναληπτικές δόσεις του εμβολίου χρησιμοποιείται το Td. Κατά συνέπεια:

Συστήνεται μία δόση του Tdap σε εφήβους που έχουν κάνει το DTaP ή το DTP κατά την παιδική ηλικία, αλλά παρέλειψαν την επαναληπτική δόση του Td. Προτιμάται να γίνεται κατά την ηλικία των 11-12 ετών.
Οι έφηβοι που δεν έχουν κάνει όλες τις προγραμματισμένες δόσεις του DTaP ή DTP θα πρέπει να τις συμπληρώσουν με συνδυασμό των Td και Tdap εμβολίων. To Tdap μπορεί να δοθεί και ταυτοχρόνως με άλλα εμβόλια.

Η επανάληψη του εμβολίου συνίσταται και στους ενήλικες, δεδομένου ότι τα οφέλη του μειώνονται με την ηλικία χωρίς συνεχή επανέκθεση. Επίσης, συνίσταται ιδιαίτερα για εκείνους που ταξιδεύουν σε περιοχές όπου η νόσος παρουσιάζει υψηλό επιπολασμό.
Το εμβόλιο δεν πρέπει να γίνεται σε άτομα που έχουν εμφανίσει στο παρελθόν σοβαρή αλλεργική αντίδραση μετά από δόση των παραπάνω εμβολίων.

Το ίδιο ισχύει για άτομα που έχουν γνωστή αλλεργία σε κάποιο συστατικό τους. Κατά συνέπεια οι γονείς, οι συνοδοί, αλλά και το ίδιο το άτομο οφείλουν να ενημερώνουν τον ιατρό για τυχόν αλλεργίες. Για το συγκεκριμένο εμβόλιο σημασία έχει τυχόν αλλεργία στο latex.

Ατομα που βρέθηκαν σε κώμα ή εμφάνισαν σπασμούς μεγάλης διάρκειας κατά τη διάρκεια 7 ημερών από τη λήψη μιας δόσης του DTP ή του DTaP εμβολίου δεν θα πρέπει να κάνουν το Tdap, εκτός εάν το αίτιο των παραπάνω καταστάσεων είναι γνωστό και άσχετο με το εμβόλιο.

Επίσης ο ιατρός οφείλει να ενημερώνεται για το εάν το άτομο που λαμβάνει το εμβόλιο:

• πάσχει από επιληψία ή άλλη σοβαρή νόσο του νευρικού συστήματος
• εμφάνισε σοβαρό οίδημα ή πόνο μετά από μια δόση εμβολίου κατά του τετάνου, του κοκκύτη ή της διφθερίτιδας,
• έχει προσβληθεί από το σύνδρομο Guillain Barre

To Tdap εμβόλιο μπορεί να γίνει και κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης. Επίσης, μπορεί να πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια ήπιας λοίμωξης ή χαμηλού πυρετού, αλλά θα πρέπει να αναβληθεί για αργότερα σε άτομα με μέτρια ή σοβαρή λοίμωξη κατά την ημέρα του προγραμματισμένου εμβολιασμού.

Διάγνωση και θεραπεία

Η κλινική εξέταση και η καλή λήψη του ιστορικού είναι σημαντική για τη διάγνωση της νόσου.

Η ασθένεια μπορεί να παραμείνει διαχωρίσιμη, αλλά σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, οι λεμφαδένες στο λαιμό μπορεί να πρηστούν, και να δυσκολέψουν την αναπνοή και κατάποση. Οι άνθρωποι σε αυτό το στάδιο θα πρέπει να αναζητήσουν άμεση ιατρική περίθαλψη, αφού η απόφραξη στο λαιμό μπορεί να απαιτήσει διασωλήνωση ή ακόμη και τραχειοτομή.

Επίσης μπορεί να εμφανιστεί ανώμαλος καρδιακός ρυθμός νωρίς στην πορεία της ασθένειας ή εβδομάδες αργότερα, και μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή ανεπάρκεια.

Η διφθερίτιδα μπορεί επίσης να προκαλέσει παράλυση στο μάτι, το λαιμό, το λάρυγγα ή στους μυς του αναπνευστικού συστήματος.

Οι ασθενείς σοβαρών περιπτώσεων πρέπει να μπουν σε νοσοκομειακή μονάδα εντατικής θεραπείας και να τους δοθεί αντιτοξίνη διφθερίτιδας.

Δεδομένου ότι η αντιτοξίνη δεν εξουδετερώνει τη τοξίνη που είναι ήδη δεσμευμένη σε ιστούς, η καθυστέρηση της χορήγησης της συνδέεται με μια αύξηση του κινδύνου θνησιμότητας.

Επομένως, η απόφαση να χορηγηθεί αντιτοξίνη διφθερίτιδας βασίζεται στην κλινική διάγνωση και δεν πρέπει να περιμένει την επιβεβαίωση του εργαστηρίου.

Τα αντιβιοτικά δεν έχουν αποδειχθεί ότι επηρεάζουν την επούλωση των τοπικών λοιμώξεων σε ασθενείς διφθερίτιδας που ακολουθούν θεραπεία με αντιτοξίνη. Τα αντιβιοτικά χρησιμοποιούνται σε ασθενείς ή φορείς για την εξάλειψη της διφθερίτιδας και την πρόληψη της μετάδοσης της σε άλλους.

Υπάρχουν περιπτώσεις που η τοξίνη της διφθερίτιδας πέρα από τη λοίμωξη του λαιμού που προκαλεί, εξαπλώνεται μέσω του αίματος και μπορεί να οδηγήσει σε δυνητικά απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές που επηρεάζουν άλλα όργανα, όπως η καρδιά και τα νεφρά. Η τοξίνη μπορεί να προκαλέσει βλάβη στην καρδιά, επηρεάζοντας την ικανότητά της να αντλεί αίμα ή την ικανότητα των νεφρών να αποβάλλουν τις περιττές και επικίνδυνες ουσίες από το αίμα. Μπορεί επίσης να προκαλέσει βλάβη των νεύρων, οδηγώντας τελικά στην παράλυση.

Περίπου το 40% έως 50% των ατόμων που μένουν χωρίς θεραπεία, μπορεί να πεθάνουν.

[πηγή πληροφοριών για την ασθένεια:  wikipedia.org ]

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News